De expositie van Anne Mannaerts en van mij staat vandaag in de krant. Kunstrecensent Nico Out schreef er een mooie review over. Het lag Anne en ik een keer samen zouden gaan exposeren. Dat is dus nu een feit. Net als een winkel is de galerie, Lokaal 54, te bezoeken na afspraak. Je moet dan aangeven hoelang je in de galerie rond wil kijken.
Samen met Anne Mannaerts exposeer ik nu bij Galerie Lokaal 54 (van Anne Mannaerts) in Terneuzen.
Anne exposeert met haar beelden (assemblage kunst) en ik met mijn ‘Zeeuwse collectie’.
Het jongste werk, ‘De molen van Zuidzande’, is eveneens te zien. Zeeuwse trots in een pracht van een expositie.
Persoonlijk vind ik het een heel mooie combinatie. Het werk van Anne en van mij in één prachtige overzichtelijke galerie.
In het atelier heb ik, sinds Zaterdag, een mooi machien aan het machinepark toe kunnen voegen. Een zogenaamde verstekstans. Dit is een oud timmermansgereedschap dat ook gebruikt wordt in de lijstenmakerij. Hiermee kan ik heel makkelijk mijn expo-kaders 100% verstek hakken.
Zo secuur heb ik nog nooit verstek kunnen maken. Met de zaagtafel is het altijd nog een hele uitzoekerij om iets echt verstek te kunnen zagen. Dat kost altijd tijd en het gaat nogal eens mis. Ook de zaagsnede is altijd wat grof. Met deze machine is alles kaarsrecht en zo glad en strak dat alles perfect past.
Ik ben gelijk begonnen met het maken van een paar kleine kaders voor klein (stilleven) werk waar ik me straks mee bezig wil gaan houden als ik het grote werk (Woods of reflection) voltooid heb. Dat is nu bijna klaar.
Ik kan nu mijn eigen profielen schaven, met mijn mooie oude profielschaafjes, en helemaal zelf bepalen hoe mijn kader er uit komt te zien. Dat kon ik natuurlijk al, maar nu kan alles ook nog eens 100% vakkundig afgewerkt worden. Dat opent nieuwe perspectieven in het maken van mijn eigen kaders. Behalve expo-kaders ga ik me nu ook meer toeleggen op het maken van speciale kaders voor mijn werk. Dan kan ik echt alles helemaal in eigen huis maken.
John William Waterhouse (Rome, 6 april 1849 – Londen, 10 februari 1917).
In het atelier werk ik nog steeds aan mijn jongste creatie. Om in de sfeer van William Waterhouse te blijven heb ik gekozen voor een Britse titel. ‘Woods of reflection’. Het bos waar je jezelf tegen mag komen. Zelfreflectie is iets wat in de huidige samenleving lijkt te ontbreken. Op internet schreeuwt iedereen van alles van zich af. De beschuldigende vinger is dagelijkse routine. Niemand lijkt nog in de spiegel te willen kijken. De ander krijgt de schuld en de volle lading.
In het bos, waar je door de bomen nog nauwelijks het bos kan zien, dwaalt deze dame. Ze was gewaarschuwd maar geloofde het niet. Tot ze zichzelf tegenkwam. Qua thema, compositie en kleuren zit ik bewust heel dicht tegen een van mijn grote voorbeelden aan John William Waterhouse.
Uit mijn CD-speler klinkt Kate Bush, Milou ligt op haar kussentje bij de verwarming en ik zit in de juiste sfeer te werken aan een schilderij wat raakvlakken heeft met Kate Bush en William Waterhouse.Het was een hele zoektocht naar de juiste ingrediënten, maar het zit er wel in. Ik toon hierboven een van zijn bekendste werken.
Dit schilderij zit, qua kleding van de dame, het dichtst bij de kledingkeuze die ik maakte voor mijn model. Ik koos voor een eigentijdse dame met kleding die dicht in de buurt komt van de romantiek. Het schilderij is nog lang niet klaar, maar zo heb je een beetje een beeld van de richting die ik nu op ben gegaan.
Het is winter. De sneeuw is gevallen. Het is vrieskoud en binnen branden de kachels en is het heerlijk warm. De Rayburn staat nu dagelijks aan en er kan van alles op gebakken en gekookt worden. In die situatie leef ik als het ware in een romantische kerstkaart, maar het huisje heeft intussen veel achterstallig onderhoud en ook nogal wat gebreken. Daar gaat komende zomer iets aan gebeuren.
Idyllisch is het huisje en mijn omgeving sowieso al. Ik ben heel mijn leven al gek op dit soort huisjes en na vijf jaar wonen in het buitengebied van Hoek weet ik zeker dat dit te vergelijken is met de hemel op aarde. Het huisje mag dus niet afgebroken worden voor nieuwbouw maar moet behouden blijven voor het oorspronkelijke landschap. Daar maakte ik ook ooit een schilderij over met de titel ‘Het behouden huis’.
