Vandaag tegelijkertijd gevernist en ingelijst. ‘Het Land van Axel’ 40 x 60 cm. en ‘De molenaarsleerling’, 30 x 24 cm. Twee kleine Zeeuwse werkjes die perfect in mijn Zeeuwse collectie passen. Het een gaat over het prachtige Zeeuws Vlaamse landschap, net even buiten Axel, het andere werkje gaat over het leven op onze Hoekse molen ‘De Windlust’.
Het machtig mooie voormalige postkantoor van Terneuzen biedt nu onderdak aan ’t Zusje. Het beroemde tapas restaurant dat haar vleugels ook elders in Nederland heeft uitgestreken.Vorig jaar werd hier het Mathilde drieluik onthuld dat momenteel in Ruurlo staat. Opgenomen in de tentoonstelling ‘Mathilde in Ruurlo’.
Mathilde had een bijzondere band met dit oude postkantoor en kwam er ook vaak. Om een brief te posten of om te bellen vanuit de telefooncel in het kantoor. Of om er met vriendjes af te spreken. Geen wonder dat wij vorig jaar hier neerstreken om een deel van de Mathildedag te vieren.
Momenteel hangt er in een aparte salon werk van mij aan de muur. ‘Welcome to the surface’. Dat verhuisde tijdelijk van Art Gallery Pot naar Terneuzen om de wand even te kunnen vullen totdat de Mathildedag ook weer hier gevierd zal worden. Dan komt er aan die wand iets anders te hangen waar ik nog niets over ga verklappen.
Vorig jaar tijdens de Mathildedag bij het postkantoor. Toen nog een leegstaand pand, nu een geweldig gaaf en bruisend restaurant. Onze stadsomroeper, Marco van Averzaete leest hier zijn mooi samengestelde verhaal voor. Ook hem zien we weer terug tijdens de Mathildedag van 2019 die dan op een Zondag valt.
Tot 7 Juli a.s.hangt ‘Welcome to the surface’ hier aan de wand van een salon die straks meer betekenis gaat krijgen in de Terneuzense samenleving. Maar dat zie je op de Mathildedag wel.
Vandaag heb ik een nieuwe pagina toegevoegd aan mijn site. Een overzicht van werk. Dat ontbrak er nog aan, hoorde ik van een goede vriend. Een heleboel werk,maar ook leuk om weer eens alles voorbij te zien komen. Alles moet nog even goed ondertiteld worden. Het meeste van wat ik hier heb getoond is verkocht. Waar een prijs achter staat is nog te koop. Maar dat overzicht is niet helemaal compleet. De komende dagen zal ik daar wat extra aandacht aan gaan geven.
In mijn woonkamer staan twee Zeeuwse schilderijtjes te kijk. Links het Zeeuws landschap dat ik onlangs op locatie stond te schilderen en rechts ‘De molenaarsleerling’. Het Zeeuws landschap is nog niet helemaal droog, maar ik heb de lijst er al voor klaarliggen. De titel is ‘Het Land van Axel’, want daar is het geschilderd. Het is een weggetje dat, slingerend door het boeren land, richting Zaamslag loopt.
Een ander schilderij, ‘Brand in de Notre Dame’, heb ik vandaag bezorgd bij de nieuwe eigenaar in Heythuysen (Limburg), waar Pastoor Marcus Vankan woont, die ik ken uit de gelederen van de Sinterklaas vrienden. Net als ik is hij een enorme fan van het Sinterklaas feest en alsof de reis van bovenaf gestuurd wordt rij ik over Sint Niklaas (B) naar hem toe.
Een straat hoef ik niet te zoeken, want ik rij gewoon naar de kerktoren toe van de Sint Nicolaas kerk en dan ben ik er. In de kerk is opdat moment een repetitie aan de gang voor een prachtig Bach concert dat die avond gegeven wordt. Samen met Marcus loop ik even door de kerk voor een kleine rondleiding en al pratende komen we op een geweldig goed idee. Een ode aan Sinterklaas, niet te verwarren met Sint Nicolaas, maar de laatst genoemde was ooit wel de inspiratiebron voor het Sinterklaas feest. In de kerk zie ik een prachtig beeld van Sint Nicolaas en schuin achter dat beeld is nog een schitterend glas in lood werk te zien waar hij op voorkomt.
