Het is wel even wat werk, maar dat is het diertje meer dan waard. Ik maak de grafsteen voor Milou en ik krijg de plek aangewezen waar ze werd doodgereden. Niet bij de kruising maar bijna recht voor het atelier. Het arme dier was dus bijna thuis. Bij KatteKus ontvang ik weer wat poezen-energie. Dat doet me goed.
Twee kleine zwart witte poezenpootjes verschijnen aan de rand van mijn matras. Ik lig nog heerlijk op bed. Het is Zondag en ik mag uitslapen. Achter die twee pootjes verschijnt een zwart poezenbolletje met twee puntoortjes en een paar prachtige poezenogen. Milou rekt zich uit en springt even later op mijn bed om gezellig bij me te komen liggen. Zacht spinnend nestelt ze zich tegen me aan en is er vrede, liefde, dankbaarheid en een ongekende huiselijkheid die zijn weerga niet kent. Ze hoeft niks. Een aai over haar bolletje en een knuffel. Dat is wat ze wil. Meer niet.
Het is zo’n moment waar ik nu op terugkijk. Haar leven eindigde op het asfalt van een drukke weg waar dagelijks honderden auto’s, vrachtwagens en tractoren overheen razen. Zo triest. Ik huil bij die gedachten. Ik kom er maar niet overheen. Dat zo’n lieve kleine poes zo moet eindigen.
Ik ga voor haar een waardig graf maken. In de tuin. Dicht bij me. Het moet iets moois warden. Niet overdreven, maar een mooi monumentje voor dit lieve kleine diertje wat zoveel voor me heeft betekend.
Karin, een van mijn cursisten, maakte dit mooie portretje van Milou voor me. Het was een moment dat ze dartel in de appelboom klom. Buiten was ze helemaal in haar element.
Door alle foto’s verhalen en filmpjes was ze beroemd geworden op facebook en YouTube. Ze had niet alleen mijn hart veroverd maar dat van velen. Dat merk ik aan de grote hoeveelheid reacties die ik op het overlijdensbericht van Milou kreeg.
Ze krijgt dus een serieus graf. Een monumentje voor een verschrikkelijk lieve, kleine poes.
Ook vandaag ben ik nog steeds enorm verdrietig om de dood van mijn kleine zwart witte vriendinnetje. Ik ga even langs KatteKus om poezenenergie op te doen en daarna langs de dame die Milou van de weg geraapt heeft om haar te bedanken voor haar goede zorgen. Ook de plek waar ze werd doodgereden heb ik even bekeken met een brok in mijn keel. Het arme beest had geen schijn van kans tegenover een gek in een donkere Audi die met extreem hoge snelheid, aan de verkeerde kant van de weg, langs gevlogen kwam.
De dood van Milou hakte er vandaag diep in. Als een klein kind heb ik staan janken bij haar graf. De emoties liepen vandaag hoog op, maar als ik even bij KatteKus langs ga om te vertellen wat er gebeurd is krijg ik troost van Roet. Een van de asiel katten van ongeveer dezelfde leeftijd als Milou. Zo’n diertje voelt het verdriet aan. Dat vind ik zoiets moois.
Het mag duidelijk zijn dat ik niet poesloos blijf. Ik wil voor zo’n diertje zorgen, maar eerst moet het verlies van Milou een plekje krijgen en wil ik iets gaan doen aan de racebaan hier voor de deur. Ik niet alleen overigens. Alle inwoners van het Mauritsfort die ik vandaag sprak zijn de hardrijders en alle drukte meer dan beu. De weg moet veilig gemaakt worden en als de wegbeheerder dat niet doen doen wij het zelf wel. Dan komt er weer een poes.
Heel erg verdrietig door het verlies van Milou.
Het zijn er maarliefst 3500. Stempotloodjes. Daar ga ik vandaag een kader van maken voor het schilderij over de zwevende kiezers. Dat wordt nog een hele klus, maar het begin is er. Vanavond werk ik verder aan het maken van dat kader.
Het werken met de Albion press is moeilijk. Je moet constant bijstellen en corrigeren. Net zo lang tot alles helemaal goed staat. Maar het is ook echt een feest om met zo’n pers te werken. Vandaag doe ik er niet veel mee, want ik ben aan het schilderen, maar eigenlijk zou ik liever de hele dag met dat drukwerk aan de gang willen gaan omdat ik het veel leuker vind dan schilderen. Maar ja. De schoorsteen moet roken en ik ga daar vandaag nog een lading kolen voor halen. Want die was bijna op.
Vandaag kwam Karel, van Historisch Drukkerijtje Middelburg, langs om me wat op weg te helpen met druktechniek en, in het bijzonder, het werken met de Albion press. Hij heeft als drukker een enorme ervaring met ambachtelijk drukwerk en heeft me vandaag heel veel uitgelegd over de kunst van het boekdrukken. Telkens kom ik weer een stapje dichter bij het drukken van het Wiese-boek.
Het was vandaag een onrustige dat met veel verstoringen en onrust door de storm. Daardoor heb ik ik niet veel kunnen doen in het atelier. Dat hoop ik in de avonduren wat in te kunnen halen. Maar ik heb nog wel wat tekenwerk kunnen maken voor het Wiese-boek.
Milou kan nog steeds klokkijken. Stipt om vijf uur gaat het ‘Maauw’ en dan moet madam haar lekkere hapje hebben. Ik ben heel benieuwd of ze straks met zomertijd mee gaat en dan om zes uur ‘Maaauw’ roept.
Op televisie heet dit ‘Het geheim van de meester’, maar hier noem ik het liever ‘Het geheim van Toonbeeld’. Het geheim zit ‘m in het feit dat je bij Toonbeeld iets leuks kunt gaan leren. Op muziekgebied, dans, toneel, of in de beeldende kunsten. Gisteren schetste ik een deel van de Nachtwacht bij Toonbeeld om er thuis aan verder te werken. Dat deed ik vandaag, want ik heb er eigenlijk geen tijd voor omdat ander werk dringend af moet.