Gisteren maakte ik de lijst voor het schilderij ‘De zwarte kat’. Dit gaat aanstaande Vrijdag naar de gelijknamige galerie van Rinneke van Looveren te Axel. Kate Bush staat nog steeds te wachten op verdere bewerking. Zij zal straks gepresenteerd worden bij ‘Kust Wageningen’ op 14 en 15 September. Op de derde ezel staat nog steeds het grote werk met Ineke in het Sonsbeekpark te Arnhem.
Die gaat straks naar Art Gallery Pot te Axel, maar daar moet ik nog een hoop aan doen. Tegen de houtdraaibank staat het raamwerk te rusten voor het middelste paneel van het Sinterklaas altaarstuk, dat ik medio September moet gaan presenteren opeen bijeenkomst van het Sint Nicolaas Genootschap.
Tussendoor oogst ik nog de laatste witte kolen, want ook dat kan niet wachten. De moestuin geeft nu ineens veel oogst. Veel tijd heb ik er niet voor want er moet stevig doorgekwast worden in het atelier om alle afspraken te kunnen halen. Sinterklaas komt straks langs om te praten over een middagje model zitten voor dat Sinterklaas-schilderij. Daar moet ik alle fotografie en het hele ontwerp nog voor maken. Ook het doek, een afwijkende maat, zal ik zelf in elkaar moeten steken.
Dan is er nog een pracht van een tentoonstelling te bewonderen van het werk van K.J. Huineman in de Passerelle van het Stadhuis van Terneuzen. Daar ga ik eerst nog even langs, want dat boeit me enorm. K.J. Huineman is zo’n half vergeten schilder uit Terneuzen. Hij was officieel deurwaarder, maar eigenlijk was hij een begenadigd schilder. De tentoonstelling gaat over zijn werk gedurende de oorlogsperiode die nu herdacht wordt. 75 jaar geleden voltrok zich hier het Schelde offensief. Een eveneens onderbelichte gebeurtenis waar veel doden en een enorme schade bij te betreuren viel. Mijn dagen zijn dus te kort.
Hoewel nog niemand aan Sinterklaas denkt ben ik in het atelier bezig met het maken van een eerste monumentale lijst voor een schilderij over de Sinterklaasviering. Dit is het middendeel van een drieluik en altaarstuk. Dat stuk komt later in een prachtige kerk te staan die geheel gewijd is aan Sint Nicolaas.
Dit altaarstuk is niet bedoeld voor Sint Nicolaas maar voor Sinterklaas. Eigenlijk gaat het over het laatste stukje volkstoneel wat we nog hebben. Maar bovenal is dit werk straks een plek voor kinderen die hier hun brieven en tekeningen aan de Sint kunnen posten in een echte brievenbus van Sinterklaas. En ze krijgen dan ook nog antwoord van de echte Sint.
Ik kan hier straks met al mijn fantasie lekker in verder dromen en creëren. Het Sinterklaasfeest heeft voor mij altijd grote betekenis gehad en heeft dat nog steeds. Het kind in me wordt dan weer wakker en ik kan er enorm van genieten om al die eigenaardigheden van dit feest te gaan schilderen. Het altaarstuk gaat uit vele schilderijtjes bestaan. Groot en klein. Samen vormt het straks één geheel.
Het moet er heel authentiek uit komen te zien. Alsof het al honderden jaren bestaat. In September moet ik dit eerste deel gaan presenteren en dat was ik bijna vergeten door alle ontwikkelingen in het atelier. Er moet nog veel en hard gewerkt worden voor diverse exposities en natuurlijk de beurs in Wageningen 14 en 15 September, waar ik met vers nieuw werk wil exposeren. Het eerste raamwerk voor het altaarstuk (dit is het middendeel) is nu bijna klaar. Dat moest er even tussendoor. De rest komt later. Dit deel is het belangrijkste deel waarin ik nog een schilderij moet zetten over een traditioneel ogend tafereel van de Sint die op huisbezoek komt. Werk zat dus.
