Volgende week Vrijdag begin ik met het geven van les bij Toonbeeld. Voor cursisten uit de regio Terneuzen die graag les van mij willen hebben bestaat er nog een mogelijkheid om je op te geven bij Toonbeeld. Ik geef les aan zowel beginners als gevorderden.
Wil je meer halen uit je kunnen op het gebied van tekenen en schilderen in het algemeen of wil je meer weten over klassieke schildertechnieken, dan kun je hiervoor bij mij terecht via Toonbeeld.
Vandaag was ik weer even bij Via Mioni en mijn oog viel op een bijzondere bodemvondst (uit Middelburg) die nu mijn dubbel schilderijtje van de revolver van Van Gogh vergezeld. Paul, de eigenaar van de zaak, had dit ding ontdekt op een van zijn zoektochten naar bijzonder antiek. Het vergezelt nu mijn Van Gogh bijdrage in de winkel. In een heel mooi vitrinekastje.
De bodemvondst uit Frankrijk heeft onlangs €160.000,- opgebracht op een veiling. Deze revolver lijkt er erg veel op, maar kost aanzienlijk minder.
Ik blijf het een merkwaardig verhaal vinden, die veiling van het wapen waarmee Van Gogh een eind aan zijn leven heeft gemaakt. Zo’n voorwerp hoort eigenlijk in een museum te liggen om zijn verhaal te completeren.
Om half acht was ik in het atelier begonnen met het vernissen van ‘Verdwijnkunst’. Morgen moet dit werk mee naar Breda om ingelijst te kunnen worden. De rest van de dag zal ik niet erg actief zijn in het atelier, want ik moet het dak op. De schoorstenen moeten geveegd worden voor de komende stookperiode, en ik moet een ‘hoedje’ vervangen dat er met de storm in Maart afgewaaid is.
Op de schoorsteen van de huiskamer staat nu alleen nog een enkel ijzeren staander waar ooit dat hoedje aan vast zat. De nieuwe had ik al een hele tijd klaar liggen, maar het kwam er niet van om die er op te gaan zetten. Met de komst van regenachtig weer wil ik niet langer wachten en ga ik vandaag aan de slag.
Dat doet me onwillekeurig denken aan een van mijn favoriete Laurel & Hardy films. ‘Dirty work’. Hierin gaan ze als schoorsteen vegers aan de slag. De film eindigt, uiteraard, in een complete ravage.
In mijn huiskamer breng ik alles in orde voor de veegklus. De kachel gaat aan de kant en de kachelpijp wordt voorzien van een opvang zak waar al het stof, roet en ander vuil in opgevangen kan worden. Maar eerst moet ik een ladder op gaan halen in Sint Jansteen.
Paulette, van de Zeeuwsche kringloopbeurs, heeft voor mij een pracht van een lange aluminium ladder staan. Hij is zelfs te koop voor het zachte prijsje van 6 tientjes. Hoef ik niet lang over na te denken, want zo’n ladder heb ik gewoon regelmatig nodig.
De Zeeuwsche kringloopbeurs in Sint Jansteen is een van mijn favoriete Zeeuwse winkels. Heel gevaarlijk voor mijn portemonnee maar ik vind er altijd iets wat ik zoek. En al kletsende over schoorsteenvegen, schilderen, exposeren en wat al niet meer, valt mijn oog op een mooi klein boekje over West Zeeuws Vlaanderen.
Die had ik nog niet en zo kwam ik met een ladder en een boekje thuis in Hoek.
De rest is dan nog slechts een kwestie van doen. De ladder gaat tegen het dak. Eerst veeg ik de schoorsteen, dan haal ik de restanten van het oude kapje er af, gaat het nieuwe kapje er op en ben ik mooi op tijd klaar als de eerste druppels beginnen te vallen.
Zie hier het grote voordeel van een klein huisje. Betrekkelijk eenvoudig kun je gewoon alles zelf doen.
Een mooi nieuw, glimmend, kapje op de vers geveegde schoorsteen en ook nog een leuk uitzicht over mijn omgeving. Ik kan gaan lunchen en daarna verder gaan met schilderen.
Dit zijn de zes nieuwe werken waar ik de laatste tijd aan gewerkt heb voor Kunst Wageningen. Op14 & 15 September a.s. zijn de werken, ingelijst en wel, te zien in het Junushoff Theater te Wageningen. Van links naar rechts: Verdwijnkunst, Fatale morgana (Zeeuwse collectie), Telefoon, Streepjes-tic, Woeste hoogte en Giechelpietjes.
