Een schilderij wat al wat langer staat te wachten op voltooiing is ‘Contra’, of ‘Contramime’. Daar ga ik de komende tijd extra aandacht aan geven zodat die ook eindelijk af is. Het is een behoorlijk bewerkelijk schilderij met heel veel details en toch een werk met een hoog ‘Less is more’ gehalte. Hier ben ik de komende tijd nog wel even intensief mee bezig.

Eergisteren opgezet en vandaag al bijna een compleet schilderij. Althans zo lijkt het op de foto. Alles staat er op, maar niets is nog uitgewerkt, en daar ga ik me vandaag en de komende tijd mee bezig houden. Vandaag zal ik me bezig gaan houden met eindeloos veel steentjes schilderen. Dit is een langdurig proces van opbouwen. Elk vlekje, elk krasje, deukje, brokje, naadje, schaduwrandje etc. etc. moet nu geschilder worden.

Het is een klein schilderij (70 x 100 cm) maar niet gespeend van detail. Alles wat ik zie wil ik schilderen, maar als ik dat zou doen wordt ik al schilderend knettergek. Het is dus een kwestie van snel werken en vereenvoudigen. Wat heeft het menselijk oog nodig om te zien wat ik zie? Door snel te werken wordt het werk ook ‘stevig’. Je ziet de penseelstreken en dat vind ik heel belangrijk. Anders wordt het een uitgepoetst plaatje. De dame zelf krijgt wel een zeer gedetailleerde uitwerking.

Escape is de voorlopige titel voor dit schilderij dat gaat over een mooie jonge dame die in het kasteel van de prins woont. Ze heeft alles wat haar hart begeert, maar is doodongelukkig. De reden daarvan is dat ze geen eigen leven kan leiden. Als ze dat beseft besluit ze te ontsnappen uit het kasteel van de prins. Om dat te doen vraagt ze hem de allerlangste jurk voor haar te kopen die er op aarde bestaat. De prins doet dat en zo klimt ze door het kleine venster van haar torentje en laat ze zich aan haar enorm lange jurk naar afzakken tot ze eindelijk buiten het kasteel staat. Dan beseft ze dat ze niet weet wat ze moet gaan doen. Waar moet ze naar toe? Ze zit aan haar jurk vast. Ze is vergeten een schaar mee te nemen om die los te knippen. Teruggaan is geen optie. Dan zit er niks anders op dan de jurk uit te trekken, achter te laten, en naakt de wijde wereld in te lopen. De onzekerheid tegemoet. Kwetsbaar, maar vastberaden.

Hier in Terneuzen hebben we niet veel galeries, en daarom valt deze, Lokaal 54, extra op. Temeer ook omdat dit de bakermat is voor het ‘Mathilde project’. Vandaag vond er de opening plaats van de expositie ‘Over land / over water’. Een mooie expositie met zeer divers werk. Zowel 2, als 3 dimensionaal. Het was goed druk en op zo’n dag tref je hier zo’n beetje alle Zeeuws Vlaamse kunstenaars en het Zeeuws Vlaams kunstminnend publiek.

De opening werd verricht door Maikel Harte, advocaat, maar voor ons vooral bekend als theaterman met volle zalen in het Schelde Theater. Het toespraakje van Maikel is wat moeilijk te volgen door de slechte geluidskwaliteit van mijn GoPro, maar als je goed luistert kun je hem volgen.

Jan Hamelink bracht zijn Schelde lied ten gehore en daarmee was alles wel een echt Zeeuws, maar vooral Terneuzens, feestje.

Vandaag kwam een doos vol nieuw drukwerk binnen. De kaart van Ballunatics 7 is binnen en toegevoegd aan het kaarten assortiment. Dat bestaat nu uit vier kaarten, maar zal telkens aangevuld worden, zodat er straks een rekje vol met kaarten gepresenteerd kan worden tijdens exposities.

Het heeft lang geduurd, en ik was het ook goed zat, maar ik ben nu wel heel blij dat het af en naar mijn zin is. Dit werk is straks te zien tijdens de zomerexpositie bij Galerie Sille in Oudewater.

De toren op d achtergrond is die van de Willibrorduskerk in Terneuzen. De kerk zelf is weg, maar de toren staat er gelukkig nog. Die kerk krijgt later nog betekenis in het drieluik dat ik over het leven van Mathilde ga maken.

De toren steekt pontificaal boven de stad uit en maakt daarom indrukwekkend deel uit van de ‘skyline’ van de oude stad.

In Terneuzen is heel veel afgebroken. Vele prachtige panden vielen ten prooi aan
rücksichtslos modernisme dat jarenlang in heel Nederland om zich heen sloeg. Gelukkig zijn er dan ook nog mensen die strijden voor behoud van de eigen cultuur en zo wist men te voorkomen dat ook die prachtige toren tegen de vlakte ging. In die toren zit nog steeds het carillon. En ook dat is dus behouden gebleven.

Een omschrijving van dit werk had ik nog niet gemaakt, zag ik net. Bij deze.

Welcome to the surface

Wie de top wil bereiken zal moeten gaan klimmen. Klimmen, vallen, opstaan en weer verder klimmen. Alleen de volhouders winnen en bereiken op enig moment de top van hun kunnen. Feitelijk is dat een dramatisch moment, omdat je niet meer verder kunt. Op de top kun je nog een toren bouwen, maar dan houdt het ook echt op en kun je alleen nog maar één kant uit… Vallen of eenzaam achterblijven op die top.

