In deze warme periode ben ik bezig met een redelijk fors werk waarin Ineke een hoofdrol speelt. Op de achtergrond zie je de uiterwaarden van Huissen en op de voorgrond Isilareina. Een haast sprookjesachtige combinatie. Ineke (Isilareina) draagt een ketting van ‘diamanten’ en voelde zich in hemelse sferen. Zo ontstond de titel voor dit schilderij. Nog niet voltooid, maar dat gaat niet lang meer duren. Dit wordt een ’toppertje’.
Omdat Anne Mannaerts, van Galerie Lokaal 54, de hele galerie aan het omtoveren is voor de komende ‘Diva tentoonstelling’ voor de tweede Mathildedag heb ik besloten om ‘De drieling van Terhole’ onder te brengen bij Art Gallery Pot. De rest van de Zeeuwse collectie staat momenteel opgeslagen in het atelier, maar wie er nog iets van wil zien kan gewoon terecht bij Galerie Lokaal 54 aan de Nieuwstraat 54 te Terneuzen. Op afspraak kom ik dan daar de werken laten zien.
De drieling van Terhole is een schilderij met een heel verhaal. Als alles doorgaat wordt dat verhaal aan het eind van het jaar nog verteld (in het Axels) tijdens de verhalenavond in het Podium van Zaamslag. Maar nu kan dit werk gewoon bekeken worden bij Pot. Inclusief de expolijst kost dit werk €5700,-. Het verhaal krijg je er dan in het Nederlands en in het Axels bij.
Hier kun je het verhaal alvast lezen in het Axels.
Aorihe hebeurtenissen op het land van Teroole
Lang heleejen streek d’r es een boer neer op ‘t land van Teroole.‘t Is zó langh heleejen da heen mens noh weet oe á die boer éeten, maor waddan ze wê weet’n is da die boer de stichter was van “Het Land van Teroole “en attie daor óek nao vernoemd wier. Die was den enigste boer op da stuk land boven Ulst en onder de Schelde en da zou áltied zo bluuven.
Den ene henerasie na den anderen bewerkten die femilie ‘t land en daddis noe nog soo. In de loop van de jaoren is ter wê teen en ander veranderd: nie an de boerderie of an’t land, dad is noh altied ‘tselfde zoadda al die jaoren gewist is maor de leste henerasie Teroolenêrren die ant land bewerken da sien drie schôône daomes. Den Drieling, zoanze in den omheving bekend zien, wan ze ben een ééneihhe drieling die an mee heen mohelijkeid uut mekaor t’ouwen zien: Louise, Jacqueline en Ilse. Om nog een bítje verschil te maoken ên ze lang, alf lang en kort aor, mao wienâ wien is, bluuf oek dan hewoon noh een raodsel. D’enigste die â se noh een bítje uut mekaore kan ouw’n is udder moeder, die zied éél kleine verschillen die adden ander nie kan ziene. In de volksmond oor’n ze oek wê “de drie Hratieën henoemd, ze hroeid’n nie op mee fluweel’n andschoentjes, mao mee een schoppe en mestvurke.
Toch weet’n de zusters udder eihen oek eel schoon te presenteern in modieeuze kleer’n, die â meer bie een stadse madám passen as bie de drie stevihe boerenmeiden. Tja, die kleere’n aolen ze in Ulst en dán weet jut zeker wê. De drieling ên veej succes! zên in korte tied de boerderieje tot een behrip hemaakt in de buurte deur un zoghenaomde “Landwinkel” te behinnen. Buutenom alles wâd da van de boerderieje kom aon landbouwproducten enzo verkoopen z’oek streekproducten: van eighen hemaokte jam tot van alles mee een boereknoppe uut de streeke en zo’n bitje álles wadda doar tussenzit.
