Weer eens wat anders. Schilderen in huis, in plaats van in het atelier. Het onderwerp is mijn kacheltje. Ik ben ondertussen een appeltaart aan het bakken in de Rayburn en moet dat af en toe even in de gaten houden. Vandaar. En, niet onbelangrijk, ik wilde onderhand wel eens een schilderijtje van dit prachtige kacheltje hebben. De geur van terpentijnolie en appeltaart vult mijn werkomgeving. Zo kom ik mijn dag wel door.

Nog lang niet af, maar je krijgt wel een idee van wat ik aan het schilderen ben. De houtjes die voor het kacheltje liggen zijn al opgestookt. Ik begon met dit schilderijtje een paar dagen geleden. Telkens werk ik er een beetje aan, maar vandaag wil ik het voltooien. Het schilderijtje maak ik speciaal voor de tentoonstelling in het Axels museum. De titel ‘Overwinteren’ is hier ook echt van toepassing.

Het heeft even geduurd eer we er uit waren hoe we dit moesten gaan doen, maar nu is het zover dat het portret van Mario Rutteli (Ingmar Ruttens) is voltooid en op zijn plek hangt. Die plek is zijn caravan bij Circus Boxtalino te Boom (tussen Antwerpen en Brussel).

De geheel, van binnen en buiten, opgeknapte caravan van Rutteli bij een van de twee circustenten.

Die caravan heeft hij onlangs helemaal opgeknapt en tijdens die opknapwerkzaamheden zou ik zijn portret op zijn wagen schilderen, maar dat mislukte omdat ik me totaal niet kon concentreren. We besloten daarom dat ik het portret apart zou gaan maken in het atelier op een paneel.

En zo geschiedde. Ik schilderde het portretje op dun watervast triplex. Ingmar ging opzoek naar een geschikte lijst met veel krullen, tierelantijnen en goud. Een ovale lijst. Later kan daar het paneeltje in gepast kan worden als we dat ovaal hebben afgetekend en uitgezaagd. Ik ging aan de slag in het atelier en Ingmar in zijn caravan bij het circus. Zo kon hij de lijst klaar maken en ik het paneel om het later samen te voegen.

En dat gebeurde dus vandaag. Het is de laatste dag voor een nieuwe reeks van optredens in het circus. Morgen start er een nieuwe show, rond Sinterklaas, en dan moet alles echt in orde zijn. De wagen van Rutteli komt prominent naast de ingang te staan en dan moet zijn portret uiteraard goed zichtbaar zijn.

Met een dremel, waar een klein zaagje in gemonteerd zit, zaagt Ingmar het ovaal uit, nadat we het goed hadden afgetekend, en zo plaatsen we het paneeltje in de lijst. Circus is natuurlijk de plek voor veel grote gouden krullen en opzichtigheid. Weinig bescheiden, want bescheidenheid werkt hier niet. Rutteli mist ook elke vorm van bescheidenheid.

Het werd toen een puinhoop. met een doorgezakte caravanvloer, brandlucht en rook tijdens de reparatie van die vloer, een caravan die constant op en neer ging van het werk aan die vloer, druipende verf in de regen, een kip die naast de caravan zat te broeden op en hele lading eieren, en een clown die dacht dat hij dat portretje er wel even op zou kwasten in een middag.

En dan hangt het portret trots en fier op zijn wagen. Een heel verschil met de wagen van een maand geleden toen ik verwoede pogingen deed om dat er op te schilderen. Toen was de caravan nog blauw met gouden sterren. Nu haast koninklijk. Hij had het niet beter kunnen bedenken.

Omdat er morgen gestart wordt met een reeks optreden is het origineel voorlopig in de lijst gehangen. Dat wordt later vervangen door grote stickers op ware grootte om het werkje niet aan de weersinvloeden bloot te stellen. Het origineel gaat met Ingmar mee naar huis. Daar krijgt het een plek bij het andere werk dat ik van hem gemaakt heb.