Vanmorgen ben ik heel vroeg begonnen. Om iets over zessen al. Alle deuren en ramen van het atelier open en de hitte van gisteren proberen te verdrijven. Dat lukt, maar nu, om 12 uur, is het al weer veranderd in ene echte zweethut. Maar ik moet door. De tijd dringt en ik wil het schilderij, waar ik nu aan werk, morgen af hebben. Gelukkig heb ik verkoeling onder de bomen van de boomgaard. Ik wissel de schildersessies daarom wat vaker af met een glas ijskoud appelsap (van mijn eigen appels).
Later op de dag werd het meer dan 38 graden heet. Ik dreef zowat uit het atelier weg, en omdat ik me op zeker moment zelfs duizelig voelde ben ik maar gestopt. Morgen verder met minder hitte, maar nog steeds erg heet.
Het kwam zomaar in me op. Naar aanleiding van een filmpje dat Ineke me toestuurde zit ik nu iets te schilderen van Kate Bush. Een fragment uit dat beroemde filmpje.
https://youtu.be/BW3gKKiTvjs
Van het weekend was ik daar al mee begonnen en nu werk ik er in alle vroegte al weer aan verder. Er staan momenteel drie schilderijen op de ezels waar ik telkens aan verder werk als de onderlaag gedroogd is. Ik denk dat ik dit werk(je)straks meeneem naar Kunst Wageningen.
Uit mijn CD-speler klinkt de stem van Kate Bush. Dat doet me weer terugdenken aan mijn tijd op de academie. Wuthering heights was toen net uitgekomen en als ik naar de academie liep, toen nog gevestigd aan de St Janstraat in Breda, liep ik langs de etalage van de platenwinkel van Spronk aan de Veemarktstraat waar ik die betoverende LP-hoes zag met Kate Bush in het Japans rood op de cover. Ineke is er ook dol op, op die muziek, en confronteerde me laatst met dat ene beroemde nummer. Die muziek klinkt nu op de achtergrond als ik een schilderij aan het maken ben met Ineke op de voorgrond. Ineke inspireert. Net als Kate Bush. In die sfeer is dit schilderij gemaakt wat me herinnert aan een heel leuke middag in het Sonsbeekpark te Arnhem met Ineke.
Het is nog lang niet klaar, maar met deze muziek op de achtergrond gaat het wel hard naar een eindresultaat toe. Links op de foto zie je een ander schilderij in wording. De voorlopige werktitel is ‘De zwarte kat’. Later laat ik wel meer hierover zien en lezen.
Het schilderijtje van de brandstofloze motorfiets is in Breda aangeland bij Via Mioni. Vandaag bracht ik het werkje naar dit walhalla van kunst, antiek en mooie lijsten. Het kost me altijd weer moeite om hier snel weg te gaan omdat er zoveel moois te zien is. Maar met 15 minuten gratis parkeren heb ik wel een mooie stok achter de deur.
Toch is er ook even tijd voor een praatje en het bekijken van nieuw werk. Dit keer zie ik een van de kleinere werken van collega Roel van Daal. Hij schildert schitterende stadsgezichten van o.a. Breda. Roel ken ik al jaren uit het Bredase circuit.
Dit werk van hem is, voor zover ik weet, niet uit Breda maar ik denk uit Antwerpen. Klein is het niet, maar in vergelijking met zijn gebruikelijke formaten is dit echt een ‘kleintje’.
Er hangt weer veel nieuws, maar ook oud werk, en ook werk van mij. De 15 minuten parkeertijd zijn zo om en ik kan maar een klein deel echt goed bekijken. Hier kun je makkelijk een dag rondlopen en aan het eind van de dag nog ‘nieuwe’ dingen ontdekken.
En dan ligt deze galerie ook nog eens in het Ginneken. Een heerlijke plaats om nu te zijn met zalige terrasjes op de markt en op een steenworp afstand van het schilderachtige Markdal en het Mastbos.
Het is vandaag een beetje bewolkt weer en het waait een beetje. Dat geeft van die prachtige, bewegende, schaduwen over het Zeeuwse landschap. Het graan staat al hoog en het begint te kleuren. Door het oker-geel zie je nog groen en als de wind de schaduwen van de wolken over het land laat glijden, kan ik het niet laten om even te stoppen om dit schouwspel te bewonderen. Op de foto zie je de boerderij die ik ooit eerder schilderde met het gele veld vol mostredzaad. Ik ben op weg naar Art Gallery Pot om het schilderij ‘Isi in the sky with diamonds’ af te leveren.