Ik neem uiteraard ook nog andere werken mee, zoals ‘Zondagse kool‘ en ‘Op de Windlust‘ om mijn liefde voor het Land van Axel te kunnen laten zien. Maar ook nog ander werk wat ik nu nog aan het selecteren ben.
Aanstaande Woensdag gaat alles wat nog niet is ingelijst naar Via Mioni in Breda voor een passend kader.
Het verbaast me nog steeds dat de enige galerie in Terneuzen ook nog eens een heel mooie galerie is die zich qua inrichting en uitstraling kan meten met een top-galerie in de grote stad. Nu is Terneuzen bepaald geen kleine stad, maar op het gebied van kunst,- en cultuurbeleving valt hier nog wel een slag te winnen.
De opening van de najaarstentoonstelling was weer als vanouds gezellig en druk bezocht. Ik zie er natuurlijk de bekende gezichten, die vrijwel elke opening aanwezig zijn, maar ook altijd een hoop nieuwe gezichten die de tijd en de moeite hebben genomen om hier bij te zijn. Soms zelfs van heel ver weg.
Ik merk ook dat Lokaal 54 aardig naam aan het maken is in de rest van het land. Maar Zeeuwen zijn hier nog altijd het best vertegenwoordigd.
Mijn Zeeuwse collectie hangt weer aan de muur, maar ook het werk van zeven andere kunstenaars uit alle windstreken van Nederland. Een beeldje (van Elly van Weerden) trekt mijn bijzondere aandacht dit keer. Een mooi klein beeldje van een vogeltje op een tak, zoals ik ze zo vaak zie in mijn tuin (zie foto rechts).
De hele tentoonstelling ziet er weer prachtig uit. Rustig en overzichtelijk opgesteld door Anne Mannaerts.
Voor mij is dit weer zo’n moment waarop je eindeloos kan kletsen met collega’s uit de regio die hier eveneens op afkomen en met mensen die ik nooit eerder heb ontmoet.
Al met al een heel geslaagde dag en aanzienlijk minder druk dan gisteren toen hier onze Koning en Koningin rondliepen met tal van andere hoogwaardigheidsbekleders en bekende Nederlanders. En niet te vergeten de oud strijders die het hier prima naar hun zin hadden.
Het was gisteren groot feest in Terneuzen. Dit keer niet vanwege de Mathildedag, er kwam overigens wel een echte Mathilde langs, maar omdat hier het startschot gegeven werd voor de viering van 75 jaar vrijheid. Er waren 500 extra agenten uit het hele land aanwezig om alles onder controle te houden en de NOS was neergestreken in de Mathilde salon van restaurant ’t Zusje, waar mijn Mathilde drieluik hangt.
De beveiliging was enorm. Koning Willem Alexander, Maxima, de Belgische Koning en zijn Mathilde, premier Rutte en nog wat ministers kwamen de stad bezoeken. Ik zag ook Balkenende rondlopen. Die woont aan de overkant en op die dag was de Scheldetunnel tolvrij.
En voor wie denkt dat er in Terneuzen niets te beleven valt heb ik hieronder wat foto’s van de drukte geplaatst.
Op een groot podium aan de Schelde kon je de hele dag tal van optredens bewonderen. Hier werd ook de klok geluid door de Koning.
Vette drukte rondom Restaurant ’t Zusje en het Schelde Theater. Ook op bovenstaande foto kun je goed zien hoe alles was afgezet. 
Schepen op de Schelde van de Marine. Niet alleen Nederlandse schepen, maar van tal van landen. Ook een oud Marine schip kwam voorbij varen.
Drukte. Overal mensen. Niks voor een boer uut d’n Oek, die rust en ruimte gewend is. Maar er viel ook van alles te zien wat mijn interesse had. Zelfs een van de historische treinen uit Goes stond in Terneuzen. Bij gebrek aan rails stond hij op een dieplader, maar eigenlijk hoort hier ook zo’n trein te rijden, vind ik.
Overal dranghekken, zeecontainers, afsluitingen, hekken en echt heel veel agenten. Ik kon niet bij het drieluik komen omdat vanuit de Mathilde salon de uitzendingen werden verzorgd, en ik hoorde dat er ook een groot scherm voor het drieluik hing zodat niemand het kon zien. Het had dus helemaal geen zin om daar dan een foto van te gaan maken.
En zo zag die Mathilde salon, zonder uitzicht op het drieluik, er dan uit. Hier met premier Rutte aan tafel. Waarom de NOS daar dan was neergestreken blijft wat vaag. Feit dat men daar zat vond ik wel geweldig. Het Mathilde drieluik kreeg, overigens, genoeg aandacht. Want als iemand zich hier ooit vrijheden toe eigende was zij het wel.
