Tussen de bedrijven door werk ik nog aan een nieuw werk. ‘Voorjaarsschoonmaak’. Dat is een wat kleiner werk wat ik langer wilde maken. Op de achtergrond zie je het schetswerk voor ‘Ballunatics 7’. Daar ga ik vandaag nog de, aan ballonnen zwevende, dames in schetsen. En helemaal links zie je ‘Enigma’, waar ik ook aan verder moet gaan werken. Keuze genoeg vandaag.
Hoeveel schilders er niet naar Domburg trokken, en nu nog steeds trekken, weet ik niet maar ik ben er in ieder geval een van. Op deze mooie Zaterdag was het licht goed genoeg om er even de grote sloot voor over te steken, vanuit Hoek.
‘Balonatics 2’ Ik vond er nog een ansichtkaart van uit die periode. Op de achtergrond, heel toepasselijk, mijn jongste creatie ‘Rokjesdag’ dat vanaf volgende week Maandag te zien zal zijn bij Via Mioni in Breda.
Ik heb het plan opgevat om iets te gaan schilderen over het voormalige badhuis te Domburg en om opnieuw iets te gaan doen met het ‘Balinatics thema’, waar ik destijds (1991-1993) zo’n vliegende start mee maakte in mijn schilderscarrière.
Dat idee spookte al langer door mijn hoofd. Met name dat oude badhuis had mijn aandacht en dan in het bijzonder dat ene mooie torentje. Vanuit dat torentje kijk je uit over de zee, het strand en Domburg. Dat moet geweldig zijn.
Een bijna ‘Willink-achtige’ situatie in Domburg. Perfect licht, een wat donkerdere achtergrond en briljante architectuur.
Maar ook de watertoren gaat hier een rol in spelen. Het licht was deze dag perfect. Kon niet beter. Tussen de donkere wolken door had ik het meest perfecte zonlicht wat ik me maar kon wensen.
Ik maakte alle nodige foto’s, maar ik moet nog een keer terug met doek en verf om een exacte studie te gaan maken van het licht, dat niet of nauwelijks op een foto te vangen is. Dat zie je alleen op het moment dat je er bent.
En dan heb je natuurlijk ook nog de zee en het strand. Het blijft me boeien en ik begrijp precies waarom hier schilders neerstrijken.
Martin Bril voor Nieuwe Revue 2003
Medio April is het dan zover. De temperatuur, de aankomende lente en een merkwaardig verschijnsel dat vele vrouwen ertoe beweegt om die dag een rokje aan te trekken. Rokjesdag is zo’n woord met een wat magische lading waar zowel vrouwen als mannen naar uitkijken. Ik moet dan gelijk denken aan wijlen Martin Bril die dat woord op zijn naam heeft staan. Ik zal zijn beroemde column hieronder publiceren. Niets meer aan toe te voegen.
Het luistert nauw met deze dag
Van alle kanten bereikt mij de vraag wanneer het rokjesdag is. Televisieprogramma’s, tijdschriften, radioshows, passanten op straat. Iedereen heeft het erover. Sommigen noemen het overigens bloesjesdag.
Ik niet.
Rokjesdag is die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen. Tot zover de definitie waarop ongetwijfeld het een en ander valt af te dingen, maar daar heb ik geen zin in, sterker nog; het is een prachtige definitie.
De Van Dale noteert onder rokjesdag zie bloesjesdag. Zo kan ik het ook. Snel naar bloesjesdag en daar treffen we deze: eerste warme lentedag (waarop de vrouwen voor het eerst in hun bloesje op straat lopen).
Tja.
Ik vind mijn eigen definitie beter. En ik ben niet eens een billenman. Ook geen tietenman trouwens. Dus dat heeft er niets mee te maken. Wat mijn definitie zo mooi maakt is de toverslag.
Hoe weten alle vrouwen dat het rokjesdag wordt? Er is geen tamtam, en het wordt niet op radio en televisie aangekondigd. Het gaat dus om een voorgevoel dat duizenden vrouwen op hetzelfde moment bezoekt.
Het is vandaag 2 april en als het goed is schijnt de zon. In de loop van de dag zal de temperatuur oplopen tot zo’n17, 18 graden. Dat is in principe genoeg voor rokjesdag, ware het niet dat de ochtend aan de koude kant is, 4 graden, en dat is een obstakel. Halverwege de dag iets anders aantrekken mag niet, en is in veel gevallen ook onmogelijk. Je gaat je op je werk niet verkleden.
Dat brengt ons bij vrijdag.
Niets is beter voor rokjesdag als een dagje wennen aan het idee.
Ja, dat het de goede kant op gaat, is een feit.
Die dag beleven we vandaag. In grote delen van het land, dat moet ik erbij zeggen. Voor wie pech heeft. Wat tegen vrijdag pleit is dat rokjesdag eigenlijk niet aan het einde van een week mag vallen; dat is te makkelijk.
Rokjesdag moet een element van ontbering hebben, een koude ochtend en kippenvel. Vijf graden in de ochtendspits. Het lijkt wel alsof je gek bent. Maar je ziet gelukkig overal collega’s.
Alle rokjes samen zorgen ervoor dat de zon zich al om half 11 gewonnen geeft en haar temperatuur opschroeft naar 13 graden, en twee uur later al naar 18 graden. Uit de wind, een heel klein beetje maar, maar toch, uit de wind kan het makkelijk 20 graden worden.
Voilà, rokjesdag.
