Vandaag even op en neer naar Breda geweest voor een hele rol hoogwaardig portret linnen. Een rol is 2.10 x 10 meter. Kan ik weer even vooruit. Dit linnen heb ik o.a. nodig voor het maken van het schilderij ‘De zwevende kiezer’, waar ik nu alle voorbereidingen voor aan het treffen ben. Het kader voor dat werk zal gaan bestaan uit heel veel rode stem-potloodje die ik onlangs in ontvangst nam van de gemeente. Het schilderij met die potloodjeslijst komt straks in het Stadskantoor van Terneuzen te hangen.

Vandaag heb ik zowel het schilderij als het daarvoor bestemde kader voltooid. De binnenrand van het kader is een beetje op kleur gebracht zodat het goed kan corresponderen met kleuren die voorkomen in het schilderij. Nu mag alles nog even goed drogen en dan kan het werk naar de galerie.

Vanmorgen was ik voor een heel bijzondere zaak bij de gemeente. 3500 rode stempotloodjes krijgen een bijzondere bestemming. Ik ga er een lijst van maken voor het schilderij ‘De zwevende kiezer’. Dat is een ode aan de zwevende kiezer die naar mijn idee meer bij de politiek betrokken is dan de vaste kiezer, zoals ik, die altijd op dezelfde partij stemt.

Het idee kwam van de gemeente zelf om met die potloodjes aan de slag te gaan en zo kon het gebeuren dat ik een schilderij ga maken dat geen algemeen karakter krijgt maar een karakter dat echt is toegespitst op de gemeente Terneuzen en in die hoedanigheid ook een tijdsdocument gaat vormen.

Het gaat ook een ode worden aan onze fantastische (vertrekkende) burgemeester Jan Lonink. Maar hoe ik dat ga doen blijft voorlopig nog even een verrassing. Het schilderij komt in de hal van het gemeentehuis te hangen zodat iedereen in onze gemeente het kan zien. Iedereen kan dan even nadenken over het idee dat je kunt stemmen. Iets wat, bijvoorbeeld, in Noord Korea niet kan tenzij je op de grote leider stemt. Het wordt een lekker vrolijk schilderij met een boodschap.

Het is al weer even geleden dat ik in Heythuysen was waar het altaarretabel voor Sinterklaas is ondergebracht in de Sint Nicolaaskerk. Ik wilde er wat onderhoud aan plegen en er moest nog een naam bijgeschilderd worden op het bord van de donateurs.

En er bestaan vrienden van het retabel. Met hen had ik een afspraak en zo kon ik het een en ander mooi combineren. Collega Funda Özyer had een prachtig olielampje gemaakt voor een mooie ceremonie die we met elkaar bedacht hebben voor het moment dat Sint ons land weer verlaat op 5 en 6 December. Volgens de een keert hij dan terug naar Spanje, volgens de ander terug naar de hemel. Dat is het oorspronkelijke religieuze verhaal waar dit altaar retabel over gaat.

Het is een lampje zoals dat destijds gebruikt werd door Romeinse soldaten en waar er veel van teruggevonden zijn bij opgravingen te Myra waar de Sint oorspronkelijk (tot het jaar 1087) begraven lag in een basiliek uit de zesde eeuw die aan hem geweid was. Zijn stoffelijke resten werden in dat jaar door zeelui uit het graf gehaald en overgebracht naar Bari, waar in het jaar 1089 een nieuwe basiliek voor hem ingewijd werd. Paus Urbanus II wijdde in 1089 de crypte in. De kerk zelf werd ingewijd in 1197.

Vrienden uit Axel kwamen speciaal even langs om dit werk te bekijken. Dat was een erg leuke verrassing. Ze verbleven een paar dagen in de buurt en genoten van een korte fietsvakantie.

En als je dan in Limburg bent ga je natuurlijk asperges eten. Ik kreeg een volle zak mee om er thuis van te genieten. De poes lust geen asperges, maar wel de daarbij behorende ham. Het was dus even goed opletten in de keuken, maar het ging helemaal goed en het was goddelijk lekker. De eerste asperges van dit jaar. Wat een feest ter afsluiting van deze zeer leuke dag.

In het atelier ben ik al weer ver met een nieuw schilderij. De titel is ‘Start wearing purple’. Die titel is afkomstig van een gelijknamig nummer van Gogol Bordello, waar ik nogal fan van ben.

Luisterend naar hun muziek van een CD die ik regelmatig afspeel in het atelier kwam ook het idee om nog een keer dezelfde dame te schilderen die model had gestaan voor het schilderij ‘Woods of reflection’. Een van de foto’s die ik toen met haar maakte was zo leuk dat ik die toen al van plan was te gaan schilderen voor een lekker vrolijk schilderij. Daar voegde ik de poes aan toe, zodat het helemaal leuk werd.

Foto’s van Milou heb ik natuurlijk in veelvoud. Met dat diertje erbij is het een heerlijk plaatje geworden. Een schilderij waar je zomaar van kan genieten. Dikke pret zonder verder verhaal of onderliggende boodschap. Gewoon zomaar leuk.

Woods of reflection. 110 x 95 cm. Olieverf op portret linnen.

‘Woods of reflection’ staat symbolisch voor de wereld waarin wij leven. Het bos is vrij ontoegankelijk. Van keurig gebaande paden is vrijwel geen sprake meer. Het bos is volledig dichtgegroeid. Je ziet door de bomen het bos niet meer. De bomen en het bos staan symbool voor de dichtgegroeide maatschappij. Voor overbevolking. Een thema waar ik al jaren tegenaan bots en waar niemand raad mee lijkt te weten. Ook ik niet.

Nog nooit is onze planneet zo vol met mensen geraakt en daardoor ook nog nooit zo bedreigd geraakt als nu. Dit onderwerp zou hoog bovenaan de politieke agenda moeten staan, maar politici hebben geen hapklare oplossing voor dit probleem bij de hand en kijken er dan ook het liefst van weg. Intussen groeit de wereldbevolking gestaag door. De bijbehorende problemen groeien eveneens gestaag door. Denk aan de opwarming van de aarde, industriële en afstandelijke voedselvoorziening met megastallen, monoteelt en nog ergere vormen van massaproductie van voedsel om alle monden te kunnen vullen. De aarde groeit dicht. Met mensen, en alles wat mensen nodig hebben om te kunnen leven.

In een overvolle maatschappij waarin iedereen elkaar voor de voeten is gaan lopen is het aan de orde van de dag dat we elkaar berispen, veroordelen, uitschelden, beledigen, vernederen en miskennen. Voor enige zelfreflectie is geen ruimte meer. Iedereen moet vechten voor een eigen plekje op deze aardbol. Tijd voor bezinning en reflectie is vrijwel weggevaagd door de enorme stroom aan informatie die we elke dag tot ons nemen via social media en alle andere vormen van media. In deze chaos van ruis is het vrijwel onmogelijk om nog in de spiegel te kijken. Maar wie het wil mag zichzelf terugvinden in ‘het woud van reflectie’.