Gisteren hadden we een bijeenkomst gepland met alle mode-ontwerpers, performers en Bennie Janssens (die voor ons de publiciteit gaat verzorgen) voor de Mathildedag, hier in Terneuzen. Tevens kwam vandaag het artikel in de krant te staan over de Mathildedag en het drieluik, wat ik op dit moment aan het maken ben. Dat artikel kun je goed nalezen op de site van onze Zeeuwse krant, de PZC.

De deelnemers komen uit Nederland, België en de VS en dat geeft ons feestje al meteen een internationaal karakter. Het unieke van de organisatie van deze dag is dat elke deelnemer zelf ook een beetje organisator is. Als kunstenaars onder elkaar begrijpen we goed hoe fijn het is als je zelf kunt bepalen waar en hoe je werk wordt getoond. We bespraken de mogelijkheden en alle kansen om er een topdag van te maken. Maar ook na de Mathildedag gaat er nog geruime tijd in de stad geëxposeerd worden.

Tussen de bedrijven door had ik nog een afspraak met de mevrouw van ‘Het stoffen hoedje’ uit Zaamslag, die mijn Axels kostuum heel mooi voor mij heeft aangepast. Zij is een van de weinige mensen, hier in het Zeeuwse, die nog weten hoe zo’n kostuum er uit moet komen te zien en hoe je er iets aan kan verstellen zodat het beter past.

Ik sta hier op de foto in mijn overhoop liggende keuken. De verbouwing ligt momenteel even stil omdat ik moet wachten op de installateur, die mijn geiser en waterleidingen komt plaatsen en aanpassen. Maar ook omdat ik mijn handen nu vol heb aan het werk aan het drieluik voor Mathilde en natuurlijk met de organisatie van de Mathildedag.

Voor de kunstenaars die deelnemen aan de Mathildedag, straks op 7 juli van dit jaar, hier in Terneuzen, werd er gisteren een bijeenkomst georganiseerd om elkaar te ontmoeten en om de verschillende locaties te gaan bekijken waar straks geëxposeerd kan gaan worden.

Het is ochtend. Mijn keuken ligt nog steeds geheel overhoop. De oude tegelvloer moet er helemaal uit omdat die op een heel dun laagje cement recht op het zand gelegd is. Er komt nu een isolatievloer in met daarop een gewapend betonnen vloer. Daar worden straks de oude tegels weer opgelegd als ze geheel schoon gebikt zijn. Een enorme klus, waar ik eerlijk gezegd niet op gerekend had. Maar het is de moeite dik en dwars waard. Daarna kan ik pas beginnen met het maken van de keukeninrichting.

Maar nu is het feest. De Rayburn brandt. Ik ga straks weer heerlijk Hoeks brood bakken voor de lunch en de sfeer in de keuken is nu al aanwezig. Het hele huis is heerlijk warm terwijl het buiten vriest dat het kraakt.

Vandaag ga ik in het atelier de laatste hand leggen aan de voorbereidingen voor onze ‘Schone schijn expositie’ te Wageningen, volgende maand. Daarover publiceer ik later meer.

Momenteel publiceer ik niet actief omdat ik met tal van zaken bezig ben die niet, of slechts indirect, met schilderen te maken hebben. Schilderachtig zijn die zaken soms wel. Neem bijvoorbeeld het werk aan mijn keuken. Daar is nu een haast Dickens-achtige situatie ontstaan tijdens de grote verbouwing. Ik heb serieus overwogen om de bouwactiviteiten even te stoppen om dit te gaan schilderen, maar daar is helaas geen tijd voor. Alles moet door.

De ontdekking van de oude originele tegelvloer in de keuken.

Tijdens het wegbreken van de schreeuwend lelijke jaren ’60 vloer kwam de oude originele zwart-witte tegelvloer tevoorschijn. Die vloer is ergens in 1901 en 1910 aangelegd en nu weet ik dus zeker hoe die vloer er uitgezien heeft.

Die vloer moet nu geheel hersteld worden om hem terug te brengen in de traditionele landelijke keuken die ik zo graag wil hebben. De keuken wordt geheel gerenoveerd en, als het ware, om de Rayburn heen gecreëerd.

De vondst van die oorspronkelijke vloer is voor mij dus goud waard, maar het brengt ook extra veel werk met zich mee. Oorspronkelijk werd die vloer gelegd op een laagje cement dat direct op het zand gelegd werd. Zeer onstabiel dus en daarom moet eerst heel die vloer er uit en wordt er een nieuwe vloer gestort met isolatie en beton voor de nodige stabiliteit.

Als de gehele vloer hersteld is kan ik beginnen met de bouw van het aanrechtblok dat eveneens geheel in de stijl van weleer ontworpen is en door mij zelf gebouwd zal worden. Vele tekeningen zijn daarvoor al gemaakt.

