Van links naar rechts: ‘Blij met rode nagels’, ‘Toegang tot het kerkje’ (reeds voltooid) en ‘Change’.

Voor de naderende Muze-expositie in het kerkje van Persingen ben ik met meerdere werken tegelijk bezig. Plus een opdracht. Alle beschikbare ezels zijn in gebruik. Het klinkt misschien gek, maar met deze drukte ben ik helemaal in mijn element. Ik ben nu een atelierbewoner en ik geniet van alles wat ik om me heen zie groeien.

Het voormalige bankgebouw aan de Nieuwstraat in Terneuzen. Nu school museum.

Het jongste werk is ‘Change’. Dat is gemaakt naar aanleiding van een venster wat aan het bankgebouw uit de Nieuwstraat in Terneuzen vast zit. De vensterbanken van alle ramen van dit gebouw, dat momenteel als school museum dienst doet, hebben van die prachtige art deco letters in reliëf. Change, Vreemd geld, Giro verkeer, Beursorders, etcetrea.

Als je de Nieuwstraat uitloopt kom je bij het oude postkantoor aan de Schelde uit. Dat gebouw ga ik later nog eens portretteren omdat ik dat zo’n schitterend ‘Willink gebouw’ vind. Maar nu heb ik een detail van het oude bankgebouw genomen met de tekst ‘Change’. Dat is tevens de titel van dit werk.

Mathilde

Het venster heb ik niet geschilderd, maar een muur. Ik kan me voorstellen dat daarachter de Schelde ligt. Voor de stad is dat het ‘venster naar buiten’. De plek waar ooit Mathilde (de Doelder) Willink gelopen heeft om de oversteek naar Amsterdam te gaan maken. Mathilde is beslist ook langs die vensters van het bankgebouw gelopen. 21 jaar lang was dit háár stad.

En ergens zit dat verhaal van Mathilde ook in dit schilderij. ‘Change’ is onlosmakelijk verbonden met de Stad aan de Schelde. De dame die op dit doek zit te schitteren is natuurlijk mijn eigen Mathilde, die Ineke heet.

Hard aan het werk aan een nieuw schilderij voor onze tentoonstelling in het kerkje van Persingen. Foto: Sissi Meindersma

Terwijl ik nog steeds exposeer in Hulst ben ik al weer bezig met werk voor de tentoonstelling ‘Muze’, samen met mijn lief, in Persingen (zie agenda). Op het schilderij zie je het kerkje van Persingen, waar we straks gaan exposeren. Het werk is nog verre van voltooid, maar je kunt al wel zien waar het naar toe gaat. Aan de paal, die ik op de foto aan het schilderen ben, zie je de schets voor een oude bos met sleutels die daar aan hangt.

Gisterenavond heb ik toch nog een schets gemaakt voor een nieuw schilderij over het kerkje van Persingen, waar Ineke en ik straks, in Oktober, gaan exposeren (zie agenda). Ik vind dit een geweldige plek om te gaan exposeren, omdat ik ervan overtuigd ben dat dit ook een magische plek is. Dat zegt mijn gevoel, tenminste. En dat is nu precies wat ik wil gaan schilderen.

Enige tijd geleden, toen ik hier was om de expositie van Jos van Riswick te bezoeken.

Het is Zondag en ik heb mijn zondags kostuum aan. ‘Gin tied veur fratsen’, want het is Zondag en dan wordt er hier niet gewerkt. Op de ezel staat een nieuw doek waar ik iets op wil gaan schilderen over het kerkje van Persingen, waar ik straks, in Oktober, met mijn lief ga exposeren.

Dat kerkje vind ik een heel bijzondere locatie. Het kerkje, de locatie en de gehele atmosfeer rondom dat kerkje heeft en haast magische atmosfeer.

Ineke en ik koesteren al lange tijd de wens om hier te gaan exposeren. Voor ons is dit een heel speciale plek. Samen dromen we al over een mooie expositie waarin al die elementen centraal staan. Maar natuurlijk ook onze eigen hechte band. De titel van de expositie is niet voor niets ‘Muze’.

In het atelier gaat vandaag niet veel gebeuren. Hooguit een mooi moment om na te denken over het schilderij dat ik over het kerkje wil gaan maken. Ineke en ik gaan er nog speciaal langs om er wat studies te maken en foto’s. Maar voor dit moment wil ik vooral nadenken over wat ik nu exact wil schilderen en hoe ik dit kerkje en deze bijzondere plek in beeld ga brengen.

Buiten regent het en er liggen overal weer valappeltjes. Die zijn nu al te eten. Ze moeten eigenlijk nog een beetje rijpen, maar de smaak is al goed.

Ook dit is iets om over te gaan schilderen. Appeltjes rapen in de boomgaard. De peren vallen nu ook al maar die zijn nog niet te eten.

Het atelier staat nu helemaal vol met werk. De vernisklus zit er bijna op. Nog drie schilderijen en dan ben ik klaar. En als ik dan tussen al mijn werk sta voelt dat wel als een enorme rijkdom. De volgende klus is het afwerken van de expo-lijsten en het inlijsten van het werk dat daar in moet komen.