Bij Pot zie ik Brenda al druk in de weer in de galerie met nieuw werk van Geert-Jan Jansen. Voor mijn werk is al een plekje vrijgemaakt naast het werk van Marian Verdonk.
Ik voel me weer eens vereerd om hier te mogen exposeren. Naast het werk van Marian zie je een bronzen beeld van Rafaël Gorsen. Hij heeft hier nog veel meer beelden en beeldjes, maar ook schilderijen. Onwillekeurig denk ik aan een mooi lied van Jan Hamelink. Het Scheldelied. Een klein stukje daaruit blijft me nu bij. ‘dan voel ik me blieë en voel ik me riek daar bovenop die Scheldediek’. Die ‘Scheldediek’ ligt hier niet zo gek ver vandaan en ik besluit er op de terugweg even langs te rijden.
Ooit maakte ik van dit lied deze opname tijdens een opening van een expositie bij Galerie Lokaal 54 van Anne Mannaerts. Helaas is de geluidskwaliteit van zo’n GoPro cameraatje beroerd en versta je er bijna geen klap van. Maar dit lied is het dus. Dat zit de rest van de dag in mijn kop.
De galerie van Pot is weer helemaal mooi ingericht en ik ga terug naar huus. Langzaam rijdend door het Zeeuws Vlaamse land waar ik zo enorm van kan genieten. Ik zie honderden schilderijen voorbij komen en ik stap soms even uit om te kijken en te genieten. Het land is nu op z’n mooist, denk ik.
Een eenzame zonnebloem bij Zaamslag. Maar er komen nog veel meer zonnebloemen die nu nog lekker aan het groeien zijn.
De diva van de Achterweg. 90 x 60 cm. Olieverf op heel linnen. VERKOCHT
Voor de huidige Mathildedag-tentoonstelling bij Galerie Lokaal 54 heb ik twee schilderijen gemaakt over diva’s. ‘De diva’ is het thema van deze tentoonstelling die meer gaat over het gedachtegoed van Mathilde dan over Mathilde zelf. Het schilderij is inmiddels verkocht, maar omdat ik van best wel veel mensen de vraag kreeg om het verhaal achter dit schilderij te vertellen heb ik beloofd het ook op mijn site te zetten zodat iedereen het kan lezen. Want dit is geen ‘gewone’ diva, maar een heel bijzondere.
Het schilderij blijft de hele tentoonstelling (tot 23 Augustus) te zien in Galerie Lokaal 54
De diva van de Achterweg De Achterweg is een achteraf steegje dat achter de Lange Leenstraat door loopt. Het is zoʼn steegje waar vrijwel nooit iemand komt. Het biedt toegang tot de achterzijde van de dure winkelpanden aan de Lange Leenstraat waar alleen de welgestelden hun boodschappen kunnen doen. De Lange Leenstraat is de chique winkelstraat van het stadje met prachtige oude gevels en oogstrelend mooi geëtaleerde etalages vol luxe artikelen als kleding, schoenen, hoeden, schilderijen, dranken, literatuur en alles wat een deftige inwoner met een hoog salaris en enig oog voor stijl en goede smaak zich kan en wil permitteren. Aan de achterkant van die mooie panden zie je de keerzijde van al die fraaie façades. Daar loopt de Achterweg. Een wat verborgen en verlaten steeg waar soms bevoorrading van de winkels plaats vindt en waar dus vrijwel nooit iemand komt. Hooguit een slenteraar die alle tijd heeft om zo eens door de steeg te wandelen om zich te verwonderen over de bouwsels, het rommelige karakter of om de vele verrassende elementen in de bouw van de achtergevels te bekijken.
