Maandelijks archief: mei 2018

Het oude postkantoor

Geplaatst op door
Beantwoorden

De machtig mooie gevel met gouden letters

Aan de Nieuwstraat, vlak bij Galerie Lokaal 54 en het Schelde Theater, staat het oude postkantoor van Terneuzen te wachten op een nieuwe bestemming. De kans is groot dat hier straks een klasse hotel in komt te zitten met dito restaurant. Maar vooralsnog staat het gedeeltelijk leeg en mogen wij (Stichting Mathildedag Terneuzen) er gebruik van maken om gedurende de maand Juli er een expositie in te richten met werk over Mathilde.

Gisteren gingen Anne (Mannaerts) en ik er even kijken om alvast een planning te maken. Hier wordt straks ook het drieluik onthuld en zal het van buitenaf te zien blijven voor het publiek. Het komt namelijk in de hal van het postkantoor te staan. Links en rechts zitten prachtige ruimtes waar de expositie plaats zal vinden.

Dit is die ruimte van binnenuit. Nu nog voorzien van reclame voor een verzekeraar die hier ooit zat, maar straks zal hier het drieluik komen te staan. Bezoekers kunnen het dan van buitenaf zien. De ruimte zelf zal niet toegankelijk zijn.

Het oude postkantoor speelt ook een belangrijke rol in het drieluik. Het is het gebouw achter Mathilde. Rechts zie je nog een stukje Schelde Theater, de plek waar vroeger Hotel Rotterdam stond’, en links zie je de gevel van The Chandelier. Al deze panden spelen straks een belangrijke rol in de viering van de Mathildedag. We zijn dan ook bijzonder blij met het feit dat we nu ook het postkantoor definitief tot een van de expositielocaties kunnen rekenen.

Mathilde was hier vaak te vinden. Het postkantoor mag een beetje gezien worden als het ‘venster naar buiten’ voor de stad Terneuzen. Van hieruit werden de pakketjes, brieven en wenskaarten verzonden naar de overkant van de Schelde. De andere wereld. Zeeuws Vlaanderen heeft altijd een soort van status aparte gehad omdat het aan de ene kant was ingesloten door de grens met België en aan de andere kant de Schelde. In zekere zijn dus een soort van eiland dat lang alleen per boot bereikbaar was. Niet voor niets heb ik Mathilde hier neergezet in het middelste schilderij van het drieluik. Ze kijkt naar de overkant. Naar Amsterdam. Ze gaat de stad verlaten. Het postkantoor is het laatste gebouw dat ze passeert.

Drieluik maken

Geplaatst op door
Beantwoorden

Al vroeg in de ochtend, ik ben rond 07.00 u. al aan het werk in het atelier, sta ik op. Meestal zo rond 06.00 u. Dat gaat automatisch. Ik heb geen wekker nodig om op dat uur wakker te worden. Het is mijn vaste ritme geworden sinds ik aan het Mathilde drieluik werk.

Dat werk gaat elke dag door tot ± 22.30 u. Al naar gelang het werk is voltooid volgens mijn schema. Soms gaat het door tot in de ochtend, maar dat komt gelukkig maar af en toe eens voor.

Momenteel ben ik de lijsten voor het drieluik aan het schilderen. Drie grote joekels die allemaal laag voor laag geschilderd moeten worden met krijtverf van Decoration uit Clinge.

Elke lijst wordt eerst in het juiste profiel gefreesd. Vervolgens worden de verschillende profielen er in gelijmd. Dan worden de lijsten op maat verstek gezaagd en in elkaar gelijmd met grote deuvels, van 10 cm en 16 mm in het rond, ter versterking in de hoeken. Dan komen de metalen hoeken achterop de lijst voor extra versterking en kan het schuren en plamuren van de lijsten beginnen. Daarna worden meerdere lagen krijtverf aangebracht, geschuurd, waar nodig geplamuurd, weer een laagje krijtverf erop enzovoort. Net zo lang tot het goed is. Dan maak ik het gouden randje aan de binnenzijde van elke lijst en als laatste signeer ik elke lijst alvorens ik het zwart ga vernissen.

In dit filmpje zie je hoe ik vanmorgen om half zeven al mijn werkdag startte in het atelier. De drie lijsten zijn nu bijna klaar en ik ben al bezig met het maken van de standaard voor het drieluik.