Maor oek toverstokjes! dá klink messchien nohal absurd, mao dao ên ze écht naome mee hemaokt tot zelfs búuten de réhio! Ze maoken die stokjes zelf en heven d’r mahische krachten an, héén mens weet oe ze da doen maor ‘twerkt soms wê. Oek daor deu is udder winkel van essentenne bekend en oek nie te verheten deur udder sjarme natuurlijk; nie alleen om an zudder eighen in de winkel netjes en elehant presenteren mao roek omdanze net zo makkelijk een stal uut staon te mesten in een ketelpak of mee de trekker ut land omploehen. t Succes van de zussen is nie tehen tóuwen : oe rieker an zooren, oe schoner an zudder eighe’n presenteren : oe meer succes an z ên . Niks of niemand ouw udder tehen en de drieling hao dan oek heen stáp opzieje zetten vor wá tdan oek, zélfs nie voo den overheid.
Da leste speelden een paor jaor heleejen toen a’ de femilie ‘tooren kreeg an ze de boerderieje en udder land mosten verlaoten om plekke te maoken voo natuur!
Iemand erhens verre weg in den Aogh ât ‘t onzáolihe idee hekrehen om ‘t Land van Teroole onder waoter te haon zett’n voo de veuhels en ander soort natuur. Heen iénkele boer, en zéker nie in Zeeland, gao tadd een hoed plan vinnen. Óek de femilieTeroole nie!
Op een dag kwam ter een ambtenaor om te zehhen an ze wegh mosten van’tland. De femilie êt ‘m even uut laoten praoten en toen zeijen ze atter noh nóóit een Teroole z’n eihen van z’n land ao laoten stuuren en datda nóe óék níe hing hebeuren. Mao dien ambtenaor docht dao anders over! Mao jao …dan kenden die de heschiedenis van de streeke noh nie ! en zeker nie de heschiedenis van de femilie Teroole!
Afijn , dien ambtenaor vertrok onverrichter zaoke die zou trugkommen mee een bevel, mao dan mostie éest van ‘t land af zien te heraoken. En dá bleek moelikker as attie hedocht ao. Z’n auto weiherden vanaf da moment alle dienst. Bie den boer oefden die oek nie aftekommen, die zou zo een bêêt in z’n nek hooien of d’m mee de riek van ‘t erf afjaohen. Dad ao tie a wê behreepen. Daorom pakt’n die z’n heesm om een harage optebellen, maor oek z’n heesm dee oek niks mee! Omduur hing tie mao loop’n en zoeken naor een durp. Kilometers verre lieptie deu ‘t land daddatie nie kenden en tegen at donker wier attie nog heen één uus hezien. Oek de boerderieje van Teroole zag tienie mee en die ao géen idee waor attie was. Die bleef mao loop’n en loop’n en loop’n tottatie zo moeg as een ‘ond en doodsbange teehen een boom hing zitten, omdattie nie mée kon en nie mee wist waddatie most doen.
Die â géen idee waddatter hebeurt was en dao zat ie : moederziel allenig in een oneindig polderlandschap waor add alles d ‘rtzelfde uutzag, die was a bange attie d ‘r nie mee levend uut zou kunnen kommen .Zoiets aorigs attie nog nóoit meehemaokt. Die was écht over z’n toeren, maor die was zo moeg attie in slaop viel.
De volhende morhen wiertie wakker van een heluid: toen attie opkeek zag tie drie schoone , in ut rood heklede meiden op de landweg staon. Ze stonnen zo’n bitje spottend en uutdahend nao d’m te kieken, drie percies dezelfde vrouwen, alleen udder aor was een bitje verschillend. De middeste , tenminste die mee dadalf langaor zei een bitje venienig : Dienk mao níe da jons ooit van ons land afkriegt…zolang á je dá wê dienkt zaj ‘ier rond bluuven doolen tot ajje der bie neervalt. Maor …ajjut opgeeft en nooit meer mee zukken plannen af kom zetten dán za j’ den uutweg kunnen vinnen!
Mee die woorden draaiden de vrouwen udder eihen op udder ielen om en liepen weg.
Dien ambtenaor was vee te veej van slag om heliek wa te zehhen, maor even laoter sting tie op om achter udder an te loopen. Maor eer attie overend was zag tie zá nie mee.