En zo ziet dat portret er uit. 47 cm. hoog en 37 cm. breed. Het zit nu op de achterkant van zijn wagen, maar straks zal de caravan naast de ingang van de tent komen te staan zodat iedereen er langs loopt.

Circus Boxtalino is een circus vol circusromantiek en bijzondere (oude) circus items. Daar past het dus heel goed bij. Veel velours, gouden stiksels en letters, ornamenten, oude circusposters, lampen, oude wagens etc. etc. Een wereld waar ik nog wel vaak over zal gaan schilderen. De circusroom op doek.

Ik heb wel iets met dit soort kleine wereldjes. Hier kan je fantasie zomaar op hol slaan en kun je nog dromen van echt ouderwetse circusromantiek. Alle ingrediënten zijn aanwezig.

Ingmar Ruttens, ofwel de beroemde Mario Rutteli, heeft voor zijn circuswagen een portret nodig. Dat heb ik vorige maand geprobeerd te schilderen op zijn wagen, maar dat werd geen succes. Te veel verstoring en chaos. Ik kon me niet concentreren en het werd niks. Thuis in het atelier maak ik een nieuw portretje op paneel dat zo op zijn wagen gemonteerd kan worden.

Het is een mooi prentje geworden met de circustent van Boxtalino op de achtergrond met sfeervolle lichtjes. Ook nog een vaag verlicht venster van een circuswagen. Dat maakt de circusdroom compleet.

Het team van Circus Boxtalino tijdens de Cultuurmarkt 2018 op de Groenplaats te Antwerpen

Om straks iedereen duidelijk te kunnen maken wat we gaan doen tijdens de workshop die ik ga geven maak ik een filmpje van het maken van het stilleven schilderijtje dat ik tijdens de workshop met de cursisten ga maken. Dan kun je alvast zien wat je die dag te doen krijgt.

Stap voor stap ga ik uitleggen wat er allemaal in een eitje zit en hoe je met traditionele schildertechnieken tot een traditioneel resultaat komt. Van het opspannen van het doek, tot jet inlijsten. Ik kan dat lang niet allemaal uitleggen in zo’n filmpje, natuurlijk, maar het geeft wel een goede indruk.

Mijn verjaardag vierde ik in Huissen waar Ineke voor mij een feest had georganiseerd met vrienden en een pracht van een gedekte tafel waar niets aan ontbrak. Ik voelde me zeer vereerd en jarig.

Maar behalve jarig zijn hadden we ook een druk programma. Om te beginnen was er de expositie van collega Gera Zoet bij collega Ewald Sorbi in Zetten. Ewald organiseert regelmatig exposities in zijn atelier en het is de gelegenheid bij uitstek om elkaar weer eens te ontmoeten en al het werk van Gera eens in het echt te zien in plaats van op internet.

Het was Zaterdag 13 Oktober en de zon scheen alsof het midden zomer was. Een prachtdag om er lekker op uit te trekken en te genieten van alles wat ons boeit.

We troffen Gera en Ewald in dit Zettense walhalla der kunsten en konden even heerlijk bijpraten over de grote realisten expositie in Museum Møhlman waar nu de 20 -ste editoe plaats vindt van deze tentoonstelling en waar Ewald ook op vertegenwoordigd is. Van hem kreeg ik daarom het prachtige boek dat Rob Møhlman elke tentoonstelling maakt en uitgeeft over zijn bevlogenheid voor mijn verjaardag. Daarin staan ook de werken van Ewald. En natuurlijk ook al het werk van de, meer dan 100, overige exposanten.

En natuurlijk namen we ook het kaartje mee van Gera die dus nu bij Ewald exposeert.

Terug in het Zeeuwse stal ik al mijn veroveringen uit die ik bij Deva en Van Ginkel heb ingeslagen. Doek, spielatten, verf, vernis, penselen en Venitiaanse gomterpentijn om weer een reeks volgend werk te gaan maken, maar vooral ook om mijn workshop voor te bereiden waar ik, zoals het er nu naar uitzie, op 10 November mee ga beginnen. Daarover zal ik later meer berichten.