Een voetje van gewicht

Geplaatst op door
Beantwoorden

Voor het drieluik moet ook een standaard gemaakt worden omdat het geheel zo zwaar wordt dat je het nergens zomaar op kunt hangen aan een regulier ophangsysteem. Om die reden maak ik een degelijke standaard van hout. Iets wat een beetje op een antieke atelierezel lijkt.

Dikke houten balken dienen als ondergrond met flink wat gewicht. Op de tekening zie je wat het straks gaat worden. Ik maak vandaag de ondergrond. De voet van de standaard.

Omdat ik verzot ben op oude vormgeving geef ik deze voet een oude ‘look’ door er ’tenen’ aan te maken zoals dat vroeger veelvuldig voorkwam in architectuur en meubel-ontwerpen.

En dan is dit het resultaat. Na een dagje zwaar ploeteren in de plakkerige hitte van de dag heb ik het voor elkaar gekregen om de basis voor de standaard te maken. De rest gaat spoedig volgen.

Goldfinger

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is niet goed te zien in het donker met lamplicht er fel op, maar ik heb gouden vingers. Als nu ook alles wat ik aanraak in goud verandert heb ik het helemaal voor elkaar. Maar helaas.

Ik heb vanavond het gouden randje op een van de drie lijsten voor het Mathilde drieluik gezet. Met was. Er zit een rode onderschildering op om het meer warmte te geven. Een vervanger voor het traditionele rode bolus.

Het effect is ongeveer gelijk. Het koste wat moeite, maar het resultaat mag er zijn. Dik tevreden sluit ik deze werkdag af. Morgen weer verder met de volgende lijst.

Weekeindje langs bij diverse collega’s

Geplaatst op door
Beantwoorden

In het atelier van Adrian Stahlecker. Een van de fijnste werkplekken voor een schilder die ik ooit gezien heb. Hoog boven het Haagse uit met uitzicht over de oude stad en prachtige groene tuinen.

Ineke en Adrian bij het nu al veel besproken schilderij van Adrian voor de Mathilde expositie straks in Terneuzen.

Adrian Stahlecker maakte een geweldig schilderij voor de Mathildedag. Hij is de enige deelnemer aan de tentoonstelling in Terneuzen die Mathilde echt goed gekend heeft van heel nabij. Ineke in ik gingen daarom even bij hem langs om het zelf te aanschouwen en om met hem te spreken over zijn werk, zijn leven met Mathilde en nog veel meer.

Als Mathilde voor hem poseerde draaide hij vaak muziek van Marlene Dietrich. Dat is de reden waarom ook zij (links) op het werk voorkomt. En natuurlijk Carel Willink. Het is het bijzondere verhaal van een bijzondere man. In olieverf op doek van de hand van de meester.

 

Het geweldig fraaie atelier van Martin Koole. Net als dat van Adrian op Haagse hoogte met uitzicht over prachtige daken en een deel van de stad.

Even verderop in Den Haag hield Martin Koole een open atelierdag. Nu kennen we hem al jaren maar we waren nog nooit in zijn atelier geweest. Vandaag dus wel.

Een geweldig inspirerende plek. Als ik dit zo beleef zou ik zo weer in de stad willen gaan werken, maar ik ben nu eenmaal toch erg verknocht geraakt aan mijn Zeeuwse Weelde.

We vergapen ons aan de heel eigen stijl van Martin en zijn liefde voor oude, statige, Haagse huizen en vooral het bijbehorende interieur. Van buiten al prachtig, maar van binnen doet het niet onder voor een paleis. Zelden heb ik zoiets moois bij elkaar gezien. Martin is niet alleen een gekend en uitstekend schilder, maar ook een tovenaar met hout, imitatie marmer en historisch verantwoorde interieurbouw.

 

Midden in het hart van Nijmegen treffen we een ons bekende fiets aan. Nu voorzien van een uithangbord.

Bij de Stevenskerk

In Nijmegen hadden we ontmoeting met Jos van Riswick en Ralf Heynen, die daar toevallig op bezoek was. Jos heeft hier een mini galerie. Midden  in het bruisende hart van de stad. Op een steenworp afstand van waar hij eerst zat. Een klein winkeltje met een echte etalage en een winkeldeur. Dit is wel een heel speciale plek voor een kunstenaar in Nijmegen.

In de Stevenskerk is op dat moment de expositie ‘Sustainable fashion‘ te zien. En daar gaan we natuurlijk ook even naar kijken. De kerk zelf heb ik nog nooit van binnen gezien. Ineke kent er alle bijzondere plekjes en leidt me rond. Er staat ook een drieluik met panelen die ook aan de achterzijde zijn beschilderd. Ik kijk mijn ogen uit en geniet van alles wat ik zie.