Wie hoog klimt kan diep vallen en daarom weet je dat, wanneer je de top hebt bereikt, dat de val hard, pijnlijk en genadeloos zal zijn. Als ik denk aan Mathilde (de Doelder) Willink zie ik zo’n val. Ze klom op tot grote hoogte. Werd een levend kunstwerk en ontdekte dat ze verder niets anders kon dan dat zijn en blijven. Maar door de scheiding met Carel Willink kwam ze ten val en in verval. Mathilde maakte een eind aan haar leven of werd daarin een handje geholpen door mensen om haar heen. Mensen die haar val illustreerden omdat zij niet behoorden tot de groep van toppers waar Mathilde ooit zelf ook toe behoorde.

De dame op het schilderij is best goed vergelijkbaar met Mathilde. Ze heeft de top weten te bereiken door zichzelf tot levend kunstwerk te ontwikkelen. Door haar extreme make-up heeft ze roem weten te vergaren en nu ze eenmaal op de top is aanbeland, rest haar alleen nog de val naar beneden. Haar top is al in verval geraakt. Ze heeft dat proberen de maskeren door haar geliefde kunstzinnige patronen op die toren te schilderen, maar het zal haar niet helpen. De toren is een bouwval en als ze daar in kruipt loopt ze het risico dat ze met toren en al in het ravijn stort.

Ze heeft de top bereikt. Meer valt er voor haar niet meer uit te halen. Ze heeft zichzelf twee keuzes voorgesteld. 1. Met toren en al in het ravijn storten. 2. Zichzelf schoonpoetsen, omkleden en de top weer afdalen. Dat laatste lijkt het meest logisch. Niemand zal haar herkennen en ze kan een gewoon leven verder leiden. Maar ze zal de drang naar eeuwige roem missen. Al die aandacht. Ze kan daar niet meer van zonder en zal nooit een gewoon leven accepteren.

Vandaag heb ik de laatste hand gelegd aan Ballunatics 7. Een vernisklusje. Dat is altijd een zorgklus omdat het heel secuur moet gebeuren. Het betreft hier een retouche vernislaag waaronder de verf nog 6 maanden verder kan drogen. Daarna kan de slotvernislaag worden aangebracht. Intussen loop ik al weer na te denken over Ballunatics 8.

Vanuit het huisje gaat de kabel ±25 meter onder de grond door naar het atelier.

Het is even stil in het atelier, maar niet op het Mauritsfort. Niet dat ik niet aan het werk ben, ik ben met een opdracht bezig, maar er moet ook hard in de tuin gewerkt worden om de hele moestuin weer op orde te krijgen voor het komend teeltseizoen en er wordt gewerkt aan het herstel van de electriek in het atelier.  Daarvoor moet een nieuwe kabel getrokken worden van het huisje naar het atelier en de hele elektrische installatie, in huis, moet vervangen worden. Dat is een vrij ingrijpende klus die ik niet alleen kan doen omdat ik geen verstand van electriek heb. Daarvoor heb ik de hulp van meneer Kramer ingeroepen, onze dorps- elektricien.

En hier, bij het atelier, komt de kabel de grond weer uit.

De nieuwe kabel ligt er al en aanstaande Dinsdag komt de grote tovenaar om de kabel aan te sluiten en alle verouderde delen van de elektrische installatie te vervangen.

Als dat gebeurd is kan ik eindelijk weer met fatsoenlijk licht werken in het atelier. Dan begin ik ook gelijk aan een aantal grote klussen in olieverf op doek om alle gemaakte afspraken van dit jaar te kunnen realiseren.

Pootuitjes en wortelen

Maar tot die tijd heb ik mijn handen ook nog vol aan de moestuin. Dit jaar wil ik weer een volledige moestuin hebben met alle groenten die ik wil eten.

Behalve spitten en bemesten moet er ook gezaaid, gepoot en geplant worden. De hele tuin moet weer ’teelt-klaar’ gemaakt worden en dat kost ook de nodige tijd en energie.

Aardappelen (Frieslanders) poten

In de kas staan al de eerste tomatenplanten. Cherry tomaatjes en grote tomaten. De rest, komkommer, augurk, pepers, paprika en alle overige tomaten volgen spoedig. Die staan nu nog in de vele zaaibakjes te groeien tot ze in de volle grond van de kas geplant kunnen worden. En dat is al over een paar weken.

Rokjesdag. 80 x 80 cm. €3700,- Te koop bij Via Mioni te Breda.

Volgens de deskundigen is het morgen rokjesdag. Wie daar geen genoeg van kan krijgen kan nog steeds terecht bij Via Mioni om het schilderij ‘Rokjesdag’ aan te schaffen zodat je er elke dag, het hele jaar door, van kan genieten.

Er zit nog wat nabewerking aan, maar het schilderij ‘Ballunatics 7’ is zo goed als af. Toen ik vanmorgen het atelier binnenliep scheen er een straal licht op Mathilde. Helaas was het niet goed te fotograferen, maar het leek wel alsof een hogere macht me wees op haar bijzondere verschijning op doek. Mathilde is nog steeds een Muze en dat leek die straal licht aan te wijzen. Heel bijzonder, vond ik.

Heel tevreden heb ik vastgesteld dat de keuze om Mathilde in dit doek te verwerken een van de beste keuzes is geweest van de afgelopen tijd. Ik ben trots op wat ik nu op de ezel zie staan en ik weet nu al dat Mathilde dit jaar vaker op doek zal verschijnen omdat we, hier in Terneuzen, bezig zijn met een tentoonstelling rond haar 80-ste verjaardag op 7 Juli 2018.

Ook het badpaviljoen van Domburg staat er nu helemaal op. Hier moet ik nog het een en ander aan gaan doen. Kleine dingetjes die het net even beter maken dan het nu al is.

En als ik door mijn atelierraam naar buiten kijk zie ik de schapen van de overburen. Lente is in aantocht. Dat staat vast.