Het kwam zomaar in me op. Naar aanleiding van een filmpje dat Ineke me toestuurde zit ik nu iets te schilderen van Kate Bush. Een fragment uit dat beroemde filmpje.

https://youtu.be/BW3gKKiTvjs

Van het weekend was ik daar al mee begonnen en nu werk ik er in alle vroegte al weer aan verder. Er staan momenteel drie schilderijen op de ezels waar ik telkens aan verder werk als de onderlaag gedroogd is. Ik denk dat ik dit werk(je)straks meeneem naar Kunst Wageningen.

De diva van de Achterweg. 90 x 60 cm. Olieverf op heel linnen. VERKOCHT

Voor de huidige Mathildedag-tentoonstelling bij Galerie Lokaal 54 heb ik twee schilderijen gemaakt over diva’s. ‘De diva’ is het thema van deze tentoonstelling die meer gaat over het gedachtegoed van Mathilde dan over Mathilde zelf. Het schilderij is inmiddels verkocht, maar omdat ik van best wel veel mensen de vraag kreeg om het verhaal achter dit schilderij te vertellen heb ik beloofd het ook op mijn site te zetten zodat iedereen het kan lezen. Want dit is geen ‘gewone’ diva, maar een heel bijzondere.

Het schilderij blijft de hele tentoonstelling (tot 23 Augustus) te zien in Galerie Lokaal 54

De diva van de Achterweg
De Achterweg is een achteraf steegje dat achter de Lange Leenstraat door loopt. Het is zoʼn steegje waar vrijwel nooit iemand komt. Het biedt toegang tot de achterzijde van de dure winkelpanden aan de Lange Leenstraat waar alleen de welgestelden hun boodschappen kunnen doen. De Lange Leenstraat is de chique winkelstraat van het stadje met prachtige oude gevels en oogstrelend mooi geëtaleerde etalages vol luxe artikelen als kleding, schoenen, hoeden, schilderijen, dranken, literatuur en alles wat een deftige inwoner met een hoog salaris en enig oog voor stijl en goede smaak zich kan en wil permitteren. Aan de achterkant van die mooie panden zie je de keerzijde van al die fraaie façades. Daar loopt de Achterweg. Een wat verborgen en verlaten steeg waar soms bevoorrading van de winkels plaats vindt en waar dus vrijwel nooit iemand komt. Hooguit een slenteraar die alle tijd heeft om zo eens door de steeg te wandelen om zich te verwonderen over de bouwsels, het rommelige karakter of om de vele verrassende elementen in de bouw van de achtergevels te bekijken.

Met enige regelmaat, er is nooit een klok op gelijk te zetten, loopt er wel eens een prachtige dame door de Achterweg. Het is een publiek geheim dat deze dame geen vrouw is. Conservatieve stedelingen spreken er schande over, anderen halen er de schouders bij op en weer anderen spreken er lacherig, maar wel, lovend, over omdat die diva er altijd tip top verzorgd bijloopt en daarmee niemand kwets of bedreigd of aanstootgevend is. Ze loopt door de Achterweg, knikt je vriendelijk, doch gereserveerd, gedag en loopt door. Ze lijkt wel een beetje op een filmster of een of andere beroemdheid. En in zekere zin is ze ook wel een beetje beroemd in het stadje.

Niemand weet wie het is. Er zijn wel vermoedens, maar niemand weet het zeker. Ook kan niemand met volle zekerheid zeggen of het echt een man is. Toch is iedereen die haar wel eens heeft gezien overtuigd van dat geval. Ze is lang, ongeveer 1.90 m. als ze op haar hoge hakken voorbij komt. Ze heeft grote handen en alles wijst toch echt in die richting.