De gemarmerde expo-lijsten

Volgende week Woensdag beginnen we al met het inrichten van de expositieruimte in Hulst.

Het marmeren van een lijst

Alle kaders in de grondlak. Het ziet er niet uit.

De expositie-lijstjes krijgen nu wat meer vorm. Aanvankelijk wist ik niet goed hoe ik deze dingen zou gaan afwerken. Gewoon zwart lakken, of er nog iets artistieks mee doen? Na het gronden werd al meteen duidelijk dat het er niet uit zou komen te zien als ik ze gewoon zou lakken.

Het zijn en blijven natuurlijk expo-lijsten. Puur bedoeld om klein werk even snel in te kunnen lijsten, maar ik zag al meteen na het gronden dat het geklungel was. Jan Kamp, de lijstenspecialist uit Breda, waar ik al heel lang mee samenwerk, had me ooit al duidelijk gemaakt dat je beter geen lijst om je werk kan doen, als het er niet uitziet, dan een afbraak-lijst. En daar leek het op uit te draaien toen ik mijn vers gegronde kaders op de vloer van mijn atelier zag liggen.

Dan bedenk ik me nog een laatste kans om er iets van te kunnen maken. Marmeren. En dat helpt. Volgens Ineke ziet het er nu goed uit en kan ik verder. Vandaag ga ik de rest marmeren.

Voor de expositie in Hulst volstaat het. Ik kan mijn werk hiermee goed tonen. Maar zodra ik wat meer tijd heb gaat alles toch nog even naar Breda om in te laten lijsten door een echte deskundige.

Vandaag kwam er een grote witte bus van de post voorrijden. Ik had niets besteld, en het pakketje bleek wel degelijk aan mij gericht. Eenmaal open gemaakt bleken er een aantal kleine paneeltjes in te zitten van Mus-dragers. Mooie, zeer glad, geprepareerde paneeltjes waar ik iets bijzonders mee kan gaan doen.

Met een briefje erbij van collega Ewald Sorbi. Van hem kreeg ik ooit van dat prachtig geprepareerde doek van Mus-dragers, waar ik het stilleven met de pot augurken op heb geschilderd (zie filmpje hieronder).

Mijn dag was al leuk, omdat ik lekker aan het werk ben met een ander stilleven (Shake), maar nu heb ik toch een beetje het gevoel dat ik jarig ben.

Op de valreep maak ik nog een klein stilleven voor de expositie in Hulst (zie agenda). De titel is ‘Shake’, en het wordt een spannend stilleventje. De shaker refereert naar een luxe leven in James Bond stijl. De lipstick refereert naar vrouwelijke verleiding. Er wordt ook weer een filmpje van gemaakt. Van de eerste penseelstreek tot de laatste.

Als ik ergens niet helemaal tevreden over ben moet het verbeterd worden. Het schilderij ‘Lunafreak’ was zo’n werk. De lucht was niet naar mijn zin. Dat zie je vooral goed als zo’n werk na een tijdje afwezigheid ineens weer in het atelier staat. Dat geeft voldoende onrust om de hele lucht opnieuw te schilderen en daar heb ik me vandaag mee bezig gehouden.

Het is nog niet helemaal naar mijn zin, maar al een stuk beter dan wat het was. Vanavond laat hoop ik de laatste hand eraan te kunnen leggen. Dan is ook dit werk klaar voor de expositie te Hulst in het weekeind van 27 en 28 Augustus a.s.

MDF expo-lijsten

De expositie te Hulst, in het weekeind van 27 en 28 Augustus, nadert nu snel. Er is nog een hoop werk te verzetten. Ik hou me bezig met het maken van eenvoudige expo-lijsten en het schilderen van mijn laatste werk, ‘De Zwarte Madonna’, die nog voor deze expositie voltooid moet worden.

Het maken van de lijsten gaat fantastisch goed. Het is natuurlijk niet te vergelijken met echt lijstwerk, maar het dient ook alleen om het werk snel, en goed te kunnen kaderen en exposeren. Straks, als ik alle lijsten klaar heb, worden ze in één keer zwart gelakt en verder afgewerkt. Het worden allemaal dezelfde strakke lijsten om een continuïteit te verkrijgen.

Intussen werk ik ook hard door aan het schilderij ‘De Zwarte Madonna’. Dat wordt een wel heel speciaal werk, waar ik best wel trots op ben. Het is een kinderfantasietje met een enorm krachtveld.

Heel veel plooien schilderen

Dit is nou typisch zo’n schilderij waar je naar kunt blijven kijken. Er gebeurd iets, maar wat? Dat is aan de fantasie van de toeschouwer. En iedereen zal wel iets anders zien.

Wat ik ook zo boeiend vind aan dit werk is dat ik toch weer een beetje terugkeer naar het Willink-gehalte. Carel Willink was ooit een van mijn grote voorbeelden. Het vervreemdende element van zijn werk, en natuurlijk het realisme, was iets wat me als kind al boeide. Het is ook weer een schilderij waar intussen al heel veel uren in zitten en nog vele uren in zullen volgen. Niet dat ik dat als een probleem zie, want het werken aan zo’n schilderij is echt één groot feest. Ik denk eerder dat ik er van baal als het af is.