Een kerk vol kunst, cultuur en historie. Buiten zien we gebeeldhouwde monstertjes aan de gevel en als je even blijft staan om beter te kijken zie je steeds meer. Binnen is meer te zien en te beleven.

Onder anderen een drieluik, waar ik nu wat extra oog voor heb vanwege het drieluik over het leven van Mathilde, waar ik op dit moment nog volop mee aan het werk ben.

De tentoonstelling ‘Sustainable fashion’ vinden we achterin de kerk. Slechts een paar werken vallen me op en die fotografeer ik. Dat zijn werken die me boeien en  inspireren om er over te gaan schilderen. Het zijn stuk voor stuk werken die me herinneren aan mijn eigen thema’s en ‘dream-scapes’.

Ik zie weer de grote voordelen van een bruisende stad. Een stad met zoveel bezienswaardigheden dat je niet uitgekeken raakt en na een paar uur slenteren en kijken doodmoe neerstrijkt op een heerlijk terras onder een grote parasol. Dit uitje had ik dringend nodig, na vele maanden ploeteren in het atelier in Hoek. Ineke kent hier uitstekend de weg en ze weet precies wat ik leuk vind om te laten zien.

In tegenstelling tot Terneuzen, waar juist elke bezienswaardigheid is en wordt afgebroken om te vervangen door smakeloos en economisch beton, zien we hier hoe kunst en cultuur, samen met goed bewaarde historie, vele duizenden mensen per dag kan lokken om de stad te laten bruisen. Dit zijn wijze lessen die ik mee naar huis wil nemen om toe te passen. Niemand hoeft mij uit te leggen hoe belangrijk kunst, cultuur en historie zijn voor een stad.

Bij Jos praten we over zijn werk, ons eigen werk, de kunstmarkt, inspiratie en de waan van de dag. Genietend van een heerlijk koel drankje dat Jos serveert uit zijn mini-bar. Mensen komen langs zijn etalage en blijven even staan kijken naar alles wat Jos hier kan tonen.

Feitelijk heeft hij dus zijn eigen galerie in het bruisende centrum van Nijmegen. Op een echte A-locatie, wel te verstaan. Elke dag lopen daar duizenden mensen langs om zijn werk te kunnen aanschouwen. Dit is toch echt een droom voor elke kunstenaar.

Als ik terugkeer in het Zeeuwse zie ik een dikke onweersbui naderen om de hitte van de dag te verdrijven en mijn moestuin van water te voorzien. Beladen met veel inspiratie en volop nieuwe ideeën ben ik weer thuis gekomen in mijn eigen kleine Zeeuwse wereldje, van rust en ruimte, en dan kan ik vaststellen dat ik toch wel een erg gelukkig mens ben.

Heel veel werk

Geplaatst op door
Beantwoorden

In het atelier worden nu de lijsten gemaakt voor het drieluik. Gisteren heb ik alle profielen gezaagd, geschaafd, gefreesd en verstek gezaagd. Tegen middernacht heb ik de eerste lijst verlijmd en die is nu droog genoeg om er de gaten voor te boren voor de houten pennen die de hoeken moeten versterken.

Lijst nummer twee is klaar voor verdere verwerking en kan een dagje drogen in een hoek van het atelier. Nu kan ik lijst nummer drie gaan verlijmen en laten drogen, want ik moet weer naar Terneuzen voor de organisatie van de Mathildedag. In die tijd kan dan de derde lijst drogen en kan ik weer verder als ik weer terug ben.

Al eerder kwam ik tot de slotsom dat ik me moet gaan zien te dupliceren om een tweede Kley in te kunnen zetten. Ook moeten dan de dagen naar 48 uur worden opgerekt. Kunstenmaken gaat niet over rozen, op dit moment.

Profielen maken

Geplaatst op door
Beantwoorden

De laatste twee lijsten voor het drieluik worden nu gemaakt. Een secuur werkje van frezen, zagen, lijmen en verstekzagen. Het hout dat ik voor deze profielen gebruik zijn verlijmde delen om extra sterkte te verkrijgen en minimale kans op kromtrekken.

Alles keurig geordend klaargelegd, zodat er een goed overzicht is wat de kans op fouten minimaliseert. De basislijst is van verlijmd grenen en de profielen die ik er op lijm zijn van een wat hardere rabat soort.