Marcus is net terug van een reis naar Bari, waar Sint Nicolaas begraven ligt en waar elk jaar een herdenking voor hem gehouden wordt, en daar heeft hij een bijzonder aandenken van meegebracht voor mij. In het rode rondje op het penninkje zit een heel klein stukje van zijn eeuwenoude lijkwade. Een echt reliqui dus. Hier ben ik bijzonder blij mee. Dit is niet iets wat je zomaar in een toeristenwinkeltje kunt kopen, maar alleen via de officiële kanalen.
Verder kreeg ik nog een keramiek beeldje van de Sint, eveneens uit Bari, en nog wat typische verzamel dingen voor een echte Sinterklaas-feak als ik.
De Katholieke kerk zit vol emotie, wonderen, ceremonie en theater. Vaak tegen een schitterend decor zoals daar in Bari. Een echt bedevaartsoord waar jaarlijks vele duizenden mensen op afkomen. Zelf wil ik er ook nog eens naar toe. Om rond te kijken en te genieten van al dat moois. Eigenlijk ook een soort van bedevaart, maar dan gezien vanuit de Sinterklaas perspectief. Mogelijk ga ik daar dan ook nog zitten schilderen, want ik heb daar inspiratie genoeg.
Hierboven een foto van Marcus uit Bari van vorige week. Bari is een stad die doordrenkt is met kunst en cultuur. Maar ook heel veel geschiedenis en machtig mooie architectuur. Voor een liefhebber van de Klassieken, zoals ik, is dit dan echt de ‘place to be’.
Dat is de titel van dit schilderijtje. Het is een portretje van Thijs, de rechterhand van onze Hoekse molenaar, die het vak aan het leren is. Dat Thijs molenaar gaat worden staat al vast. Ik maakte van hem een foto tijdens de molendag van afgelopen Zaterdag 11 Mei en ik besloot dat later te gaan schilderen.
Het is weer een schilderijtje dat in mijn Zeeuwse collectie past, maar waarschijnlijk heeft het al een bestemming gevonden. Ik ga wel proberen om het straks enige tijd tentoon te stellen bij Galerie lokaal 54, waar ook de rest van de Zeeuwse collectie is onder gebracht, zodat het gezien kan worden.
Achter Thijs zit de zoon van Rinus van Hermon die op dat moment zet te vertellen over smeedwerk. Ook een onderwerp/ambacht wat ons bijzonder interesseert.
Op de foto hierboven zie je het complete plaatje van die bewuste middag. Op de achtergrond zie je een met hout omklede as en daarachter de bak waar het gemalen meel langs naar beneden komt en in de opgehangen meelzak valt. Linksboven op de foto, net boven Rinus, zie je lege meelzakken klaar hangen voor alle kilo’s die die dag gemalen gaan worden.
Rinus verteld hoe hij vroeger met smeedkolen werkte en hoe je in een Zwarte Piet veranderde aan het eind van zo’n dag. In die tijd keek men niet zo nauw als nu en werd er gewoon keihard doorgewerkt. Als je het vak van smid verstond had je werk en kon je goed verdienen. De grootvader van Jelle, die hier in het dorp ‘Stalin’ genoemd werd was zo’n smid. Elke dag stond die op gloeiend ijzer te hameren. Zo’n smid kon feitelijk alles maken wat men nodig had. Van stalen banden rond karrenwielen tot spijkers.
Met leerlingen van Basisschool De Oude Vaart in Terneuzen aan de slag geweest met het schilderen van appels en peren voor een tentoonstelling later in de cursus. En hoe goed dat ging zie je wel op deze foto’s. Deze cursus/workshop wordt voor hen verzorgd door Cultuur educatie Zeeuws Vlaanderen.