Met enige regelmaat, er is nooit een klok op gelijk te zetten, loopt er wel eens een prachtige dame door de Achterweg. Het is een publiek geheim dat deze dame geen vrouw is. Conservatieve stedelingen spreken er schande over, anderen halen er de schouders bij op en weer anderen spreken er lacherig, maar wel, lovend, over omdat die diva er altijd tip top verzorgd bijloopt en daarmee niemand kwets of bedreigd of aanstootgevend is. Ze loopt door de Achterweg, knikt je vriendelijk, doch gereserveerd, gedag en loopt door. Ze lijkt wel een beetje op een filmster of een of andere beroemdheid. En in zekere zin is ze ook wel een beetje beroemd in het stadje.
Niemand weet wie het is. Er zijn wel vermoedens, maar niemand weet het zeker. Ook kan niemand met volle zekerheid zeggen of het echt een man is. Toch is iedereen die haar wel eens heeft gezien overtuigd van dat geval. Ze is lang, ongeveer 1.90 m. als ze op haar hoge hakken voorbij komt. Ze heeft grote handen en alles wijst toch echt in die richting.
Tijdenlang zie je haar niet en dan plots verschijnt ze weer een paar keer achter elkaar. Niemand weet ook waar ze vandaan komt en waar ze naar toe gaat. De Achterweg is net zo lang als de Lange Leenstraat en maakt vele bochten die haar in staat stellen om ergens ongezien te verdwijnen door een poort, tuin, deur, of smalle doorgang tussen de huizen. Wat haar bezield om daar zo tegen de schemering rond te lopen laat zich raden. Een zichzelf respecterende travestiet wil uiteindelijk toch gezien worden en waagt zich keer op keer in het openbaar. Niet over de drukke straten van het stadje, maar over zoʼn stil achteraf steegje waar je zelden iemand tegen komt. Heel soms wordt ze ook wel eens gezien op het Kerkplein, maar dat gebeurd echt zelden. Het maakt de stad wat spannender dan die werkelijk is. Menigeen loopt wel eens een beetje om over de Achterweg in de hoop een glimp van haar op te vangen. In de volksmond wordt ze gemakshalve ʻde Divaʼ genoemd. De Diva van de Achterweg. Een raadselachtige schim die soms de stedelingen wat gespreksstof geeft.
Een heel lekker stevig geschilderd werk is dit schilderij met Isilareina als muze en model. Op de achtergrond zie je de uiterwaarden van Huissen. Ik heb dit werk steviger geschilderd dan ooit. Dit is iets wat ik al langer op mijn verlanglijstje had staan. De spontaniteit van de penseelstreken zijn goed zichtbaar en heel raak neergezet. Dit is zo’n schilderij waar ik hard aan doorgewerkt heb zodat ik het nat-in-nat heb kunnen schilderen.
Het werk herinnert ons aan een leuke dag in Huissen toen we samen op pad gingen om te kijken naar een prachtige processie van de kerk van Huissen. Toen we terug naar huis liepen kwamen we langs de uiterwaarden en daar zag ik dit schilderij ontstaan. Ergens in dat prachtige vlakke boeren land van de uiterwaarden was een boer met zijn trekker het hooi aan het omleggen, maar die heb ik er niet in geschilderd. Het sfeertje was door die boer wel compleet. Hij was de enige mens die in dat immense gebied aan het werk was. Dan komt bij mij de zin bovendrijven die zo kenmerkend is voor het boerenleven. ‘Eenzaam ploeterde hij voort’. Uit eigen ervaring met dat werk weet ik dat de boer niets liever zou willen. Lekker in je eentje op de trekker aan de slag. Geen gezeik aan je kop en op je gemakje voortgaan. Even pauze voor een bak koffie en een boterham en dan weer verder. Als ik geen schilder was geworden was ik beslist boer geworden.
De landelijke sfeer vonden we de hele dag terug. In Huissen bekeken we de processie en dat deed me herinneren aan het verleden toen elke plaats nog zo’n mooie ceremonie had. Hier heet dat ‘De Umdracht’. Klinkt me nogal Duits in de oren, maar Huissen ligt dan ook dicht tegen de Duitse grens aan.
Je krijgt het gevoel dat je in een film beland bent. Voor Ineke is dit gewoon thuis. Zij is een echte local in Huissen, maar we bedenken wel dat als we dit tijdens een vakantie zouden zien dat we het heel bijzonder zouden vinden. Echt iets voor Italië, of zo. Maar het is gewoon in ons eigen landje.
