Een schilderij wat al wat langer staat te wachten op voltooiing is ‘Contra’, of ‘Contramime’. Daar ga ik de komende tijd extra aandacht aan geven zodat die ook eindelijk af is. Het is een behoorlijk bewerkelijk schilderij met heel veel details en toch een werk met een hoog ‘Less is more’ gehalte. Hier ben ik de komende tijd nog wel even intensief mee bezig.
Met twee belangrijke exposities voor de deur is er weinig tijd voor klussen aan het huis, het fornuis en de tuin. Toch zie ik nog wel kans om de moestuin bij te houden, hoewel er niets nieuws meer wordt aangeplant. Daardoor ontstaan nu lege plekken, wat me niet aanstaat, maar er kan nog voldoende geoogst worden. Een lekkere verse komkommer, bijvoorbeeld, voor mijn ontbijt, Een boterham met kaas en komkommer. Ook de grote tomaten ben ik nu aan het oogsten, en ook die smaken prima op een boterham met kaas. Stevig ontbijt dus, deze ochtend. Maar waar nu alles om draait is het werk in het atelier. Ik werk aan drie schilderijen tegelijk om op tijd alles af te kunnen hebben. Dat betekent vroeg opstaan en laat gaan slapen.
Drie werken op een rij. ‘Escape’, ‘Het gerucht uit de Bontehondstraat’ en ‘Contra’. Alle drie de atelierezels, die ik heb, zijn nu bezet. Het is gelukkig geen race tegen de klok, maar een relaxte wijze van doorwerken. Alle schilderijen zijn enorm bewerkelijk en het kost gewoon veel tijd om alles goed af te werken.
Ondanks alle drukte heb ik gisterenavond laat toch nog een lading cherry tomaatjes weten te verwerken tot een overheerlijke ketchup. Anderhalve fles van elk 750 ml. De smaak van die tomaatjes maakt deze ketchup zo bijzonder. Deze keer maakte ik een zoete, maar ook pittige ketchup en ik denk dat dit de beste is die ik tot nu toe gemaakt heb. Dat is het grote voordeel van het hebben van een eigen moestuin. Ik kan de exacte rassen telen die ik wil hebben voor de juiste smaak die ik wil hebben. Niet alleen van de tomaatjes, maar ook de paprika, de peper en de ui die hierin verwerkt zitten komen van mijn eigen tuin. Alleen de knoflook niet. Daar had ik dit jaar geen plaats voor, maar volgend jaar heb ik ze weer.
De tuin wordt steeds leger. Er staat nog voldoende om te oogsten, maar normaal gesproken hadden er nu nieuwe gewassen gestaan op die lege plekken. Ik heb daar dit jaar geen tijd voor en ik heb de verleiding kunnen weerstaan om er toch wat neer te gaan zetten.
En dan heb ik nog mijn tabaksplanten, waar ik dit jaar mee ben gaan experimenteren. Ze groeien redelijk goed, maar ik heb er nog geen bladeren van kunnen oogsten die ik echt kan gebruiken om te drogen. Het is een leuk experiment, waar ik wel wat verwachtingen bij heb.
En dan heb ik nog de courgette plant. Telkens zit hij vol prachtige bloemen, maar ik heb er slechts één mooie courgette vanaf kunnen halen. Nieuwe vruchten geven hoop op nieuwe kansen. En voor je het weet heb je er ineens weer veel te veel.
Eergisteren opgezet en vandaag al bijna een compleet schilderij. Althans zo lijkt het op de foto. Alles staat er op, maar niets is nog uitgewerkt, en daar ga ik me vandaag en de komende tijd mee bezig houden. Vandaag zal ik me bezig gaan houden met eindeloos veel steentjes schilderen. Dit is een langdurig proces van opbouwen. Elk vlekje, elk krasje, deukje, brokje, naadje, schaduwrandje etc. etc. moet nu geschilder worden.