Tijdenlang zie je haar niet en dan plots verschijnt ze weer een paar keer achter elkaar. Niemand weet ook waar ze vandaan komt en waar ze naar toe gaat. De Achterweg is net zo lang als de Lange Leenstraat en maakt vele bochten die haar in staat stellen om ergens ongezien te verdwijnen door een poort, tuin, deur, of smalle doorgang tussen de huizen.
Wat haar bezield om daar zo tegen de schemering rond te lopen laat zich raden. Een zichzelf respecterende travestiet wil uiteindelijk toch gezien worden en waagt zich keer op keer in het openbaar. Niet over de drukke straten van het stadje, maar over zoʼn stil achteraf steegje waar je zelden iemand tegen komt. Heel soms wordt ze ook wel eens gezien op het Kerkplein, maar dat gebeurd echt zelden. Het maakt de stad wat spannender dan die werkelijk is. Menigeen loopt wel eens een beetje om over de Achterweg in de hoop een glimp van haar op te vangen. In de volksmond wordt ze gemakshalve ʻde Divaʼ genoemd. De Diva van de Achterweg. Een raadselachtige schim die soms de stedelingen wat gespreksstof geeft.

Een heel lekker stevig geschilderd werk is dit schilderij met Isilareina als muze en model. Op de achtergrond zie je de uiterwaarden van Huissen. Ik heb dit werk steviger geschilderd dan ooit. Dit is iets wat ik al langer op mijn verlanglijstje had staan. De spontaniteit van de penseelstreken zijn goed zichtbaar en heel raak neergezet. Dit is zo’n schilderij waar ik hard aan doorgewerkt heb zodat ik het nat-in-nat heb kunnen schilderen.

Het werk herinnert ons aan een leuke dag in Huissen toen we samen op pad gingen om te kijken naar een prachtige processie van de kerk van Huissen. Toen we terug naar huis liepen kwamen we langs de uiterwaarden en daar zag ik dit schilderij ontstaan. Ergens in dat prachtige vlakke boeren land van de uiterwaarden was een boer met zijn trekker het hooi aan het omleggen, maar die heb ik er niet in geschilderd. Het sfeertje was door die boer wel compleet. Hij was de enige mens die in dat immense gebied aan het werk was. Dan komt bij mij de zin bovendrijven die zo kenmerkend is voor het boerenleven. ‘Eenzaam ploeterde hij voort’. Uit eigen ervaring met dat werk weet ik dat de boer niets liever zou willen. Lekker in je eentje op de trekker aan de slag. Geen gezeik aan je kop en op je gemakje voortgaan. Even pauze voor een bak koffie en een boterham en dan weer verder. Als ik geen schilder was geworden was ik beslist boer geworden.

De landelijke sfeer vonden we de hele dag terug. In Huissen bekeken we de processie en dat deed me herinneren aan het verleden toen elke plaats nog zo’n mooie ceremonie had. Hier heet dat ‘De Umdracht’. Klinkt me nogal Duits in de oren, maar Huissen ligt dan ook dicht tegen de Duitse grens aan.

Je krijgt het gevoel dat je in een film beland bent. Voor Ineke is dit gewoon thuis. Zij is een echte local in Huissen, maar we bedenken wel dat als we dit tijdens een vakantie zouden zien dat we het heel bijzonder zouden vinden. Echt iets voor Italië, of zo. Maar het is gewoon in ons eigen landje.

Het hele plaatsje loopt uit om dit mee te kunnen maken. Natuurlijk ook omdat er veel verenigingen meelopen en dan staat je familie uiteraard langs de kant te kijken hoe je het doet.

Meisjes in het wit strooien bloemblaadjes en elke groep draagt wel iets mee wat ergens aan herinnert of wat iets te betekenen heeft in deze processie.

Al deze belevenissen zitten in dit schilderij. Ineke draagt een jurk die ze zelf heeft gemaakt en een ketting met ‘diamanten’. Vandaar de titel ‘Isi in the sky with diamonds’. Dit is weer typisch zo’n schilderij wat ik liever niet zou willen verkopen. Maar ja. De schoorsteen moet roken en ik heb er ook geen plaats voor want het formaat is 120 x 140 cm. Komend weekeind zal dit werk worden toegevoegd aan de collectie van Art Gallery Pot te Axel. Als het tenminste op tijd droog is. Maar daar zal ik dan nog wel over berichten.