Het hele plaatsje loopt uit om dit mee te kunnen maken. Natuurlijk ook omdat er veel verenigingen meelopen en dan staat je familie uiteraard langs de kant te kijken hoe je het doet.
Meisjes in het wit strooien bloemblaadjes en elke groep draagt wel iets mee wat ergens aan herinnert of wat iets te betekenen heeft in deze processie.
Al deze belevenissen zitten in dit schilderij. Ineke draagt een jurk die ze zelf heeft gemaakt en een ketting met ‘diamanten’. Vandaar de titel ‘Isi in the sky with diamonds’. Dit is weer typisch zo’n schilderij wat ik liever niet zou willen verkopen. Maar ja. De schoorsteen moet roken en ik heb er ook geen plaats voor want het formaat is 120 x 140 cm. Komend weekeind zal dit werk worden toegevoegd aan de collectie van Art Gallery Pot te Axel. Als het tenminste op tijd droog is. Maar daar zal ik dan nog wel over berichten.
Hoewel we ons hadden voorgenomen om de tweede Mathildedag in Terneuzen in een wat meer bescheiden vorm te gaan vieren werd het toch enorm druk. Dat geeft aan dat deze dag leeft in de Terneuzense gemeenschap en dat deed ons ontzettend veel goed.
We vierden deze dag op twee locaties. De galerie van Anne Mannaerts (Lokaal 54) en in restaurant ’t Zusje, dat zich nu heeft gevestigd in het oude postkantoor van Terneuzen aan de kop van de Nieuwstraat.
Onze bakkker (Bakkerij Dees uit Zaamslag) had voor deze dag weer een pracht van een verjaardagstaart gemaakt die al heel snel op was.
De Mathildedag is ook de dag voor ontmoetingen en weerzien met grote namen en talenten. Hier Isilareina met Adrian Stahlecker.
Het thema van deze Mathildedag was ‘De Diva’. Marco van Avermaete, onze stadsomroeper, kondigde de Mathildedag aan met zijn bel en luide stem, waarna iedereen in de omgeving wist dat hier wat te beleven viel.
Foto: Ineke Reina Wiersema
Buiten voltrok zich het moment dat de Diva van Terneuzen, Anouschka Harms, arriveerde met een enorme limousine voor de onthulling van haar ‘diva-portret’ dat ik speciaal voor deze tentoonstelling heb geschilderd. Anouschka is in mijn ogen de diva van Terneuzen. Tijdens de opening van de expositie horde ik dat meerdere Terneuzenaren er net zo over denken.
Buiten op het terras van Lokaal 54 met ‘ons kind’. Foto: Ineke Reina Wiersema
Dit moment kwam in de krant (PZC) te staan. Een bescheiden stukje, maar wel met een prachtige foto van Peter Nicolai, op een bescheiden viering van de Mathildedag. In tegenstelling tot de eerste viering van de Mathildedag doen we het wat rustiger aan. Zo houden we het vol om de verjaardag van Mathilde te kunnen blijven vieren. Dit jaar stond de tentoonstelling dus in het teken van de diva. We geven nu meer aandacht aan haar gedachtegoed en waar Mathilde voor stond. Diverse dames hadden zich als echte diva’s gekleed en dat bracht de stemming er meteen in. Het diva portret van Anouschka, zie foto hieronder, kreeg op dat moment even alle aandacht. Maar er is natuurlijk veel meer te zien aan werk van mijn collega-kunstenaars die aan deze expositie hebben deelgenomen. Later kom ik daar uitgebreid op terug.
Foto: Ineke Reina Wiersema
Aansluitend op de opening van de expositie bij Galerie Lokaal 54 verrichte onze wethouder van Cultuur Frank van Hulle de opening van de Mathilde salon in Restaurant ’t Zusje. Dis is voor mij een belangrijk moment want in die salon hangt nu het drieluik over het leven van Mathilde. Zo krijgt dit werk eindelijk een (voorlopige) vaste plek in de geboortestad van Mathilde op een wel heel bijzondere plaats voor Mathilde, de familie, de Terneuzenaren en iedereen die Mathilde een warm hart toedraagt.
