Met gepaste trots kan ik vertellen dat mijn werk (de Zeeuwse collectie) vanaf 18 Januari 2019 t/m medio April te zien zal zijn in het meest schitterende museum van Zeeuws Vlaanderen, Het Warenhuis te Axel. Het museum heeft zich gericht op de streek waar ik woon en werk, het Land van Axel, en dat land, die streek, is voor mij wel een heel bijzondere inspiratiebron.

Niet voor niets ben ik naar deze streek verhuisd. Mijn hele leven lang verlangde ik al naar ‘wonen en werken’ in Zeeuws Vlaanderen en het Land van Axel in het bijzonder. Dat lukte me in 2015 toen ik mijn huisje kocht, met moestuin, boomgaard en atelier, in Hoek (Mauritsfort), waar ik helemaal in mijn element ben.

Iedereen kent die ansichtkaarten wel van ‘Groeten uit Hoek’ waar het schilderij ‘Zondagse kool’ en ‘Het behouden huis’ op staan.

Dit is mijn wereld waar ik elke dag van kan genieten. Als klein ventje was ik al helemaal wars van modernisme en moderne troep. Ik wil leven in een wereld vol schoonheid uit het verleden en dat kon ik hier gaan realiseren.

Hier kan ik leven in een land met geschiedenis die bij tijd en wijlen nog tastbaar is in het straatbeeld. Een beeld dat hand in hand gaat met de moderne tijd, zonder dat beide tijden elkaar in de weg zitten. Ik leef in het heden, maar met een basis vol gekoesterde geschiedenis.

De titel van de tentoonstelling, waar ik mijn werk aan toe mag voegen, is ‘Overwinteren’. Een term die mij bijzonder aanspreekt, want overwinteren staat ook voor overleven. In een periode dat je gaat overleven leer je de waarde van het leven kennen. Dan komt het er op aan dat je je zaakjes goed voor elkaar hebt. Dan besef je ineens weer dat je rekening moet houden met de natuur.

Je hout en kolenvoorraad moet, bijvoorbeeld, op orde zijn en, dicht bij de kachel, zit je al weer na te denken over het volgende plantseizoen voor de moestuin.

Daarna wordt het weer feest in de zomer en kunnen de vlaggetjes weer in de wieken van de molen als we in Mei een molendag gaan vieren in het dorp.

Dan kan ik mijn Zondagse boerengoed weer aan omdat er wat te vieren valt. Dan kan ik weer heerlijk buiten schilderen op locatie.

En zo kan ik nog wel uren doorgaan. Overwinteren is ook zo’n moment van bezinning. Iets wat in de haastige moderne tijd geen (economische) betekenis meer heeft. Maar hier kan dat wel. Elke dag die ik beleef. Hier is nog ruimte en dus ook denkruimte. Net als in het museum.

Het Museum van het Land van Axel (het Warenhuis) is, naar mijn idee, het mooiste museum van heel Zeeuws Vlaanderen omdat ik hier alles aantref wat met mijn eigen streek te maken heeft. Maar we hebben hier ook het museum van Hulst, de vier ambachten, waar ik eveneens verzot op ben. Maar het Museum van Axel spreekt me gewoon het meest aan omdat dit echt over mijn streek gaat. Daarom ben ik uitermate trots dat ik hier straks mag gaan exposeren.

Een van mijn mede-exposanten Geert Jan Jansen . Hij is onderhand net zo beroemd als de beroemdheden waar hij van en over schildert. Als meester vervalser heeft hij wereldwijd een roemruchte reputatie en is hij een vaak geziene gast in televisieprogramma’s en alle andere soorten van media. Weinig mensen weten echter dat hij ook eigen werk maakt. Bij Art Gallery Pot hangt nu een klein overzicht van zijn werk.

Ik ben er net even naar gaan kijken. Zo’n echt Zondag stripje waar ik al langer naar uitgekeken heb. Ik neem er even lekker de tijd voor en spreek er over met een toevallig aanwezige Axelse collega die hetzelfde komt doen als ik.

Het is best een vreemd gezicht om ineens oog in oog te staan met een beroemd werk van Gustav Klimt, of werk van René Magritte.

Geert Jan Jansen schildert het gewoon feilloos na. Stel dat je dit in een museum zou zien hangen dan weet je niet beter dat het echt is en ga je er ook zodanig naar kijken. Nu kijk je toch met een andere blik en kom ik tot de slotsom dat net zo’n bewondering heb voor Geert Jan dan voor de meesters zelf.

Beneden gaan we nog even staan kijken en filosoferen bij het Mathilde drieluik. Frans vraagt zich af of er ooit iemand komt die dit nog gaat vervalsen. Je weet natuurlijk nooit, maat jet lijkt me niet echt realistisch. Hoe zou ik dat dan vinden?

Daar moet ik even over nadenken. Het lijkt me toch een hele eer als iemand dat zou presteren. Ik zou het ook kunnen zien als een blijk van waardering voor wat ik heb gemaakt.

Even verder op zie ik dat er het een en ander is verhangen in ‘mijn’ hoekje bij Pot. ‘La femme de falaises’ hangt nu prachtig boven een design bureau. Mijn andere werk hangt nog steeds op dezelfde plaats. Het is druk bij pot en dat heeft te maken met de nationale feestdag in België waar men nu het einde van de eerste wereldoorlog herdenkt. Kennelijk een goede reden om stoelen te gaan kopen. Of schilderijen natuurlijk. We zullen zien of vandaag de telefoon nog gaat rinkelen.