Voor die workshop maak ik een filmpje over het werk dat ik met de cursisten wil gaan maken. Ik ga een voorbeeld schilderen en dat uitgebreid documenteren in foto’s, tekst en film om iedereen naslag werk te bezorgen om later nog eens op terug te kunnen kijken. Om te beginnen met het opspannen van doek. Maar op de workshop gaan we meteen aan de slag met kant en klaar doek (om tijd te besparen).

Het is een erg leuk schilderijtje geworden, al zeg ik het zelf. ‘Poes op pad‘ heet het en het gaat over de poes van de buren die nogal avontuurlijk is ingesteld en overal naar toe kuiert.

Op het schilderij, dat al niet al te groot is (50 x 40 cm.), is de poes slechts 1.5 cm. groot. Het zijn slechts een paar vlekjes, maar je kunt toch zien dat het hem is. Nu zie ik hem regelmatig voorbij komen kuieren en is het voor mij een bekende buurtbewoner, waardoor ik hem natuurlijk meteen herken, maar toch leuk dat je met een paar kleine toetsjes zo’n beest neer kan zetten.

En terwijl ik de laatste penseelstreken zet ben ik al bezig met het maken van de lijst. Het werk moet nu drogen om te kunnen vernissen, waarna het beter gefotografeerd kan worden. Zo ook het schilderijtje dat ik maakte van de kerktoren van Sint Anna ter Muiden.

Beide werkjes staan nu te drogen in mijn woonkamer zodat ik er zelf nog een tijdje naar kan kijken. Daarna worden beide schilderijtjes toegevoegd aan de Zeeuwse collectie bij Galerie Lokaal 54.

Het is geheel niet moeilijk om inspiratie uit mijn woon,- en werkomgeving te halen. Ik ben nu bezig met en aantal kleine, stevig geschilderde werken, uit mijn directe omgeving. Het schilderij ‘Op de Windlust is af, gevernist en ingelijst en kan straks naar Galerie Lokaal 54 in Terneuzen war ook de rest van mijn Zeeuwse werk hangt.

Direct hierna ben ik al weer begonnen aan een nieuwe. ‘Poes op pad’. Dat is een schilderij van mijn uitzicht aan de voorkant van het huis met het pad richting de polder waar op zekere dag de poes van de buren op zat te kijken. Dat is een stevige boerderijkat die zo af en toe eens langs komt om wat te soezen in de zon of om wat door mijn tuin te scharrelen. Hij is heel ondernemend en gaat af en toe op bezoek bij de schapen aan de overkant. Daar zag ik hem zitten. Midden op de weg. Ik maakte er een foto van om dat ooit nog eens te gaan schilderen en dat ben ik dan nu aan het doen.

En zo ligt hij dan regelmatig al zijn avonturen te overpeinzen in mijn tuin. Lekker in het zonnetje en niet van plan om ook maar één millimeter op te schuiven als ik in mijn schuur moet zijn.

Het schilderij ‘Op de Windlust’ is nu dus klaar om uit te vliegen naar een nieuwe eigenaar. Ik voeg dit werk toe aan de ‘Zeeuwse collectie’ die ik heb ondergebracht bij Galerie en kunstcafé Lokaal 54 in Terneuzen.

Het is een geeft onze Hoekse molenaar, Jelle de Groote, en mij weer op de molen toen we het besluit hadden genomen om voortaan in streekdracht te verschijnen als er iets bijzonders te vieren viel in het dorp. Op dat moment was het molendag. Een mooi moment om hiermee te beginnen en dat doen we nog steeds.

Als ik veel ideeën heb en dus ook veel inspiratie dan is het een drukte van jewelste in het atelier. Ik heb nu twee ‘streekproducten’ voltooid. ‘Het dorpsplein’ en ‘Op de Windlust’. De lijst voor ‘Het dorpsplein’ is gemaakt, het schilderijtje is gevernist, gefotografeerd en ingelijst. De foto is onderweg naar de drukker om te dienen als etiket voor de Hoekse bierflesjes.