En zo ziet dat er dan op de kopse kant uit. Voor de twee zijpanelen heb ik een iets ander profiel gekozen om het middenpaneel wat dominanter te maken. Dat zie je bijna niet, maar het is toch net iets mooier dan allemaal de zelfde profielen.

Door de poorten van de hel

Geplaatst op door
Beantwoorden

De poorten van de hel. Het prachtige smeedijzeren hekwerk in het Belfort van Sluis (foto van Bianca Runge).

Gisteren was ik uitgenodigd voor een avondje Kunst en Cultuur (educatie) in Sluis. Dat vond plaats in het prachtige middeleeuwse Belfort waar ik, volstrekt onwetend, door de poorten van de hel ben gelopen.

Dat geweldig indrukwekkende smeedijzeren hek had ik wel gezien, maar het was Bianca Runge die me er op wees dat dit de poort van de hel was. Het Belfort is me wel bekend, maar ik was er nog nooit binnen geweest. Nu dus wel. Op uitnodiging van Tijl Clement om 20 jaar Kunst en Cultuureducatie te vieren in de gemeente Sluis.

Meteen wordt me duidelijk wat Terneuzen nog in te halen heeft op dit terrein. Sluis bruist. Niet alleen door actieve middenstanders maar vooral omdat men hier echt oog heeft voor historie, Kunst en Cultuur.

Cadzandse dracht (foto van Bianca Runge).

Binnen zit een bont gezelschap, jong en oud, klaar om het programma van die avond tot zich te nemen. Vóór ons zie ik drie dames in prachtige streekdracht. Echte Zeeuwse streektrots. Ik betreur meteen het gemis van mijn Axelse kostuum. Daar had ik geen moment aan gedacht. Om mij heen gonst de rijke Zeeuwse historie. Het Belfort is de ideale plek om samen te komen voor een avondje Kunst en Cultuur.

Hoezeer Zeeuws Vlaanderen een podium kan zijn voor professionele kunsten was me al duidelijk, maar dat wordt deze avond nog verder versterkt. In relatie tot de rest van het land ligt hier een uniek werkterrein open voor pioniers. Dat boeit me enorm. Ik ben hier op uitnodiging als mede organisator van de Mathildedag en schepper van het drieluik. Met Tijl spreek ik hier nog even over. Het is zo’n eerste kennismaking met een wereld waar de deuren van open staan. De poorten van de hel blijken de toegang te zijn tot een walhalla van mogelijkheden op mijn vakgebied. Ik zit op rozen.

Mathilde Blanc Sec (4)

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het schilderij ‘Mathilde Blanc Sec’ is vandaag voltooid. Mooi op tijd. Want hierna ga ik meteen weer verder met het maken van de lijsten en de standaard voor het Mathilde-drieluk.

Mathilde Blanc Sec gaat natuurlijk over Mathildewijn. De wijn die we exclusief aanbieden aan mensen die de crowdfunding actie van de Stichting Mathildedag Terneuzen steunen. Ik maakte er het bovenstaande filmpje bij met muziek van Kovacs Lajos uit de oude koffergrammofoon die ik eveneens on dit schilderij schilderde.

Het is muziek van Bob Scholte, hierboven afgebeeld met zijn ‘herrieband’ in 1932. De tekst van het liedje heb ik er ook nog bij gevonden. Die zat in de platenhoes.

 

Mathilde Blanc Sec (3)

Geplaatst op door
Beantwoorden

Al twee dagen ben ik al weer bezig met het schilderij ‘Mathilde Blanc Sec’. Het schiet lekker op en als ik zo door kan werken komt dit werk mooi op tijd voor de tentoonstelling straks bij Galerie Sille in Oudewater. Het schilderij gaat over de Mathildewijn. Die moet uiteraard in stijl gedronken worden.

Op de achtergrond staat nog steeds de koffergrammofoon die ik onlangs in mijn bezit kreeg. De plaat die er op ligt is er een van Kovacs Lajos uit 1932. De muziek kwam van Bob Scholte die toen voor de AVRO radio werkte en daar muziek voor maakte met zijn ‘herrieband’. Dit liedje zat bij een aantal platen die ik bij de grammofoon meekreeg en die muziek gebruik ik straks voor een kort filmpje over het maken van dit schilderij  De grammofoon schilder ik naar de waarneming en het model van een foto.