Voor het eerst van mijn leven met zo’n vergrootglas-bril zitten schilderen. Zomaar zin om heel erg te gaan zitten pielen op een klein schilderijtje. Als tegenhanger van het stevige kwastwerk van gisteren op ‘Isi in the sky with diamonds’. In dit geval ‘De brandstofloze motorfiets’. Een klein penseeltje wordt inderdaad ineens een kwast. Maar ik heb nu wel het gevoel dat ik scheel kijk. Het leuke van dit werk is dat ik slechts enkele onderdelen heel erg uitwerk. De rest blijft stevig geschilderd. Hierdoor krijg je fotografische effecten in dikke penseelstreken.

Met lijstje komt dat er straks zo uit te zien. Met nog wat kleine details te gaan is het werk bijna af.

In deze warme periode ben ik bezig met een redelijk fors werk waarin Ineke een hoofdrol speelt. Op de achtergrond zie je de uiterwaarden van Huissen en op de voorgrond Isilareina. Een haast sprookjesachtige combinatie. Ineke (Isilareina) draagt een ketting van ‘diamanten’ en voelde zich in hemelse sferen. Zo ontstond de titel voor dit schilderij. Nog niet voltooid, maar dat gaat niet lang meer duren. Dit wordt een ’toppertje’.

Gisteren voltooid. ‘De diva van de Achterweg’ (90 x 60 cm.). Dit schilderij zal straks te zien zijn tijdens de Mathildedag in Terneuzen waar, in Galerie & Kunstcafé Lokaal 54, de tentoonstelling ‘De Diva’ te zien zal zijn. Deze keer staat de Mathildedag vooral in het teken van het gedachtegoed van Mathilde. Ik neem er aan deel met twee schilderijen. Deze en ‘De Diva’. Laatst genoemd werk zal op die dag pas voor het eerst aan het publiek getoond worden, dus dat blijft nog even een verrassing.

Hoe haal je het in je hoofd om diva te worden. Er valt geen opleiding in te volgen en er is geen handleiding voor te vinden. Toch zijn er dames die er hun leven aan besteden en Mathilde was daar één van. Het is dus iets wat in zo’n dame zit en meer gezien moet worden als een roeping. Hoe zou de wereld er zonder diva’s uitzien? Redelijk saai, lijkt mij. Diva’s heb je in alle soorten en maten. De een succesvoller dan de ander, maar één ding hebben ze allemaal gemeen en dat is dat ze alleen al met hun charme de kost kunnen verdienen.

De diva van de Achterweg is een uitzondering op de regel. Deze diva is namelijk geen vrouw. Het is een travestiet die net zo zeer zijn best wil doen om de diva uit te hangen als de dames. Alleen zal hij dat altijd in het diepste geheim moeten doen, om niet door de mand te vallen. Hij leidt een normaal, onopvallend, bestaan in een stadje waar iedereen elkaar kent. Iemand zou hem dus kunnen herkennen en ontmaskeren, maar dat is tot op heden nog niet gebeurd. De travestiet geniet hiervan en speelt zijn spel in een dubbelleven vol mysterie en geheimen.

Travestieten bestaan waarschijnlijk al zolang als er mensen bestaan. Het verschijnsel komt over de hele wereld voor en houdt de gemoederen al vele eeuwen bezig. De een spreekt er schande van de ander lacht er om. Feit is wel dat zo’n travestiet er voor zorgt dat er in het stadje stevig geroddeld kan worden en dat er een zeker spanningsveld ontstaat waardoor het leven minder saai wordt dan het is.

Ik vond dat een dergelijke verschijning niet mocht ontbreken op de diva tentoonstelling in Terneuzen en ik weet zeker dat Mathilde het ‘Fantaaaaaaaaaaastisch’ gevonden had. Dit schilderij heeft door die travestiet een bijzonder krachtveld gekregen waar ik zeer tevreden over ben. Ik beschouw dit werk daarom ook als een van mijn betere werken omdat het een zo controversieel onderwerp heeft. Het is daardoor bepaald geen ‘braaf’ plaatje geworden. Spannend vind ik ook die schaduw van de passerende man met hoed. De man zelf is onzichtbaar achter de diva, maar zijn schaduw is heel nadrukkelijk aanwezig. Een haast filmisch effect wat de spanning in dit werk nog verder verhoogt.