Zoals getoond op bovenstaande foto ziet dat er nu uit. Het hele leven van Mathilde in drie schilderijen in de Mathilde salon van restaurant ’t Zusje.
Op de achtergrond van deze foto van de NOS reporter kun je zien hoe goed de Mathilde salon bij ’t Zusje was afgeschermd. Geen doorkomen aan.
Buiten was het dus feest. De Koning, Koningin Maxima, premier Rutte en onze Burgemeester, Jan Lonink, liepen vanuit het Schelde Theater naar de Schelde Boulevard om daar de openingshandeling te verrichten.
Daar stond de hele Scheldedijk vol met volk om er niets van te hoeven missen. Ik stond daar ook, maar ik had het eigenlijk wel snel gezien. Ik heb nog even staan praten met bekenden, die je hier altijd wel tegenkomt en ben toen op mijn gemak verder gelopen.
Premier Rutte liep nog even de stad in om halt te houden bij de galerie van Anne Mannaerts waar nu weer een deel van mijn Zeeuwse collectie aan de wanden hangt. Omringd door pers en nieuwsgierigen maakte hij daar nog een praatje voor de camera. Anne, met geel truitje, keek vol verwachting toe.
En dan zag ik later dit bericht (hier rechts) op de site van de PZC staan. Ineens weet ik wat ik vergeten ben. Mijn Zeeuws Vlaamse vlag. Die hadden we gebruikt voor de onthulling van het diva schilderij van Anouschka, de Terneuzense diva. Zo kwam dus wel mijn vlag in de krant, maar niet mijn Mathilde drieluik. Grrrrrr!
Maar het mag de pret niet deren. Velen hebben toch mijn drieluik gezien en Joost, de eigenaar van restaurant ’t Zusje heeft daar de nodige uitleg bij gegeven. Mogelijk komt men daar nog wel eens op terug, en anders doen wij dat zelf wel.
Ik hield het dus al snel voor gezien. Ik ben niet zo vol van grote massa’s mensen en fietste snel terug naar het dorp, waar ik zag dat Jelle de vlag op de molen had uitgehangen. Ook hier viert men 75 jaar vrijheid. Op bescheiden schaal, uiteraard, want hier is iedereen gewoon aan het werk.
Jelle is druk in de weer met de stofzuiger. Dat hoor ik als ik de molen betreed. Het is een vreemd geluid op de molen, waar hoofdzakelijk graan gemalen wordt en waar niemand echt poetsneigingen heeft. Alle stof moet weg, want stel dat de Koning langs komt. Je weet maar nooit tegenwoordig.
We houden de Molendijk in de gaten, want daarlangs moet dan de gouden koets komen. Waarschijnlijk is de molen nog nooit zo schoon geweest. Alleen daar is de mogelijke komst van de Koning al goed voor.
Maar hij kwam niet. Wij vermaken ons toch wel. Ook zonder Koning. In plaats daarvan kwam er weer een hoop volk uit het dorp langs en dat geeft altijd genoeg gespreksstof om de dag te kunnen vullen.
Zo heet dit kleine schilderijtje dat ik aan het maken ben voor Kunst Wageningen. Telefoon. Het is zo’n ding uit het verleden wat hier nog gewoon dagelijks dienst doet. Je kunt er niets anders mee dan telefoneren. Er zitten geen andere toeters en bellen op als op zo’n modern ding waar iedereen mee rondloopt om te kletsen, foto’ s en filmpjes mee te maken van alles wat op je pad komt, je kunt er niet mee internetten om friet te bestellen en er zit ook geen navigatiesysteem op waarmee je de uitweg kan vinden in de nieuwbouwwijk of het industrie gebied, wat in mijn ogen hetzelfde is. Dat heb ik allemaal niet nodig in Hoek, waar alles juist heel overzichtelijk, helder, vertrouwd en leefbaar is.
Je kunt er alleen mee bellen en gebeld worden. Dat zie je op dit schilderijtje waarop de dame zit te wachten op een, voor haar, belangrijk telefoontje. Ze heeft er een stoel naast gezet, voor het gemak, en zit daar een beetje voor zich uit te staren in gedachten. Buiten fluiten de vogeltjes, binnen tikt de klok. Haar gedachten vliegen alle kanten op en dan gaat ineens de telefoon.
Dat moment heb ik geschilderd. Althans, ik ben er vandaag nog volop mee bezig. Het wordt een mooi klein schilderijtje met prachtig licht. Ik vind het heel belangrijk dat iets naadloos uit de achtergrond naar voren komt en dat is in dit werkje wel het geval. Zodra het af is zal ik er wel een foto van tonen. Ik neem het werkje mee naar Kunst Wageningen waar we op 14 & 15 September aanwezig zijn in het Junushoff theater.