Zo ard attie kon vloog tie over die weg langswaor anze vertrokken waoren, maor d’r was van essentennen níks roods mee te zien. Die stond dao weer éemao allenig en die docht : wao zien die nóe hebleven? Niks zag tie, niks alleen maor vlak -groen -land en polder. Toen wier tie wée stikbange en kon’t ost nie helooven attie daor in dien eindeloze polder stong. Én ’t klink mesgien aorig , mao ’t énihe dattie kon bedienken om der toch nog lévend uut te kommen ; was om al die papieren over de onteihening uut z’n tásse te pakken en in de fik te steken! Die wou ter níks meer mee te maoken ên mee éel da land van Teroole nie! En die stak mee z’n ansteker alles in brand.
Toen at amao verkoold was. hebeurden der eest niks. Maor eeven laoter zagtie ineens éemâo in de verte een boerderieje! Die zahoek at’t de boerderieje van Teroole was, mao dao haf tie noe niks om. Die vlóog t’r nao toe en dao zagtie z’n auto staon, die stapten voorzichtig in en probeerden d’m te starten, en ja ôôh! Op de stoel nest ‘m lag z’n heesm en wéerlem! Die deej’t óek ineens wée! Die aod ámao berichtjes hekreghen , wan heen mens wist waor attie hebleven was. Maor die berichtjes mosten mao even wachten: éest weg zien te kommen uut da land van Teroole!
Pas bie Ulst zetten-die z’n auto an de kant om es even hoed na te dienken … waddatie noe meehemaokt ao was zó aorig a héen mens d’m zou heloven. Die zou alléen mao vo schut staon en ze zouen ámao an d’m twuufelen en messchien most ie oek wê nie mee bie z’n baos afkommen. Die docht bie z’n eihgen: ik zeg t’r teehen héen mens iets over. Mao ik gao óek nóoit mee terug nao da Land van Teroole. En mee éel dien onteihening enal woutie oek níks mee te maken ên .
En at nie anders kón zou tie wel ánder werk zoeken, mao nog es terugkommen nao da verrekte spóokland …
NEE, NEE!!! DA ZOU TIE NOOIT MEE DOEN!!!
Mathilde is weer thuis. Na een maandje Ruurlo is ze weer in haar geboortestad gearriveerd. Omgeven door engelen en heiligen kan ze weer uitkijken over de Schelde. Waar precies blijft nog even geheim. Op 7 Juli zullen we het vertellen.
In Galerie Lokaal 54 worden al voorbereidingen getroffen voor de aankomende viering van de Mathildedag. Het diva portret, dat ik hier speciaal voor maakte, zit verborgen achter een Zeeuws Vlaamse vlag. Op de Mathildedag (7 Juli a.s.) wordt het pas voor het eerst onthuld als de desbetreffende diva, met de gebruikelijke bombarie, arriveert. Wie de diva is blijft tot dan toe geheim, maar dat zij een echte Zeeuws Vlaamse is kan ik al vast verklappen.
Ballunatics 8 was weer even terug in het atelier. En als ik het dan zo op de ezel zie staan zou ik het werk het liefst zelf houden, maar daar heb ik dus geen plek voor in mijn huis(je). Het is beslist een van mijn favoriete schilderijen, gelijk de hele ‘Ballunatics serie’.
Nu hangt het bij Pot opeen erg mooie prominente plaats. Als je dit design paradijs binnenkomt direct rechts naast de balie. Zoals je misschien wel weet is de kerktoren op het schilderij die van de Willybrorduskerk te Terneuzen. Op een flinke steenworp afstand van Pot.
Van die kerk staat alleen de toren nog, waar een heel carillon in zit dat nog elke dag een deuntje over de stad uit laat klingelen. Dit is een van de Terneuzense bouwwerken die mij enorm boeien. Net als in vrijwel alle andere steden is ook hier enorm veel gesloopt door modernisten om plaats te maken voor schreeuwend lelijk beton.