Samen met Joost d’Hondt (mede eigenaar van t’ Zusje) had ik de dag vóór de viering van de Mathildedag een interview bij GO-RTV over de viering van de Mathildedag en de toekomst van het Mathilde drieluik. Dat gesprek kun je hieronder volgen.
Zie Zeeland heeft er nog een leuke foto-pagina van gemaakt. ‘Zaal 54’ moet natuurlijk ‘Lokaal 54’ zijn. Dit artikel geeft een goede sfeerimpressie van het geheel. Ondanks de voorgenomen bescheidenheid werd het toch een dag vol hoogtepunten en feestelijkheid.
Westdorpe, het warmste dorp van Nederland, was eveneens aanwezig om een reportage te maken voor hun facebook pagina. Zij zijn enorm actief met wetenswaardigheden uit de omgeving van Westdorpe. Dus wie wil weten wat er zich zoal afspeelt in de regio kan het beste vriend worden van hun pagina. Dan ben je van alles op de hoogte. Dat is vooral erg handig als je van plan bent om in deze regio op vakantie te gaan.
Onze wethouder had een heel goed praatje over het belang van kunst en cultuur voor onze stad. ‘Zorg eerst dat dat op orde is voor je plannen en een visie voor het stadshart gaat ontwikkelen en uitvoeren’. Hiermee raakt hij precies de kern van onze plannen met de stad. Kunst en cultuur verrijken de stad en geven haar het aanzien waarop je verder kunt bouwen. Hiermee zet je de stad en de regio op de kaart. Mensen van (ver) buitenaf gaan zo onze prachtige streek ontdekken en inzien dat Zeeuws Vlaanderen toch eigenlijk wel een heel bijzonder landje is in ons grotere Nederland. Duitsers en Belgen hebben dat al lang ontdekt.
Hieronder vind je het filmpje dat ik maakte van de toespraak van onze wethouder. Helaas is de geluidskwaliteit niet optimaal, maar het is te volgen.
Onder muzikale begeleiding van toppers als Michiel Meyers en Jan Menu zong het aanstormend talent uit Sas van Gent Sanne Pronk het Mathildelied van Marjol Flore, waarna onze wethouder het lint doorknipte van de Mathildesalon. Marjol Flore had hier eigenlijk moeten staan maar kon door omstandigheden niet komen. Mogelijk gaan we haar komende jaren nog ontmoeten tijdens de viering van de Mathildedag. Zij was tenslotte heel dik bevriend met Mathilde.
Onder toeziend oog van de zussen van Mathilde werd de Mathildesalon officieel in gebruik genomen. Nu heeft Terneuzen een eerste plek in de stad waar iets van Mathilde terug te vinden is. Dat is enorm belangrijk voor onze plannen met de stad en het podium voor professionele kunsten.
Tussendoor oogst ik nog de laatste witte kolen, want ook dat kan niet wachten. De moestuin geeft nu ineens veel oogst. Veel tijd heb ik er niet voor want er moet stevig doorgekwast worden in het atelier om alle afspraken te kunnen halen. Sinterklaas komt straks langs om te praten over een middagje model zitten voor dat Sinterklaas-schilderij. Daar moet ik alle fotografie en het hele ontwerp nog voor maken. Ook het doek, een afwijkende maat, zal ik zelf in elkaar moeten steken.
Het schilderijtje van de brandstofloze motorfiets is in Breda aangeland bij Via Mioni. Vandaag bracht ik het werkje naar dit walhalla van kunst, antiek en mooie lijsten. Het kost me altijd weer moeite om hier snel weg te gaan omdat er zoveel moois te zien is. Maar met 15 minuten gratis parkeren heb ik wel een mooie stok achter de deur.
Ooit maakte ik van dit lied deze opname tijdens een opening van een expositie bij Galerie Lokaal 54 van Anne Mannaerts. Helaas is de geluidskwaliteit van zo’n GoPro cameraatje beroerd en versta je er bijna geen klap van. Maar dit lied is het dus. Dat zit de rest van de dag in mijn kop.
Een heel lekker stevig geschilderd werk is dit schilderij met 
