Als ik even moet wachten in de bibliotheek en ik een mooi tijdschrift opensla, zie ik ineens mijn naam weer verschijnen. Dit zijn van die momenten dat je jezelf een beetje voelt groeien. Ik mocht het tijdschrift natuurlijk niet meenemen,maar ik zocht het even op op internet.

Het is al weer vroeg in de ochtend als ik in het atelier aan het werk ben aan het schilderij met de drieling. Het verhaal, dat bij dit schilderij hoort, is af en zal voorgedragen worden tijdens mijn lezing op de vertelavond op 27 Februari a.s. in het museum. Voor meer informatie over de vertelavond (vertelcafé) kun je even kijken op de site van het museum.

De half omgehakte Oude Bontepolderstraat

De drieling (van Terhole) heb ik gesitueerd in de half omgehakte Oude Bontepolderstraat die ik vanuit mijn huisje kan zien. Mijn uitzicht wordt dus omgehakt en daar ben ik natuurlijk niet erg van gecharmeerd. Nu weet ik inmiddels dat dat nodig is en dat er een goede reden voor is, maar toch. Het is zo’n typisch Zeeuws weggetje waar ik graag kom om wat te fietsen, te genieten en te wandelen.

Het verhaal van de drieling van Terhole gaat eigenlijk over de enorme kaalslag in de Hedwigepolder. Iets wat mijn Zeeuws Vlaamse medebewoners bepaald niet onberoerd laat. Daar sluit ik de vertelavond mee af en natuurlijk met dit schilderij. Ik moet dus voort maken om alles op tijd af te krijgen. Overigens neem ik dit schilderij niet mee naar het museum, maar laat ik het zien in een keynote presentatie over mijn werk en een kijkje achter de schermen om eens uit te leggen wat er allemaal bij komt kijken om zo’n werk te maken. Mijn presentatie wordt afgesloten met de voordracht van het verhaal over de drieling.

Op dit moment vindt er een verschrikkelijke verwoesting plaats in de Hewige polder. Daar waar iedereen al voor vreesde werd waarheid. Prachtig boerenland, met statige bomen lanen en dito boerderijen worden gesloopt voor een vaag plan om natuur terug te brengen als compensatie voor het uitbaggeren van de Schelde voor nog grotere scheepvaart. Zowel dat uitbaggeren van de Schelde als de verwoesting van een prachtig stukje land vervloek ik.

Je moet, hier in Zeeland, ook niet aankomen met een onzalig plan om land onder water te laten lopen met de watersnoodramp nog vers in het geheugen. Maar in Den Haag hebben ze daar geen last van en hebben ze ook niks met Zeeland. Een houding die goed te vergelijken is met die van de aardbeving,- en gaswinningsramp in Groningen. Ook dat kon politici lange tijd niets schelen.

De woede, hier in Zeeuws Vlaanderen, is goed te voelen over al die verwoestingen en ik wil dat ook op doek gaan zetten met een schilderij dat ik ga maken over de drieling van Terhole. Een eigentijds spookverhaal dat helemaal gaat over deze problematiek. Als kunstenaar moet je hier nu eenmaal op gaan reageren. Dat zie ik niet alleen als nodig, maar ook als mijn plicht.

Ik schilder de drieling, in hun fel rode kleding, op een landweg bij mij tegenover. Daar worden momenteel ook honderden bomen gerooid omdat ze zogenaamd ziek zijn. De onmacht die je als direct betrokkene voelt is vaak aanleiding tot het vertellen van verhalen over die landschapssloop, en zo’n verhaal heb ik ook gemaakt. Dat zal ik later nog wel tonen op deze site. Het is een modern spookverhaal. Want als een overheid niet voor de mensen opkomt en je zo armoedig behandeld, dan zijn er altijd nog machten en krachten uit de oude wereld die je te hulp kan roepen.

Niet alleen de Hedwigepolder wordt momenteel gesloopt, maar ook mijn uitzicht. Aan de horizon zie ik de prachtige bomenrij op de dijk sneuvelen. Volgens deskundigen omdat al die bomen ineens ziek zijn geworden. En iedereen trapt er in.

Daar maakte ik laatst deze foto van die nu als achtergrond dient voor dit schilderij. Op de foto is goed te zien wat er gebeurt. Een hele rij bomen is al omgehaald. Op de achtergrond zie je nog een laatste restantje bomen staan, maar die gaan er ook aan. Alles moet kapot.

Mijn dorpsgenoot Johan Robesin schrijft hier momenteel een boek over. ‘Alles voor de Hertogin‘. Ik deel zijn verontwaardiging volledig.

Chris de Stoop (rechts)

Maar ook Chris de Stoop, waar ik al jaren fan van ben, heeft er een boek over geschreven. ‘Dit is mijn hof’. Een bestseller over natuurvervalsing en de vernietigingsdrift van de Antwerpse haven.

Vanmorgen ben ik heel vroeg opgestaan om dit schouwspel te kunnen bewonderen. Het was wel erg koud, maar wat was dit mooi om te zien. En dit ga ik uiteraard schilderen. Ik zag ook nog een vallende ster voorbij komen en ik heb gelijk een wens gedaan.