Als ik van Pot naar huis rij, rij ik het liefst binnendoor over Zaamslag. Dan kom ik altijd langs de boerderij met het klokkentorentje dat ik ooit schilderde met het bloeiende mosterdveld ervoor. Nu staat er graan. En klaprozen. Weer zo’n mooi plaatje om te gaan schilderen. Het is nu prachtig weer in het Zeeuwse en ik geniet bij elke meter die ik afleg. Ik ben dan met de auto, maar eigenlijk moet je dit fietsen of wandelen om het in volle glorie te beleven. Misschien iets voor ‘Ballunatics 9’. Wie weet.
Mosterdveld bij Magrette 100 x 160 cm.
Vanmiddag kwam via de NOS het nieuws binnen dat de revolver van Vincent van Gogh, waarmee hij vermoedelijk in 1890 zelfmoord trachtte te plegen, is verkocht voor het onwijze bedrag van €162,500,-. Ik schilderde dit wapen, even geleden, toen het in het nieuws kwam omdat het toen ter veiling werd aangeboden. Men verwachtte een bedrag van tussen de 40.000 en 60.000 Euro te kunnen vangen.
Als ik dat lees dan denk ik aan Vincent, die geen cent te besteden had. Gebrek aan geld maakt mensen wanhopig en in die omstandigheden heeft hij waarschijnlijk gehandeld toen hij besloot om een eind aan zijn leven te gaan maken. Bij leven verkocht hij slechts één schilderij. Hoe zou hij gereageerd hebben als hij dit kon beleven? En andersom geredeneerd stijgt de vraag op of men ook zoveel voor zo’n oud stuk roest had betaald als hij nog geleefd had en met een zelfde tempo werk verkocht als hedendaagse kunstenaars.
Dat schilderijtje is, inclusief het kleine portretje dat ik van Vincent maakte, te zien bij Via Mioni te Breda (meer informatie over Via Mioni en dit werk vind je op de pagina ‘Waar te koop‘. De combinatie van deze schilderijtjes maakt het geheel interessant. Het schilderijtje met de revolver heeft als titel ‘De scherprechter‘ en het portretje van Van Gogh heet ‘Der Unvollendete‘. De twee werken samen heb ik ‘Kapotaal’ genoemd. Een samenvoeging van het woord Kapitaal in en het zinnetje ‘Geld maakt meer kapot dan je lief is’.
In het atelier werk ik het komend weekeind aan een klein schilderijtje van een mooie motorfiets. Een DKW uit 1936, die ik heel graag zou willen hebben, maar het gezond verstand zegt dat ik er niet aan moet beginnen omdat ik wel wat anders te doen heb dan sleutelen aan zo’n oud klapijzer. Daarom schilder ik hem maar. Dan heb ik hem in zekere zin toch.
Johannes Wardenier en zijn volautomatische beschuit inpak machine. Ergens in 1935
Ineke en ik hebben het vaak over Johannes Wardenier, de uitvinder van de brandstofloze motor. Johannes is familie van Ineke en een man die omgeven werd door avonturen en raadsels. Een zeer boeiend mens, moet dat zijn geweest, waar nu ook een toneelvoorstelling over gemaakt is. De DKW die ik nu aan het schilderen ben rijdt niet omdat er geen benzine in de tank zit. Het ding staat al vele jaren in opslag, vandaar. Het is dus, in zekere zin, een brandstofloze motorfiets.
In de moestuin heb ik nu heerlijke aardbeien en kan ik ‘zomerse boterhammen’ gaan maken als ontbijt. Zo kan ik wel stellen dat ik behoorlijk zit te genieten van het leven en als extra feestelijk tintje is het hier in Hoek ook feest. Een soort van ‘Jour de fete’, maar dan op z’n Hoeks. Daar kom ik dan iedereen uit het dorp tegen en ook alle Zeeuwse interessantheden zoals de ketchup fabriek uit Grauw.
Onderweg naar het dorp zie ik hoe de akkers flink nat geworden zijn van een stevige nachtelijke bui. Op het dorpsplein verover ik een flesje ketchup met mosterd. Alle ingrediënten komen van deze streek. Ook de mosterd. Ik was nog wat aan de vroege kant en iedereen was nog aan het opbouwen. Het dorpsplein verandert nu in een etalage van de streek. Wie iets te verkopen, of te vertellen, heeft moet nu hier zijn.