Het is een klein schilderij (70 x 100 cm) maar niet gespeend van detail. Alles wat ik zie wil ik schilderen, maar als ik dat zou doen wordt ik al schilderend knettergek. Het is dus een kwestie van snel werken en vereenvoudigen. Wat heeft het menselijk oog nodig om te zien wat ik zie? Door snel te werken wordt het werk ook ‘stevig’. Je ziet de penseelstreken en dat vind ik heel belangrijk. Anders wordt het een uitgepoetst plaatje. De dame zelf krijgt wel een zeer gedetailleerde uitwerking.
Escape is de voorlopige titel voor dit schilderij dat gaat over een mooie jonge dame die in het kasteel van de prins woont. Ze heeft alles wat haar hart begeert, maar is doodongelukkig. De reden daarvan is dat ze geen eigen leven kan leiden. Als ze dat beseft besluit ze te ontsnappen uit het kasteel van de prins. Om dat te doen vraagt ze hem de allerlangste jurk voor haar te kopen die er op aarde bestaat. De prins doet dat en zo klimt ze door het kleine venster van haar torentje en laat ze zich aan haar enorm lange jurk naar afzakken tot ze eindelijk buiten het kasteel staat. Dan beseft ze dat ze niet weet wat ze moet gaan doen. Waar moet ze naar toe? Ze zit aan haar jurk vast. Ze is vergeten een schaar mee te nemen om die los te knippen. Teruggaan is geen optie. Dan zit er niks anders op dan de jurk uit te trekken, achter te laten, en naakt de wijde wereld in te lopen. De onzekerheid tegemoet. Kwetsbaar, maar vastberaden.
In het atelier ben ik hard aan het werk aan een nieuw en een oud werk. Het nieuwe werk laat een dame zien die met een heel lange jurk ontsnapt is uit een torentje. Het oude werk, wat ik nu toch echt eens moet afwerken, is ‘Het gerucht uit de Bontehondstraat’ (Hulst).
Als ik, rond zeven uur, op weg ben naar het atelier, hoor ik een pruim uit de pruimenboom vallen. Een prachtig rijpe pruim. Het was me nog niet 
opgevallen dat ze al rijp waren. Ik kan er zo een aantal plukken, en dat doe ik ook. Dit jaar hangt de boom goed vol en ze zijn heerlijk.
De vogeltjes hebben het ook al ontdekt en ik tref verschillende pruimen aan met vraatschade. Die laat ik lekker achter voor de vogeltjes. De onbeschadigde exemplaren neem ik me naar de keuken, waar ik ze even afspoel, om ze vervolgens weer mee te nemen naar het atelier. Ik zou er zo een stilleven van kunnen maken, maar ik heb meer te doen en ik eet ze liever op. Temeer ook omdat ik nu bezig ben met werk wat af moet. Veel werk.
Ik eet daarom de pruimen tijdens het schilderen en daar kan ik enorm van genieten. Dan denk ik automatisch aan Frans Hals en consorten, die er ook wel van hielden om er een feestje van te bouwen in het atelier.
De kleuren van de pruimen zijn echt prachtig. Dat zou een reden zijn om er toch een stilleven van te gaan maken. Maar eer ik daar serieus over na kan denken zijn ze al op en ga ik verder met waar ik mee bezig ben. De boom hang vol en er komen nog genoeg gelegenheden om pruimen te gaan schilderen. Nu ga ik verder met de dame die uit het torentje van de prins is ontsnapt en beneden bij het torentje, en de metershoge dikke kasteelmuur, wat dom om zich heen staat te kijken wat ze vervolgens moet gaan doen. De voorlopige titel is ‘The great escape’, maar daar ben ik niet tevreden mee. er moet een betere titel verzonnen worden en die schiet me wel te binnen als ik er aan werk. Feitelijk gaat dit schilderij over scheiden. De dame heeft alles wat haar leven begeert, behalve een eigen leven. Dat is de reden waarom ze uit dat leven bij de prins ontsnapt. Maar dan? Ik denk dat dit voor veel mensen herkenbaar zal zijn.
De Rayburn staat klaar voor installatie in de landelijke keuken.
Jaren geleden kocht ik dit huisje, met tuin en atelier, om er te gaan wonen en werken, maar vooral om er zo veel mogelijk te gaan genieten van het leven. Landelijk wonen en werken was een lang gekoesterde wens van me die in vervulling ging. Ik zit hier dus niet alleen te schilderen.