De vorige workshop, waar ik geen foto’s van heb, hebben we vooral zitten schetsen met houtskool op papier. Stap voor stap gaan ze kennis maken met de beroepspraktijk van een kunstenaar.
Eerst schetsen, dan schilderen, dan inlijsten en leren om het werk mooi te presenteren en als laatste dag gaan we samen exposeren. Eigenlijk hetzelfde wat ik dagelijks doe. Je kunt er maar vroeg bij zijn.
Vandaag had ik geen zin in het atelier. Dat kan zomaar voorkomen na een winter lang binnen te hebben zitten werken. Ik trok er op uit, door het Land van Axel, en zocht een mooi bomenlaantje met weids uitzicht. Die heb je hier meer dan genoeg. Straks, als het schilderijtje echt helemaal af is en ingelijst, zal ik wel laten zen.
Zaterdag 11 Mei was het molendag en ging ik weer in stijl naar de Hoekse molen ‘De Windlust’ om deze dag mee te beleven met Jelle, onze molenaar, en zijn rechterhand, Thijs, de molenaarsleerling, Later zou me dat tot inspiratie leiden om er een klein schilderijtje van te maken, waar ik vanmorgen vroeg al weer mee verder ging.
Het was een mooie zonnige dag met vlagerige wind en toch ook nog wel wat aan de frisse kant, maar dat kon de pret niet deren. Zoals gebruikelijk verschijnen we hier op zo’n dag in streekdracht om te laten zien dat we echt van hier komen en uit trots op het feit dat we hier wonen, leven en werken. Streekdracht is ook streektrots.
Jelle is hier de grote tovenaar die met vaardige hand alle touwen, raderen en wieken bedient. Dat lijkt allemaal heel vanzelfsprekend te gaan, maar ik weet inmiddels dat daar heel wat bij komt kijken en dat je niet zomaar meulenèr wordt. Een molen draait op de wind en die wind doet alles behalve wat jij wil. Dan moet je alles uit de kast halen om de juiste hoeveelheid omwentelingen van je wieken te krijgen om de zware molenstenen consistent te kunnen laten draaien met een eveneens consistente druk op het graan. Ga d’r maar aan staan.
De kap van de molen, met de wieken, wordt eerst in de wind gezet. Om te weten waar de wind vandaan komt kijkt de molenaar altijd naar het haantje van onze kerk. Die wijst elke dag aan uit welke hoek de wind waait.
Dat haantje staat op ‘Hoekse hoogte’, zoals wij dat noemen en kijkt overal over uit. Die ziet alles en helpt dus mee om de wieken in de wind te zetten. Als dat ding kon vertellen had je zo enkele boeken vol met verhalen. Verhalen die ver teruggaan in de geschiedenis en waarmee je dan weer een hele verhalenavond kunt vullen.
Op een bepaald moment zat Thijs, de tovenaarsleerling, aandachtig te luisteren naar een verhaal van Rinus van Hermon over smeedwerk. Iets wat hem heel erg boeit en waarbij je aan hem kunt zien dat hij elk woord in zijn geheugen opslaat. Dat moment fotografeerde ik. Later zag ik dat die foto een uitstekende referentie was om een schilderijtje van te maken. Weer iets voor mijn Zeeuwse collectie.
Dat schilderde ik afgelopen Zondag. Een mooi beginnetje voor een zeer sprekend schilderijtje. Ik kon het ‘s-avonds gaan zitten bekijken naars het schilderij over de brand in de Notre Dame dat nu klaar en ingelijst is.
Gisteren publiceerde ik een artikel over de opening van de tentoonstelling ‘Mathilde in Ruurlo’, die momenteel loopt tot 22 Juni. Daarin vermeldde ik dat Adrian Stahlecker, een van de laatste ‘close friends’ van Mathilde. een boekje had laten uitgeven over zijn leven met Mathilde. De dag na de opening zit ik dit boekje, wat ik van hem persoonlijk kreeg, te lezen en zie ik dat dit niet zomaar een leuk boekje is, maar een heel bijzondere aanvulling op alles wat we al weten uit de pers en literatuur over zijn relatie met Mathilde.