Het behouden huis. 50 x 120 cm. Oliverf op heel linnen. €2850,-
Al veel te veel van dit soort kleine juweeltjes zijn uit het landschap verdwenen om plaats te maken voor smakeloze nieuwbouw die het aanzien van hele dorpen en het buitengebied vervuilen. Dat mag hier dus niet gebeuren. Daarvoor ging ik op zoek naar een expert op bouwgebied die dit helemaal begreep om de mix van behoud en modern leefcomfort te combineren in een optimaal bouwplan.
Ik heb JGM Design ingehuurd voor een bouwkundig advies, het maken van berekeningen en het ontwerp voor een huisje dat moet blijven bestaan in de vorm die geheel past in het oorspronkelijke ontwerp van een echt Zeeuws huisje in het Zeeuwse landschap, waar ik zo vol van ben. Maar dan wel met moderne voorzieningen en leefcomfort. Zoals volledige vloerverwarming, isolatie, volledig herstel van het oorspronkelijke interieur en een beperkte aanbouw die geheel past in de landelijke sfeer die hier overheerst in het buitengebied.
En dat komt er dan zo uit te zien. Samen met Jan, de ontwerper van van JGM Design, ben ik aan het passen en meten gegaan en dat resulteerde in een prachtige reeks modellen en tekeningen van mijn grote wens. De aanvraag ligt nu bij de gemeente. Als alles een beetje meezit kan ik komende zomer beginnen met verbouwen.
Vandaag is deze, ‘De molen van Zuidzande’, toegevoegd aan mijn ‘Zeeuwse collectie’ die in zijn geheel te bezichtigen valt bij Galerie Lokaal 54 in Terneuzen (zie ‘Waar te koop’).
Om een beetje een idee van het formaat te geven heb ik de bovenstaande foto gemaakt in het atelier. Het doekformaat is 100 x 145 cm. Daar komt de lijst dus nog bij. Geen klein landschapje dus.
Samen met Anne Mannaerts heb ik al het werk van de ‘Zeeuwse collectie’ opgehangen en natuurlijk de jongste aanwinst, ‘De molen van Zuidzande’. De galerie is officieel gesloten in verband met corona gelazer, maar je kunt het werk van de straatkant uit zien en je kunt altijd aanbellen of een afspraak maken om het even binnen te komen bekijken.
Alles hangt weer en ook Anne heeft haar werk in deze tentoonstelling zichtbaar gemaakt. Een heel gave combinatie, vind ik zelf. Anne maakt fantastische assemblage kunst, waarbij je weg kan dromen in een andere wereld. Veel van haar werk kan bewegen en alles is samengesteld uit vondsten die ze overal en nergens doet.
Een van mijn grote favorieten is dit beeld van de man met de zeis. Zo hebben we toch een beetje een expositie in een heel rare tijd, die hopelijk over twee weken voorbij is. Wil je het werk van dichtbij komen bekijken dan kan dat. Je kunt dan even contact opnemen met Anne via haar site of gewoon even bellen (0115.454629). Aanbellen aan de galerie kan natuurlijk ook.
In het atelier werk ik vandaag aan een (expo)lijst. Die moet vandaag netjes zwart gelakt worden en daar kan ik Milou niet bij gebruiken. Die mocht er dus niet in vandaag en dat beviel haar kennelijk niet.
Buiten zit ze te wachten op mijn hakblok met een klagelijk gemauw en een verontwaardigde blik.
Via ‘boekwinkeltjes.nl’ is het boekje ‘De drieling van Terhole’ vanaf nu direct on-line te bestellen via mijn atelier. Nog beter is het natuurlijk als je je eigen boekhandel benadert. Woon je, bijvoorbeeld, in Breda dan kun je het boekje on-line bestellen bij boekhandel Van Kemenade & Hollaers. Dan steun je tegelijk je lokale boekhandel.
Gisterenavond laat het ik het script voor het tweede boek, ‘Wiese, de gesel van Axel’, kunnen voltooien. Ook de laatste tekeningen zijn gemaakt en het boek telt nu 97 pagina’s. Dubbel zo dik dus al het eerste boekje van ‘De drieling van Terhole’.
Er zitten dus ook dubbel zoveel tekeningen in. Als laatste komt er nog een gecomprimeerde vertel-versie in het zuiver Hoeks voor een voordracht tijdens een vertelavond. Het verhaal speelt zich af in de periode van 1606 en in 1886-1888 in het Land van Axel. Maar voor een belangrijk deel ook in Hoek. Het volgende boek zal geheel over mijn dorp Hoek gaan. Daar speelt zich dan het hedendaagse spookverhaal af dat zich in 2015 voltrok.
Dit spookverhaal begint op onze Hoekse molen, de Windlust, waar het verhaal over Wiese verteld wordt door onze dorpsverteller.