Het was zo’n moment waar ik nogal tegenop zag. Milou mocht niet zomaar in een gat in de grond blijven liggen. Ik heb een klein bescheiden monumentje voor haar gemaakt en daar zal ze haar laatste rustplaats vinden. Ik moest haar dus opgraven en in haar graf leggen. Het viel mee.
Ik heb haar zo mooi mogelijk in haar graf geschikt en de steen er op gelegd. Zo is het af. Ik heb er intussen vrede mee. Milou zal altijd bij mij in de buurt blijven. En een boekje over haar leven en avonturen ligt in het verschiet.
Het verlies van Milou laat me nog steeds niet los. Gisteren had ik een ontspannen dag in Breda, maar vandaag kwam alles weer op me af. Ik werk verder aan de grafsteen voor mijn kleine zwart witte vriendinnetje en dat gaat niet helemaal volgens plan. Maar het komt vast goed.
Een dagje Breda is doorgaans een programma wat ik afwerk van diverse bezoekjes. Wat ik me niet gerealiseerd had was dat het daar vandaag carnaval was. Daardoor waren een aantal zaken waar ik langs wilde gaan dicht. Twee belangrijke zaken sprongen er vandaag uit. Gouden verfpasta voor de letters op het graf van Milou en mooi papier om de eerste pagina’s van de boek over Wiese te gaan drukken.
Het is wel even wat werk, maar dat is het diertje meer dan waard. Ik maak de grafsteen voor Milou en ik krijg de plek aangewezen waar ze werd doodgereden. Niet bij de kruising maar bijna recht voor het atelier. Het arme dier was dus bijna thuis. Bij KatteKus ontvang ik weer wat poezen-energie. Dat doet me goed.
Twee kleine zwart witte poezenpootjes verschijnen aan de rand van mijn matras. Ik lig nog heerlijk op bed. Het is Zondag en ik mag uitslapen. Achter die twee pootjes verschijnt een zwart poezenbolletje met twee puntoortjes en een paar prachtige poezenogen. Milou rekt zich uit en springt even later op mijn bed om gezellig bij me te komen liggen. Zacht spinnend nestelt ze zich tegen me aan en is er vrede, liefde, dankbaarheid en een ongekende huiselijkheid die zijn weerga niet kent. Ze hoeft niks. Een aai over haar bolletje en een knuffel. Dat is wat ze wil. Meer niet.
Het is zo’n moment waar ik nu op terugkijk. Haar leven eindigde op het asfalt van een drukke weg waar dagelijks honderden auto’s, vrachtwagens en tractoren overheen razen. Zo triest. Ik huil bij die gedachten. Ik kom er maar niet overheen. Dat zo’n lieve kleine poes zo moet eindigen.
Ik ga voor haar een waardig graf maken. In de tuin. Dicht bij me. Het moet iets moois warden. Niet overdreven, maar een mooi monumentje voor dit lieve kleine diertje wat zoveel voor me heeft betekend.
Karin, een van mijn cursisten, maakte dit mooie portretje van Milou voor me. Het was een moment dat ze dartel in de appelboom klom. Buiten was ze helemaal in haar element.
Door alle foto’s verhalen en filmpjes was ze beroemd geworden op facebook en YouTube. Ze had niet alleen mijn hart veroverd maar dat van velen. Dat merk ik aan de grote hoeveelheid reacties die ik op het overlijdensbericht van Milou kreeg.
Ze krijgt dus een serieus graf. Een monumentje voor een verschrikkelijk lieve, kleine poes.
Ook vandaag ben ik nog steeds enorm verdrietig om de dood van mijn kleine zwart witte vriendinnetje. Ik ga even langs KatteKus om poezenenergie op te doen en daarna langs de dame die Milou van de weg geraapt heeft om haar te bedanken voor haar goede zorgen. Ook de plek waar ze werd doodgereden heb ik even bekeken met een brok in mijn keel. Het arme beest had geen schijn van kans tegenover een gek in een donkere Audi die met extreem hoge snelheid, aan de verkeerde kant van de weg, langs gevlogen kwam.
De dood van Milou hakte er vandaag diep in. Als een klein kind heb ik staan janken bij haar graf. De emoties liepen vandaag hoog op, maar als ik even bij KatteKus langs ga om te vertellen wat er gebeurd is krijg ik troost van Roet. Een van de asiel katten van ongeveer dezelfde leeftijd als Milou. Zo’n diertje voelt het verdriet aan. Dat vind ik zoiets moois.
Het mag duidelijk zijn dat ik niet poesloos blijf. Ik wil voor zo’n diertje zorgen, maar eerst moet het verlies van Milou een plekje krijgen en wil ik iets gaan doen aan de racebaan hier voor de deur. Ik niet alleen overigens. Alle inwoners van het Mauritsfort die ik vandaag sprak zijn de hardrijders en alle drukte meer dan beu. De weg moet veilig gemaakt worden en als de wegbeheerder dat niet doen doen wij het zelf wel. Dan komt er weer een poes.
Het zijn er maarliefst 3500. Stempotloodjes. Daar ga ik vandaag een kader van maken voor het schilderij over de zwevende kiezers. Dat wordt nog een hele klus, maar het begin is er. Vanavond werk ik verder aan het maken van dat kader.
Het werken met de Albion press is moeilijk. Je moet constant bijstellen en corrigeren. Net zo lang tot alles helemaal goed staat. Maar het is ook echt een feest om met zo’n pers te werken. Vandaag doe ik er niet veel mee, want ik ben aan het schilderen, maar eigenlijk zou ik liever de hele dag met dat drukwerk aan de gang willen gaan omdat ik het veel leuker vind dan schilderen. Maar ja. De schoorsteen moet roken en ik ga daar vandaag nog een lading kolen voor halen. Want die was bijna op.