Heel precies, laag over laag, zit ik weer eens streepjes te schilderen. Voor de kunstbeurs te Wageningen, straks op 14 & 15 September in Theater het Junushoff. Ik wil daar wat klein werk laten zien (en verkopen) wat van een net zo hoge kwaliteit is als het grotere werk. Omdat het zo’n klein doekje is (30 x 24 cm) wil ik wat extra mijn best doen op fotografische elementen. Soms kan ik van dit gepiel enorm zitten genieten.
Waar ik ook van kan genieten is van wat er in de kas groeit. Het werd weer tijd om wat te gaan oogsten en ik heb wel zin in een dikke pan tomatensoep.
Ik oogst dan gelijk ook wat cherry tomaatjes en pepers. Dat versterkt de smaak nog meer. Bij elkaar is deze oogst bijna 2 kilo. Genoeg voor een dikke pan soep. Er komen natuurlijk ook nog tal van fijngesneden groenten bij, zoals peen, prei, broccoli etc. Alles groeit hier nu in overvloed.
De tomaten hebben alle tijd gehad om te rijpen en zijn van zichzelf al heel erg vol van smaak. Daar kunnen tomaten uit de winkel niet tegenop. Niet dat die zo slecht zijn, maar er zit echt een smaakverschil in.
In het atelier heb ik deze ochtend alles al weer klaar gezet voor een volgende expositie. Die bij Anne Mannaerts (Lokaal 54), waar het de komende dagen hel druk gaat worden i.v.m. de viering van 75 bevrijding. Koning Willem Alexander, Maxima, het Belgisch koningshuis en onze premier komen dan naar Terneuzen om dat feit te vieren en de hele stad is overhoop gehaald met podia en enorme decorstukken. De verwachting is dat er heel veel volk op af komt en dat betekent grote drukte in de galerie waar mijn Zeeuwse collectie te zien zal zijn. We hebben 10 stukken geselecteerd. 
De Boulevard zit al dicht. Gelukkig is het kruispunt bij de Westbeer nog vrij van obstakels en kan ik zo doorrijden tot de galerie. Overal worden nu grote zeecontainers geplaatst voor de viering, komend weekeind.
Samen met anne hang ik de tien geselecteerde schilderijen op. Onder andere het schilderijtje van mijn kachel en het huisje in de sneeuw. Met deze hitte verlang ik naar een sneeuwbui.
Het gerucht uit de Bontehondstraat hangt naast de Diva (van Terneuzen). Anne weet precies waar ze het werk wil zien hangen. Allemaal al van tevoren uitgedacht.
Als je binnen komt zie je deze hangen. Tegenover deze schilderijen hangt het dorpsgezicht van Hoek (vanuit de polder) en ‘Poes op pad’. Mijn buurpoes die midden op het pad zit te bedenken wat hij zal gaan doen.
Poes op pad. 50 x 40 cm. Olieverf op heel linnen. €1150,-
Het zou een naam voor een lied van Boudewijn de Groot kunnen zijn geweest. De dromendraagster. Net zo’n titel als die voor Meester Prikkebeen. De dromendraagster draagt haar dromen door het land om iedereen die wil dromen te kunnen bedienen. In dit geval loopt ze door het Sonsbeekpark van Arnhem en weet ik wie de dromendraagster is.
Hoe fors dit werk is kun je op deze foto goed zien. Links zie je het schilderij ‘Verdwijnkunst’, dat 95 x 95 cm groot is en ook niet direct klein te noemen is.
Het is een fors schilderij van 160 cm hoog en 170 cm breed. Als alles goed gaat zal het werk komend weekeind te zien zijn bij Art Gallery Pot in Axel. Zelf kan ik het werk niet vervoeren, vanwege het formaat, maar bij Pot hebben ze daar wel een oplossing voor in de vorm van een camion.
Isilareina is de dromendraagster die ik destijds fotografeerde met vele van haar creaties in het Sonsbeek park te Arnhem. Het mooie landgoed op het schilderij is momenteel een chique restaurant, zoals je kunt zien op de foto hierboven. Met een beetje fantasie kun je je vast wel voorstellen dat daar ooit een deftige meneer woonde die niet kon dromen. Een soort van Olivier Bommel die dan de dromendraagster verzocht om langs te komen met een mooie droom. Ze heeft er meerdere meegebracht en de heer mag kiezen uit een van al die dromen in haar mand.