Met een moestuin heb je vanzelfsprekend ook een keuken, waar alles wat van de tuin komt klaar gemaakt kan worden om het op te eten. Sinds afgelopen Zaterdag ben ik in het bezit van een echte Rayburn. Een hout, en ook kolen, gestookt fornuis uit 1949 wat helemaal bij mijn huisje past en mijn wens om niet alleen te koken en te bakken, op dit kookmonument, maar ook om er mijn huis mee te verwarmen en warm water te kunnen tappen.
Een Rayburn is een Rolls Royce onder de ‘cookers’ en hoort echt thuis in de landelijke keuken. Een van mijn vele wensen is hiermee in vervulling gegaan en op dit moment ben ik het fornuis aan het ontdoen van de ingebouwde boiler. Die gaat straks mijn hele huis verwarmen, maar daarvoor moet eerst nog een verwarmingsplan ontworpen en uitgevoerd worden. Het wordt een vorm van vloerverwarming die ik ooit in Engeland zag. Omdat de boiler niet drooggestookt mag worden gaat hij er dit jaar uit en vul ik de plaats op met vuurvaste stenen. Dan kan ik lekker koken en bakken en op mijn gemak het verwarmingsplan ten uitvoer brengen.
Buiten staat nog steeds de fundering voor mijn kolenkot, die ik dit jaar al hard nodig zal hebben. Vóór eind Augustus moet die helemaal klaar zijn. De komende tijd heb ik dan ook nog een aardige klus voor handen om dat kot te gaan bouwen. Vanochtend meet ik alle nodige materialen op om te gaan bestellen.
In mijn moestuin wachten de aardappelen om gerooid te worden. Daar maak ik alvast een begin aan door de planten te rooien die te dicht op het tuinpad staan. Die groeiden er al aardig overheen.
Per plant haal ik ongeveer 2 kilo aardappelen (Frieslanders) naar boven. Van 2.5 kilo pootaardappelen haal ik ongeveer 60 kilo aardappelen op. Daar kan ik een eind mee komen dit jaar. De aardappelen worden straks allemaal gerooid en ‘opgekuild’ op de tuin. Dat is de beste bewaarmethode.
In de kas groeien tomaten, paprika’s, augurken, pepers en komkommers. Ik haal even een handje cherry tomaatjes op voor een boterham met kaas. Mijn landelijke ontbijt. De cherry tomaatjes zijn erg goed van smaak en ook heel geschikt om te bakken met een eitje, wat knoflook, ui en kaas.
Zo heb ik alles bij de hand om vers te kunnen eten van mijn moestuin en nu begrijp je misschien beter waarom ik zo’n hoop moeite doe om een echte Rayburn te installeren in mijn keuken. Alles wat ik van de moestuin haal kan dan direct de pan in.
Elders in mijn tuin is de boomgaard gevestigd. Daar staan een paar prachtige oude fruitbomen waar ik nu al de eerste pruimen kan oogsten. Verder staat er een appelboom vol heerlijke appeltjes van het een of ander onbekend ras en een perenboom (conference) waar ik elk jaar een lading fruit uit kan kloppen.
Vorig jaar had ik zoveel fruit dat ik het nooit op tijd op kon krijgen en daarom besloot ik dat fruit te gaan persen en te bottelen volgens een ouderwetse inmaak methode. Ook daar heb ik een stevig fornuis voor nodig, want een weckketel, vol kokend water, is te zwaar voor een gemiddeld modern fornuis op gas. Behalve limonade en cider maak ik ook nog steeds alle andere tuin producten in, zoals augurken. Dus die weckketel wordt hier nog echt intensief gebruikt. Met de Rayburn kun je de temperatuur van 90˚ exact regelen om alles volgens het boekje in te maken. Ik ben beslist niet goedkoper uit door alles zelf in te maken, maar ik weet wat ik eet door alles zelf te doen. Daarnaast is het ook een echte hobby van me geworden. Dit jaar ga ik ook mijn eigen ketchup maken. Het draait dus niet om goedkoop eten, maar om smaak, want ik weet exact welke rassen in moet telen om de lekkerste tuinproducten op mijn bord te krijgen.