Voordat de markt open gaat wordt er al dik zaken gedaan. De verleiding om wat rond te gaan lopen is groot, maar ik wil eerst wat verder komen met mijn schilderijtje van de brandstofloze motorfiets. Als het straks wat minder druilerig is ga ik nog wel even terug.
Overigens heb ik helemaal geen bezwaar tegen deze druilerigheid, want de regen was hard nodig voor mijn plantjes. De moestuin bloeit hierdoor helemaal op en alles groeit als kool.
Vandaag hadden we een bijeenkomst van alle betrokkenen bij Cultuur educatie Zeeuws Vlaanderen in de Sint-Baafskerk te Aardenburg. Een pracht van een omgeving in een net zo mooi Zeeuws Vlaams stadje.
Deze gelegenheid werd ook meteen benut om het werk van vele kinderen te exposeren die aan de cultuurmenu’s hebben deelgenomen. Intussen zijn er dit jaar al ongeveer 6500 kinderen hierbij betrokken geweest.
Ook een van mijn leerlingen was present met haar ouders. Ik vind het erg leuk om te zien hoe trots die kinderen kunnen zijn als hun werk even wat meer aandacht krijgt.
Het was druk. Leerlingen, ouders, pers, ambtenaren en de burgemeester van sluis, iedereen die hier een beetje bij betrokken was was aanwezig.
En natuurlijk kom je hier ook collega’s en vrienden uit de kunsten scène tegen. Alle disciplines zijn hier wel vertegenwoordigd.
Intussen worden in de kerk ook al weer voorbereidingen getroffen voor de jaarlijkse kunst manifestatie. Stiekem gebeurt er toch wel heel veel op het gebied van kunst en cultuur in Zeeuws Vlaanderen.
En wie hier meer van wil weten kan terecht op de site van Omroep Zeeland.
Schilderen is één, afwerken twee. Om mijn werk goed te kunnen exposeren maak ik zelf de ‘expo-lijsten’, zoals ik het zelf noem. Dat zijn eenvoudige lijsten die ik zelf kan maken in mijn houtwerkplaats. Elke lijst krijgt een karakteristiek symbooltje in goud. Dat is mijn beeldmerk waarmee ik elk, door mij gemaakt schilderij, signeer.
Goud uit het potje goudwas van Le Franc.
Elke lijst die ik maak wordt ook gesigneerd
Het maken van die lijsten is altijd een hele klus. Zagen, frezen, lijmen, schuren en schilderen. Vandaag hou ik me vooral bezig met het maken van de lijst voor het schilderij ‘De diva van de Achterweg’. Die lijst maakt het werk af.
Op de achtergrond, op de foto hierboven, zie je de profielen liggen voor de volgende lijst. Zo hou ik het hele schilder proces, van idee tot afwerking van het schilderij, geheel in eigen huis/atelier.
In huis wordt tussen de bedrijven door brood gebakken. Buiten regent het al de hele dag en binnen brandt de Rayburn om een eitje te koken en om de temperatuur in de oven naar 220 graden te stoken voor een heerlijk vers broodje voor de lunch.
Geen eigen gekneed brood met meel van onze molen, maar zo’n afbak ding van AH, wat zeker zo lekker is en veel minder werk. Want die tijd heb ik vandaag niet. In de regen kan ik ook niets doen in de moestuin en dat komt me nu ook wel goed van pas. Ook daar ben ik nog lang niet klaar. Alles groeit nu als kool en ik moet nog een hoop bijhouden. Maar dat komt later als het droog is en als ik klaar ben in het atelier.
Een natte moestuin vol werk. Maar dat kan wachten tot later.
En zo ziet mijn lunch er vandaag uit. Kakelvers uit eigen oven.
Na de lunch gaat het werk in het atelier weer verder. Op weg naar het atelier kom ik verse aardbeien tegen en die doop ik even in de suikerpot om zo op te eten. Leven als God in Hoek, noem ik zoiets. En de strijd tegen alle elementen van het afwerken van zo’n schilderij gaat me vandaag ook prima af. Aan het eind van de middag kan ik tevreden kijken naar een ingelijst werk.