Maar ik durf mijn hand er nog niet voor in het vuur te steken. Volgens mijn eigen archief valt rokjesdag namelijk altijd later. 3 april zou een record zijn. Mijn rokjesdagen spelen zich altijd rond 15 april af, bijna twee weken later. Ik moet daar als expert toch enig belang aan hechten.
Maar voor hetzelfde geld overvalt rokjesdag mij vrijdag, dat kan zomaar. Ik neem tenslotte niet deel aan het grote toverslagse raadsel, hoewel ik met drie vrouwen in huis wel een kleine voorsprong heb op andere mannen, en ik hoor de gesprekken die erover gaan, en ik zie dat de winterjassen niet meer aangaan, ik stel zelfs vast dat er lage schoenen aan blote voeten steken, en zonnebrillen in het haar. Ja, dat het de goede kant op gaat, is een feit.
Maar vrijdag?
Doet het er trouwens toe? Natuurlijk niet. Het is maar een geintje. Maar in de kern een schitterend geintje, dat wel. Rokjesdag doet mij meer dan Internationale Vrouwendag, als ik zo oneerbiedig mag zijn.
Het is een feestdag, wanneer hij ook valt.
Op wat heel kleine dingetjes na is dit werk voltooid. ‘Rokjesdag’. Naar een column van Martin Bril. Het idee voor deze titel kwam van een facebook vriendin, Tineke Mahmood, die hier gelijk aan moest denken.
Op de achtergrond zie je nog een stukje van een groter werk waar ik nog aan bezig ben. ‘Enigma’. En dat gaat over het raadsel der kunsten. Ook een werk wat bijna voltooid is.
Wat ik erg mooi vind van wonen in ‘Het land van Axel’, want dat is dit, is de streekdracht. Op Zondag komt dat uit de kast en draag ik mijn Axelse kostuum. Als ik daar tenminste de tijd voor heb. Vandaag is dat echter niet het geval. Ik ben tegenwoordig veel op pad voor acquisitie en ondernemen en dat gaat dan ten koste van mijn atelieruren. Daarom blijf ik niet te lang in mijn Axelse kostuum rondlopen en zit ik tegen de middag al weer in mijn oude kloffie te werken in het atelier.
Wel leuk om er even een paar foto’s van te maken voordat ik aan de slag ga. Als ik wat meer tijd heb ga ik die mooie Zeeuwse traditie meer kans van bestaan geven. Maar nu even niet.
Een tijd geleden maakte ik het schilderij ‘The gathering‘. Dat ging over standbeelden die hoog bovenop oude gebouwen staan in een stad. Een metropool. Ik stelde me voor dat die beelden zo af en toe eens met elkaar thee gingen drinken en dan met elkaar bespraken wat ze allemaal gezien hadden die dag. Ik maakte dat schilderij op een relatief klein doek.
Gisteren kwam ik een foto tegen van een vergelijkbare strekking (zie de zwart-wit prent hierboven). Daardoor dacht ik weer aan dat ene schilderij. En vervolgens denk ik aan een make-over op een groot doek.
‘The gathering’. Een schilderij dat ik in 2014 maakte
Een wereld bovenop een stad die voor de voorbijgangers verborgen blijft omdat ze er niet aan gewend zijn om omhoog te kijken. Ik vond, en ik vind het nog steeds, een super spannend schilderij. Ik schilderde de ‘beelden’ gitzwart om hen niet op een echt mens te laten lijken. Het moeten wel beelden zijn. Ik zag dergelijke zwarte beelden in Wenen op een gebouw staan, en als ik me niet vergis heeft Antwerpen ook een dergelijke attractie op een dak van een gebouw staan. Tijd dus om plannen te gaan maken voor een grote uitvoering hiervan.
Sinds vandaag is mijn werk te zien, en te koop, bij Pot interieur te Axel. Een pracht van een design zaak waar ook ontwerpen van Arifort te zien zijn, waar mijn broer voor ontwerpt.
Om te beginnen is de zwarte Madonna hier naartoe verhuisd vanuit Hoek. Ongeveer tien minuten rijden vanaf het atelier. Later zal meer werk volgen.
De korte afstand van mijn atelier tot deze geweldige wereld vol design en stijl is voor mij natuurlijk ideaal. Maar wat ik nog belangrijker vind is dat mijn werk vanaf nu hier te zien en te koop is.
Midden in Zeeuws Vlaanderen. Het is een heel grote zaak van maarliefst drie verdiepingen en naast design interieur is er ook meer kunst te zien van diverse collega’s. Kortom voor mij een geweldig nieuw avontuur.
De tweede kaart, in de serie ‘Groeten uit Hoek’, is binnen. Ook deze kaart is te koop bij Vera’s winkel en het postagentschap in Hoek. Op de kaart staat het schilderij ‘Zondagse kool’.
Ook dit schilderij behoort tot de ‘Zeeuwse collectie’, die momenteel te zien is bij ‘Het podium van Zaamslag’, t/m 7 Januari 2017. 7 Januari vindt daar het nieuwjaarsconcert plaats waar iedereen op afkomt die hier iets te betekenen heeft. Van de burgemeester tot de postbode en van de groenteboer tot de notaris.
Van die collectie zijn nu twee kaarten uitgebracht. ‘Het behouden huis’, en ‘Zondagse kool’. Meer kaarten gaan nog volgen. Niet alleen van schilderijen uit Hoek, maar ook van tal van andere Zeeuws Vlaamse plaatsen, zoals Hulst, Axel, Terneuzen, Sluis, Biervliet, IJzendijke etcetera.