Gisterenmiddag ben ik begonnen aan een nieuw werk met toverschoentjes en klompen. Dat kwam zomaar ineens in me op toen ik terug moest denken aan een voorvalletje met een model dat toen ineens op mijn klompen rond wilde lopen, maar daar met haar voeten in verzoop. Ze plaatste haar ‘toverschoentjes‘ er in en toen kon ze er wel een beetje op lopen. Nu wilde ik al langer iets met klompen gaan schilderen, maar omdat ik er geen oubollig standaard klompenschilderijtje van wilde maken leek dit me wel een goed idee. Ook de combinatie van kleuren en de vrolijkheid die zo’n combinatie geeft was voor mij de reden om snel even een doekje in elkaar te zetten met een heel mooie kwaliteit portretlinnen om zo een schilderijtje te kunnen gaan maken wat heel strak geschilderd kan worden met veel scherpe details en waar ook die toverschoentjes weer een rol in konden krijgen.

En zo kwam het dat ik ineens alles opzij schoof waar ik mee bezig was om dit schilderijtje te kunnen gaan maken. Zo gaat dat hier wel vaker. De titel voor dit schilderijtje weet ik ook al. ‘Met grote stappen snel thuis’.

De molen van Hoek, de Windlust, is voor mij een bron van inspiratie. Niet alleen de molen op zichzelf, maar vooral ook door de verhalen die ik deel met Jelle, onze molenaar, die net zo in geschiedenis is geïnteresseerd als ik.

Enige tijd geleden, 19 November 2016, om precies te zijn, maakte ik het molenaarsportret van hem terwijl er toen stevig gemalen werd. Dat werk heb ik voor hem van een eigen lijst voorzien en vandaag even bij hem afgeleverd op de molen. Dan komt er vanzelf koffie en koek op tafel en de verhalen over de molen en haar geschiedenis, en die van de streek, volgen vanzelf.

Het molenschilderijtje, dat ik geschilderd heb naar aanleiding van een oude ansichtkaart is nu ook ingelijst en klaar om toegevoegd te worden aan mijn Zeeuwse collectie. We beseffen maar al te goed dat de molen van Hoek nog een van de laatst overgebleven monumenten van het dorp zijn. Kwetsbaar en fier tegelijk.

Overwinteren doe je met de kachel. Hiermee kun je de schoorsteen laten roken en dan kan iedereen zien dat het goed met je gaat. Zo simpel is het dus.

In het atelier wordt ook overwinterd. Ik ben druk met het maken van lijsten voor het nieuwe werk en een ouwetje en ik ga twee nieuwe werken inpakken voor transport naar het museum, waar straks, op 18 Januari; de tentoonstelling ‘Overwinteren’ begint waar dan ook een deel van mijn schildrijenserie ‘de Zeeuwse collectie’ te zien zal zijn, alsmede uiteraard het titelschilderij ‘Overwinteren’ met mijn huisje in de sneeuw.

Dat geeft een aardige bende in het atelier, maar daar is het ook echt een werkplaats voor. Straks, als alles veilig op z’n plek in het museum staat, ga ik het hele atelier kuisen om een nieuwe start te maken met nieuw werk.

Van elk voltooid schilderij moet een foto gemaakt worden. Vanmorgen was dat het schilderij ‘Kacheltje brann’. Dit werk maakte ik speciaal voor de tentoonstelling ‘Overwinteren’ die straks, op 18 Januari, geopend zal worden in het Museum van Axel. Die tentoonstelling gaat tot medio April duren en in de tussenliggende tijd ga ik daar nog een paar keer actief aan de slag met lezingen en workshops. Hierover zal ik later meer vertellen op deze site.

En het echte kacheltje doet vandaag waar het kacheltje goed in is. Brann.

Op deze grauwe dag aan het eind van dit jaar (2018) maak ik een vergelijkingsfoto van de molen op het schilderijtje en de situatie ter plaatse. Voor de exacte foto had ik nog iets verder naar rechts moeten gaan staan, maar dan kwam die schutting voor de molen te staan. Ook de molen had dan naar het noord-oosten gekeerd moeten staan, maar daar had de molenaar natuurlijk geen tijd voor.

De moestuin is nu parkeerplaats en doorgang naar het dorpshuis en de wijk er achter. Het schilderijtje is net af. Het moet nog drogen en gevernist worden. En er komt natuurlijk ook een Kley-lijstje omheen.

Als ik na een dag schilderen de dag afsluit neem ik het schilderijtje waar ik aan werk mee naar het huisje om er de hele avond naar te kunnen kijken. Zo zie ik wat ik er de volgende dag aan moet doen en wat niet. Ook voltooid werk, wat nog naar een bestemming moet, in dit geval het museum, heb ik op die plek staan en zo krijg ik een heerlijke view over wat ik aan het maken ben.

Vanmorgen had ik vooral aandacht voor het molenschilderijtje dat ik aan het schilderen ben naar aanleiding van een oude ansichtkaart. Langzaam maar zeker vul ik die mooie moestuin in met op de voorgrond de hibiscusstruik vol bloemen. Het wordt echt een supermooi schilderijtje waar ik echt trots op ben. Dat Haagse School effect blijft behouden.