In het atelier wacht eveneens nog een hoop werk. Net voltooid werk staat klaar voor een expositie en ik ben begonnen aan de bouw van het altaarstuk voor het drieluik van Mathilde.
Intussen geniet ik van de vers geoogste pruimen die geweldig goed smaken. Nu zijn de eerste te oogsten en straks zijn er pruimen in overvloed. Dan komen ze op zeker moment je neus uit. Wat dan nog over is kan ingemaakt worden tot een heerlijke jam. Vele potten vol. Daar kan ik dan weer een hele tijd jam van eten. Afgewisseld met aardbeienjam. Want ook die worden nu ingemaakt. Meneer Unilever zal niet rijker van mij worden dan hij al is.
En dan heb ik dit nog om handen. Twee binnenblinden, zoals dat heet, voor mijn interne kast voor het trapgat in huis. Hier moet ik nu nog een kozijn voor maken en de deuren moeten nog netjes geschuurd, gegrond, en afgelakt worden. Het atelier leent zich dus niet alleen voor het maken van schilderijen. er wordt ook volop geknutseld voor in huis. Zo zien mijn werkdagen er op dit moment uit. Ik maak nu wat minder atelieruren omdat er nog zoveel andere dingen liggen te wachten. Maar zodra de grote klussen zijn geklaard zit ik weer hele dagen in mijn atelier om er te schilderen aan alle ideeën die ik heb.
Het is het laatste wat ik aan een schilderij doe. Vernissen. Vanmorgen had ik twee werken onder handen. ‘Mirrors’ en EnigmArt’. Na zo’n vernislaagje zijn de werken ook beter te fotograferen. De verse verf is dan droog en het vernislaagje zorgt ervoor dat je de kleuren weer net zo briljant kunt zien als ik het heb geschilderd.
Vernissen is altijd een beetje een zenuwenklus. Je moet snel werken, de vernis moet overal gelijkmatig over het doek gestreken worden en er mag geen plekje over geslagen worden. Het is ook niet zo zeer kwasten, maar meer borstelen. Je borstelt, als het ware de vernis in de penseelstreken en dat doe je kruislings. Snel, efficiënt en beslissend. In het tegenlicht kun je controleren of de vernis echt overal dekkend aangebracht is.
Met een vernislaagje is het werk beter te fotograferen, maar ik ben geen beste fotograaf. Zelfs nu zie ik kleurverschil. EnigmArt, bijvoorbeeld, toont hier iets te blauw.
Op de bovenstaande foto zie je de werkelijke kleuren iets beter, maar is het weer te donker. En zo kun je bezig blijven. In het echt ziet het er gewoon beter uit. Dat is voor mij nog het belangrijkste. Want stel dat het werk er op de foto beter uitziet dan in het echt. Daar zou ik van wakker kunnen liggen.
Het drieluik van Mathilde ga ik in een altaarstuk monteren. Al heel jong was ik bijzonder onder de indruk van dit soort bouwwerken in oude kerken, zoals hier op de foto rechts. In die kerken waren zo veel van dit soort scheppingen te zien, ter verering van de een of andere heilige. Daar zaten vaak prachtige schilderijen in en het hele geheel gaf me de indruk dat het schilderwerk, op die wijze, sterker betrokken was met het spirituele, dan wanneer het in een gewone lijst had gezeten. Daarom was het me al vanaf het begin duidelijk dat Mathilde ook en dergelijk bouwwerk verdiende op haar 80-ste verjaardag. Een monument ter verering van een monumentale vrouw.
Om dat te kunnen maken besloot ik gebruik te maken van tal van geschikte meubelstukken die ik her en der op de kop kan tikken. Zo vond ik gisteren bij de Zeeuwsche kringloopbeurs in Sint Jansteen een kast die perfect aan mijn wensen voldeed.
Op het schetsje hierboven zie je hoe het gaat worden. Het mag niet te groot en niet te klein worden. Het middelste schilderij wordt 160 x 100 cm in afmeting en de twee zijpanelen iets kleiner.