Actief aan het lobbyen voor de Mathildedag in Terneuzen tijdens de nieuwjaarsreceptie van onze gemeente in het museum van Sas van Gent. Ik sta in de rode cirkel.

Naast verbouwen, bouwen, ontwerpen, schilderen aan het drieluik, het titelwerkstuk voor de ‘Schone schijn expositie, straks in Wageningen, en het ontwerp en de bouw van het altaarstuk rondom het drieluik voor Mathilde, ben ik natuurlijk ook nog steeds actief aan het lobbyen voor de Mathildedag. Daarvoor was ik gisteren, samen met Anne en Elaby, aanwezig tijdens de nieuwjaarsreceptie van onze gemeente in het prachtige industrie museum van Sas van Gent. Dáár heb je alle belangrijke contacten bij elkaar onder één dak.

Ondertussen veranderd er ook het een en ander in het atelier. Daar wordt de houtwerkplaats meer en meer zichtbaar tussen mijn schildersspullen. Er zijn nieuwe machines aangeschaft om alles wat ik wil maken (voor het drieluik van Mathilde en het bijbehorende altaarstuk) te kunnen maken. Tevens worden hier ook de expo-lijsten gemaakt voor de komende exposities en ben ik er ook de nieuwe keukeninrichting aan het maken. Kortom. Ik publiceer hier niet te veel over, maar ik kom om van het werk.

Het atelier biedt nu een aanblik van een echte werkplaats en dat is het in feite ook. Alles staat primair in het teken van de schilderkunst, maar er kan nu ook gewerkt worden aan tal van houtproducten zoals de inrichting van mijn nieuwe keuken.

Mosterdveld bij Magrette 100 x 160 cm.

Op de laatste dag van 2017 krijg ik nog een leuk telefoontje van Brenda, de galeriehoudster van Pot Interieurs, met de mededeling dat het schilderij ‘Mosterdveld bij Magrette‘ is verkocht. Hiermee sluit ik het jaar wel heel fortuinlijk af.

Op het moment van schrijven is de sneeuw al weer weg. Behalve, die op de oliebollen. Die komen van onze eigen dorpsbakker en zijn onweerstaanbaar lekker. Op dit moment zit ik midden in de verbouwing van mijn keuken. Die ga ik de komende tijd in de oude staat terugbrengen. De staat van rond 1901 – 1930. Alle moderne zooi wordt vervangen door mooi authentiek materiaal. Zo komt het granieten aanrechtblad weer terug. Die kreeg ik laatst van Toine Fikken uit Breda en ook komt de oude handpomp terug waarmee water uit de waterput opgepompt kan worden.

De waterpomp hangt al. Alle jaren ’70 tegeltjes zijn van de muur gehakt en die van de vloer volgen spoedig. Op de vloer komen de oude zwart-witte wiebertjes tegels terug met een zwarte rand van tegels langs de muren. Iedereen zal wel begrijpen dat er op het moment weinig wordt geschilderd. Maar dat hoop ik komende week weer op te kunnen pakken als de ergste verbouwingszaken zijn opgelost.

RTL 4 streek neer in Oudewater en dus ook bij Galerie Sille waar ook mijn werk te zien (en te koop) is. In een flits komt ook nog even Ballunatics 8 in beeld. Behalve werk kopen kun je het hier ook huren. Dat laatste is erg handig voor het geval je twijfelt of moeilijk een keuze kan maken.

Hier in Hoek gebeurd van alles. Ik ben mijn atelier aan het inrichten als schilderatelier en houtwerkplaats. Dat is nodig om straks het drieluik en altaarstuk te kunnen gaan maken voor het Mathilde schilderij/drieluik.

Helaas kan ik daar weinig van laten zien om de verrassing te behouden voor de onthullingsceremonie op 7-7-2018. Maar dat er hard aan het drieluik gewerkt wordt kan ik wel verzekeren.

Daarnaast ben ik ook actief aan het werk aan mijn (landelijke) keuken. Ik maak schetsen om te zien hoe ik met de beperkte ruimte een optimale inrichting kan scheppen.

Ik weet exact wat ik wil en ik kan alles zo intekenen, maar het blijft een hele puzzel. Met de nieuwe machines die ik heb aangeschaft kan ik ook al mijn schrijnwerk voor de keuken maken. Dat gaat nu een beetje gelijk op.

In het atelier begint nu de houtwerkplaats steeds beter zichtbaar te worden met de nieuwe machinerie. De draaibank had ik al, maar de afkortzaag en de stofafzuiging zijn nieuw. Een lang gekoesterde wens begint nu langzaam in vervulling te gaan. Ik heb straks een atelier waar ik alles aan kan pakken wat in mijn creatieve brein op komt. Primair natuurlijk voor de kunsten, maar tegelijk ook voor het verder verfraaien en voltooien van mijn specifieke woonwensen.