Zijn werk hangt nu ook in Ruurlo op de tentoonstelling ‘Mathilde in Ruurlo’. En steeds zie ik weer Marlene Dietrich in zijn werk verschijnen. Ik weet inmiddels waarom Marlene daar staat en waarom alles zo gelopen is zoals het gelopen is.
Het boekje van Adrian geeft antwoord op vele vragen die lang onbeantwoord zijn gebleven. Mathilde’s flirt met de dood en heel veel ‘inside information’ in dit boekje maken het verhaal compleet.
Voor zover ik het begrepen heb kun je dit boekje bemachtigen op de expositie in Ruurlo. Ik zie het als een heel boeiende aanvulling op een blik achter de schermen. Iets wat absoluut niet mag ontbreken in mijn verzameling boeken, geschriften en uitgaves over het leven van Mathilde.
In alle vroegte had ik al mijn kar van stal gehaald voor een reis naar twee exposities. Die van Rein C. de Jong, Rini van Vliet en Janneke Bruines. Een klein ommetje over Zetten (Gelderland) om uit te komen in Ruurlo. Bij elkaar een rit van dik 286 kilometer.
Rein en Rini kende ik al, maar Janneke is voor mij nieuw en bijzonder verrassend. Haar beeldjes raken me enorm. Hun werk staat de komende tijd tentoongesteld in Galerie de Sleedoorn te Zetten.
Van fotografie moet ik het niet echt hebben, maar het geeft je toch wel een indruk van wat ik zag. Technische kennis, materiaalkennis en artistieke kwaliteit gaan hierin naadloos samen. Wat mij nog het meest raakt is de voelbare emotie. Echt heel erg gaaf werk!
Rini is de weef-tovenares. Ook hier weer dat vakmanschap gecombineerd met artistieke kwaliteit.
Een foto van Rein en een object van Rini. Deze tentoonstelling is te zien in de Sleedoorn te Zetten. Een bezoek meer dan waard.
Foto: Rein C. de Jong
Op een van de foto’s van Rein herken ik een dame die vorig jaar onze Mathildedag in Terneuzen kwam opluisteren. En hiermee is de link gelegd naar het tweede doel van mijn dag. De tentoonstelling in Ruurlo. ‘Mathilde in Ruurlo’.
En daar kom ik gelijk vele oude bekenden tegen. Op de foto hierboven zie je me samen met Adrian Stahlecker.
Hoe goed deze opening bezocht werd zie je hier.
De opening vond plaats in de kerk. Helaas was ik net iets te laat door een file, maar het grootste deel van de opening kon ik bijwonen.
Een opening met woordjes en bijzonder fraaie muziek. Jiddisch en klassiek door elkaar, voor zover ik het kon bepalen met mijn beperkte kennis van muziek.
Het Mathilde drieluik staat in deze kerk opgesteld op een heel mooie plek. Voor elke bezoeker ligt er een flyer klaar met de uitleg over elk schilderij van dit Mathilde monument.
Niemand minder dan Imca Marina, een heel goede vriendin van Mathilde, vertelde hoe ze eens in Den Haag aankwam om Adrian en Mathilde te bezoeken en hoe Mathilde enorm uit haar slof schoot toen een ober van Des Indes jus morste op haar Fong Leng creatie. Het hele verhaal kun je lezen in het schitterende boek over Mathilde van Lisette de Zoete.
Apart van de kerk is er een pop-up gallery gerealiseerd waar de opening werd voortgezet. Hier is het werk te zien van vele hedendaagse kunstenaars die allen werk over Mathilde hebben gemaakt. Aangevuld met ander werk is deze expositie er een die je beslist moet gaan zien. Alle info vind je op ‘Mathilde in Ruurlo‘.