De afgelopen tijd ben ik al wat aan het verzamelen geslagen. Geholpen door vrienden, zoals Theo Hamelink van brocanterie De Stoof, hier uit Zaamslag en natuurlijk de kringloopbeurs uit Sint Jansteen heb ik al aardig wat bouwmateriaal verzameld. Nu is het een kwestie van zagen, schaven, boren, lijmen en knutselen tot ik helemaal tevreden ben met dit monumentje voor Mathilde.
En tussen alle bedrijven door werk ik ook aan tal van andere werken waar Mathilde op voorkomt zoals hier op het schilderij ‘Change’, wat ook nog eens een extra Terneuzens tintje heeft gekregen.
Het gaat momenteel erg hard in het atelier. Gisteren voltooide ik ‘EnigmArt’ en vandaag ben ik begonnen met wat veranderingen op het, bijna, voltooide werk ‘Change’. De dame op het muurtje, waar Ineke model voor heeft gestaan, krijgt een Mathilde (Willink) look omdat dat wel heel erg actueel aan het worden is en omdat Mathilde wel garant heeft gestaan voor veranderingen.
Een ander argument om het mezelf moeilijker te maken dan nodig zou zijn is wel het feit dat de stenen tekst ‘Change’ voorkomt op de dorpel van een venster van een markant gebouw in Terneuzen, aan de kop van de Nieuwstraat. De straat waar het op dit moment bruist van de activiteit rond het organiseren van de ‘Mathildedag in 2018.
Het werk mag meer de oversteek van Mathilde naar Amsterdam gaan duiden. Dat is een heel bewuste keuze die het werk aanzienlijk meer betekenis gaat geven.
Ook de bakstenen die onder dat venster zitten gaan terugkeren in dit schilderij. Hierdoor wordt de locatie nog herkenbaarder dan het nu is. Zeker voor Terneuzenaren.
Dit is ook een van de plekken in de stad waar Mathilde beslist vaak langs gelopen is. En mogelijk heeft zij ook ooit op die vensterbank gezeten. Het zou zomaar kunnen.
Eindelijk kan ik weer aan de slag met vrij werk. Na een periode van opdrachten schilderen is dit mijn zalige moment. Vanmorgen was ik al om half zeven in de ochtend aan het schilderen aan een werk dat ik eerder heb opgezet en wat nu bijna voltooid is. EnigmArt. Daar zit het woord ‘Enigma’ en ‘Art’ in en dat is dan ook precies waar dit werk over gaat. Het raadsel der kunsten.
Wie naar een museum gaat en een groot rood doek aantreft kan zich afvragen wat dit te betekenen heeft. Menigeen zal zich ook die vraag stellen en het hele werk met de nodige scepsis bekijken. Maar als een vertelstem, door de meegenomen koptelefoon, gaat vertellen waar dit werk over gaat zal de scepsis vlot worden omgezet in verwondering en uiteindelijk bewondering.
Gisteren was ik al in het atelier actief met een ander werk wat ik al ver voltooid had. ‘Mirrors’. Dat werk is gisterennacht voltooid. Zo worden er nu in sneltreinvaart enkele werken, die al vrij lang in het atelier staan, voltooid. En dat is ook hard nodig omdat ik aan de vooravond sta van twee belangrijke exposities. De tentoonstelling ‘(N)ooit gemaakte reizen’ in Gent en een week later de kunstbeurs in Wageningen (zie agenda).
Vandaag was het 7 Juli 2017 en op deze dag had Mathilde (de Doelder) Willink 79 jaar moeten worden. Dat hebben we met een flink aantal deelnemers en organisatoren van de Mathildedag 2018 gevierd bij Galerie Lokaal 54.
Vanaf 15.00 u. liep iedereen binnen. Het was heerlijk weer waardoor ook het terras goed bezet was en er werd natuurlijk veel gesproken over kunsten, de organisatie van de grote Mathildedag in 2018, exposeren, de kunstmarkt, crowdfunding etc. etc.
Twee heerlijke taarten, gemaakt door bakker Dees uit Zaamslag, veel koppen koffie, thee en glazen wijn, maakten het lekker feestelijk en plezant.
Een galerie vol fijne mensen die allen Mathilde een warm hart toe dragen en straks in 2018 een groot feest gaan helpen opzetten.