Het is al weer even geleden dat we hier rondliepen om te genieten van de prachtige locatie, het kerkje en de kunsten, maar gisteren kwam die gelegenheid er weer. De aanleiding was de expositie van Jos van Riswick. Samen met Ineke ben ik daar gaan kijken, bijpraten en verwonderen.

Zoals je op de foto’s kunt zien was het een druk bezochte tentoonstelling met goed publiek en erg leuke gesprekken. Zoals te verwachten viel zagen we overal rode stickertjes op de prijskaartjes staan. Wie iets wil kopen moet er dus snel bij zijn.

Het schilderijtje waar ik mijn oog op had laten vallen. Helaas was het al verkocht.

Het schilderijtje wat ik graag had willen kopen was dus al verkocht. We konden er alleen maar naar kijken, maar ik verwacht dat ik nog wel eens een herkansing zal krijgen.

Het kerkje van Persingen is wel een van mijn lievelingsplekken in Nederland. Het heeft op mij een haast magische aantrekkingskracht en ook Ineke heeft een bijzondere band met dit prachtige monument in dit haast on-Nederlandse landschap. Het ligt op een heuvel langs de rivier en vlak bij de Utrechtse heuvelrug en het verwonderd me niets dat hier in het verleden al veel schilders zijn neergestreken om deze plek voor eeuwig vast te leggen.

Lichtstudie van het Kerkje van Persingen. 40 x 60 cm.

Samen met Ineke maakte ik er ooit deze licht studie. Die hangt nu, prachtig ingelijst, bij Via Mioni te Breda (Zie ‘Waar te koop‘). En ik maakte er toen ook het schilderij ‘Toegang tot het kerkje’ dat te zien, en te koop, is bij Pot Interieurs te Axel (Zie ‘Waar te koop‘).

Het kerkje is echt zo’n inspiratiebron waar ik nog wel vaker van zal gaan schilderen. Maar we lopen er ook al weer over te denken dat we samen hier weer gaan exposeren.

Toegang tot het kerkje. 80 x 120 cm.

Nu is het vooral de beurt aan Jos. We genieten van de bijzondere treffende en scherpe wijze van weergave van zijn favoriete onderwerpen die we normaal gesproken alleen voorbij zien komen op facebook en op zijn site. In het echt is alles nog mooier en kun je het intenser beleven dan op zo’n digitaal plaatje.

Behalve stilleven-schilder is Jos ook een voortreffelijk portretschilder. Hij heeft dus ook enkele van zijn portretten meegebracht, waaronder het portret van een militair die ik hem op facebook zag maken. Dit portret doet me denken aan de schilderkunst van weleer toen koningen en veldheren werden geportretteerd door de Hollandse meesters om die portretten vervolgens op te hangen in kastelen en paleizen om hen eeuwig te kunnen blijven herinneren. Het was een privilege wat alleen was toebedeeld aan mensen die op de een of andere wijze naam hadden gemaakt en het zich financieel konden permitteren om zich te laten vereeuwigen.Pietje Puk van om de hoek kon dat wel vergeten.

De groep mensen die zich vandaag de dag laten portretteren is veel groter dan toen. Je ziet dan ook vaak mensen op doek verschijnen waarvan je je af kunt vragen wat ze op dat doek doen. Daarom vind ik het zo boeiend dat Jos deze veldheer heeft geportretteerd. Je hoeft je niet af te vragen wat hij op doek doet. Ook al weet je werkelijk niet wie hij is. De houding, de lichaamstaal, de blik en natuurlijk het uniform, laten zien dat hier iemand staat die een stukje vaderlandse (krijgs)geschiedenis heeft geschreven.En ook al zou dat niet zo zijn, dan kun je je daar vast wel iets bij voorstellen.

Het kerkje van Persingen bood weer eens de aanblik van een waardige tentoonstelling, want ook Jos schrijft geschiedenis. Als hij iets publiceert op YouTube over zijn werk zie je gelijk hoeveel mensen hier naar kijken. Erg leuk vond ik dan ook dat hij ook een onvoltooid portretje liet zien. Het stond opgesteld in een nis van het kerkje om zich te laten ontdekken.

De verbinding met de geschiedenis van de Nederlandse schilderkunst en de traditie van het schilderen is met dit kleine onvoltooide portretje meteen gelegd.

Het is dan ook geen wonder dat zijn expositie druk werd bezocht. Op YouTube kun je een hoop van zijn filmpjes bekijken en bewonderen. Wij hebben in iedere geval weer eens enorm kunnen genieten van een van de huidige Hollandse meesters die je nog gewoon tegen het lijf kan lopen.