En dan wordt langzaam maar zeker het eindresultaat zichtbaar. Het schilderij is voorzien van een laagje retouche vernis en kan nu in het kader worden gemonteerd. Er komt een stalen ophangkoordje aan en dan is het werk eindelijk klaar om uit te vliegen naar de galerie.
Gisteren voltooid. ‘De diva van de Achterweg’ (90 x 60 cm.). Dit schilderij zal straks te zien zijn tijdens de Mathildedag in Terneuzen waar, in Galerie & Kunstcafé Lokaal 54, de tentoonstelling ‘De Diva’ te zien zal zijn. Deze keer staat de Mathildedag vooral in het teken van het gedachtegoed van Mathilde. Ik neem er aan deel met twee schilderijen. Deze en ‘De Diva’. Laatst genoemd werk zal op die dag pas voor het eerst aan het publiek getoond worden, dus dat blijft nog even een verrassing.
Hoe haal je het in je hoofd om diva te worden. Er valt geen opleiding in te volgen en er is geen handleiding voor te vinden. Toch zijn er dames die er hun leven aan besteden en Mathilde was daar één van. Het is dus iets wat in zo’n dame zit en meer gezien moet worden als een roeping. Hoe zou de wereld er zonder diva’s uitzien? Redelijk saai, lijkt mij. Diva’s heb je in alle soorten en maten. De een succesvoller dan de ander, maar één ding hebben ze allemaal gemeen en dat is dat ze alleen al met hun charme de kost kunnen verdienen.
De diva van de Achterweg is een uitzondering op de regel. Deze diva is namelijk geen vrouw. Het is een travestiet die net zo zeer zijn best wil doen om de diva uit te hangen als de dames. Alleen zal hij dat altijd in het diepste geheim moeten doen, om niet door de mand te vallen. Hij leidt een normaal, onopvallend, bestaan in een stadje waar iedereen elkaar kent. Iemand zou hem dus kunnen herkennen en ontmaskeren, maar dat is tot op heden nog niet gebeurd. De travestiet geniet hiervan en speelt zijn spel in een dubbelleven vol mysterie en geheimen.
Travestieten bestaan waarschijnlijk al zolang als er mensen bestaan. Het verschijnsel komt over de hele wereld voor en houdt de gemoederen al vele eeuwen bezig. De een spreekt er schande van de ander lacht er om. Feit is wel dat zo’n travestiet er voor zorgt dat er in het stadje stevig geroddeld kan worden en dat er een zeker spanningsveld ontstaat waardoor het leven minder saai wordt dan het is.
Ik vond dat een dergelijke verschijning niet mocht ontbreken op de diva tentoonstelling in Terneuzen en ik weet zeker dat Mathilde het ‘Fantaaaaaaaaaaastisch’ gevonden had. Dit schilderij heeft door die travestiet een bijzonder krachtveld gekregen waar ik zeer tevreden over ben. Ik beschouw dit werk daarom ook als een van mijn betere werken omdat het een zo controversieel onderwerp heeft. Het is daardoor bepaald geen ‘braaf’ plaatje geworden. Spannend vind ik ook die schaduw van de passerende man met hoed. De man zelf is onzichtbaar achter de diva, maar zijn schaduw is heel nadrukkelijk aanwezig. Een haast filmisch effect wat de spanning in dit werk nog verder verhoogt.
De Bontehondstraat te Hulst
Het gerucht uit de Bontehondstraat. 80 x 60 cm. Olieverf op heel linnen. €2450,-
Het straatje is een mengsel van verschillende achteraf steegjes. Ik heb in dit geval weer de Bontehondstraat in Hulst als uitgangspunt genomen. Hulst is ook echt zo’n stadje waar iedereen elkaar kent en waar dit zomaar had kunnen gebeuren. Dat soort straatjes hebben de juiste rommeligheid en charme die ik nodig had voor dit schilderij.
Enige tijd geleden maakte ik hier ook het schilderij ‘Het gerucht (uit de Bontehondstraat)’ over. Dat ging over een echte dame die daar liep te flaneren. Een bijna vergelijkbare situatie.