De Bontehondstraat te Hulst

Het gerucht uit de Bontehondstraat. 80 x 60 cm. Olieverf op heel linnen. €2450,-

Het straatje is een mengsel van verschillende achteraf steegjes. Ik heb in dit geval weer de Bontehondstraat in Hulst als uitgangspunt genomen. Hulst is ook echt zo’n stadje waar iedereen elkaar kent en waar dit zomaar had kunnen gebeuren. Dat soort straatjes hebben de juiste rommeligheid en charme die ik nodig had voor dit schilderij.

Enige tijd geleden maakte ik hier ook het schilderij ‘Het gerucht (uit de Bontehondstraat)’ over. Dat ging over een echte dame die daar liep te flaneren. Een bijna vergelijkbare situatie.

Vandaag tegelijkertijd gevernist en ingelijst. ‘Het Land van Axel’ 40 x 60 cm. en ‘De molenaarsleerling’, 30 x 24 cm. Twee kleine Zeeuwse werkjes die perfect in mijn Zeeuwse collectie passen. Het een gaat over het prachtige Zeeuws Vlaamse landschap, net even buiten Axel, het andere werkje gaat over het leven op onze Hoekse molen ‘De Windlust’.

Vandaag heb ik een nieuwe pagina toegevoegd aan mijn site. Een overzicht van werk. Dat ontbrak er nog aan, hoorde ik van een goede vriend. Een heleboel werk,maar ook leuk om weer eens alles voorbij te zien komen. Alles moet nog even goed ondertiteld worden. Het meeste van wat ik hier heb getoond is verkocht. Waar een prijs achter staat is nog te koop. Maar dat overzicht is niet helemaal compleet. De komende dagen zal ik daar wat extra aandacht aan gaan geven.

Dat is de titel van dit schilderijtje. Het is een portretje van Thijs, de rechterhand van onze Hoekse molenaar, die het vak aan het leren is. Dat Thijs molenaar gaat worden staat al vast. Ik maakte van hem een foto tijdens de molendag van afgelopen Zaterdag 11 Mei en ik besloot dat later te gaan schilderen.

Het is weer een schilderijtje dat in mijn Zeeuwse collectie past, maar waarschijnlijk heeft het al een bestemming gevonden. Ik ga wel proberen om het straks enige tijd tentoon te stellen bij Galerie lokaal 54, waar ook de rest van de Zeeuwse collectie is onder gebracht, zodat het gezien kan worden.

Achter Thijs zit de zoon van Rinus van Hermon die op dat moment zet te vertellen over smeedwerk. Ook een onderwerp/ambacht wat ons bijzonder interesseert.

Op de foto hierboven zie je het complete plaatje van die bewuste middag. Op de achtergrond zie je een met hout omklede as en daarachter de bak waar het gemalen meel langs naar beneden komt en in de opgehangen meelzak valt. Linksboven op de foto, net boven Rinus, zie je lege meelzakken klaar hangen voor alle kilo’s die die dag gemalen gaan worden.

Rinus verteld hoe hij vroeger met smeedkolen werkte en hoe je in een Zwarte Piet veranderde aan het eind van zo’n dag. In die tijd keek men niet zo nauw als nu en werd er gewoon keihard doorgewerkt. Als je het vak van smid verstond had je werk en kon je goed verdienen. De grootvader van Jelle, die hier in het dorp ‘Stalin’ genoemd werd was zo’n smid. Elke dag stond die op gloeiend ijzer te hameren. Zo’n smid kon feitelijk alles maken wat men nodig had. Van stalen banden rond karrenwielen tot spijkers.

Vandaag had ik geen zin in het atelier. Dat kan zomaar voorkomen na een winter lang binnen te hebben zitten werken. Ik trok er op uit, door het Land van Axel, en zocht een mooi bomenlaantje met weids uitzicht. Die heb je hier meer dan genoeg. Straks, als het schilderijtje echt helemaal af is en ingelijst, zal ik wel laten zen.