En er komt straks ook een ansichtkaart van. Daar moet nu aan gewerkt worden, maar ik heb het even te druk in het atelier met het schaven, zagen, frezen en lijmen van het lijstje voor ‘Op de Windlust’.

Voor dit werk heb ik een nieuw profiel bedacht. Ietsje anders dan het gebruikelijke profiel. Ik wilde een wat hogere rand op het punt waar de lijst overgaat naar het schilderij. Ik ben dus nu aan het schilderen, lijsten aan het maken, kaarten aan het ontwerpen en ik heb al weer een nieuw idee klaar liggen voor als ik straks een schilderijtje ga maken op de toren van het Belfort in Sluis.

Voor het schilderij ‘Mirrors’, dat ik hiervoor speciaal heb opgehaald bij Galerie Sille, heb ik eveneens een lijst gemaakt. Die hangt nu voorlopig even in mijn woonkamer. Het werk blijft gewoon te koop via Galerie Sille. Als zich een koper meldt gaat het werk natuurlijk per direct terug naar de galerie. Maar zolang ik niemand hoor klagen geniet ik er zelf nog even van.

‘Op de Windlust’ is eveneens voltooid. Ik ben ontzettend tevreden met dit werk. Niet alleen omdat ik het zo wonderbaarlijk snel heb kunnen schilderen, maar het is gewoon weer een echt juweeltje. De spontaniteit van schilderen is zo goed zichtbaar. Ik geniet ook enorm van het maken van dit soort kleinen schilderijtjes. Hoe langer ik aan een doek bezig ben hoe moeilijker ik het vind om het af te werken. Hier was het feest. Tot de laatste penseelstreek toe. En dat zie je.

In het atelier ben ik al weer met het volgende schilderij over ons dorp bezig. De titel hiervan is ‘Op de Windlust’. Dat is onze dorpsmolen die door mijn maatje, Jelle de Groote. gerund wordt. Voor de facebook pagina van de Windlust maakten we ooit een foto waarop we beiden te zien waren in streekdracht (Axels). Jelle heeft een wit molenaars kostuum en ik draag mijn boerengoed, omdat ik naast kunstenmaker ook een beetje boer ben in het buitengebied met mijn eigen moestuin.

Die streekdracht is ook een stukje streektrots die we weer wat vaker terug willen zien in het straatbeeld van ons dorp (Hoek).

Op de foto hiernaast zie je daar een goed voorbeeld van tijdens de laatste molendag toen ook Thijs, de leerling molenaar en rechterhand van Jelle, in streekdracht op de molen verscheen.

Een jaar geleden hadden we ook Jo de Kraker en haar volgelingen op bezoek en leek het dorp weer even in de tijd te zijn teruggekeerd.

En vervolgens werd het ineens heel druk, rond de molen, toen er twee bussen vol studenten/toeristen in het dorp neerstreken en overal iPhones voor de dag gehaald werden om dit vooral niet te missen voor het thuisfront. Dat zegt wel genoeg.

Oud en nieuw lopen dan naadloos in elkaar over. De kracht van de streekdracht tekent zich dan genadeloos af tegenover de moderne tientjeskleding waar de straten mee vollopen. De iPhone heeft alles feilloos geregistreerd en mogelijk loopt deze enthousiaste Hoekenees straks ook weer in streekdracht als we een feestje gaan vieren.

Op ‘z’n Axels’ kan ik laten zien waar ik vandaan kom. Als ik aan de overkant ben weten ze daar dat ik van het Land van Axel kom. Maar we dragen deze prachtige kleding alleen nog maar op Zon,- en feestdagen. Feit is wel dat het er in ons dorp zo weer wat authentieker Zeeuws aan toe gaat, nu we de stap gezet hebben om de streekdracht weer voor de dag te halen.

Waar het er ook nog heel authentiek aan toegaat is in, en om, dit mooie boerderijtje dat net even voorbij de molen in het land staat. Hier is de tijd echt stil blijven staan en dat heeft mijn belangstelling getrokken.

Vanaf de stelling, van de molen, kun je dat boerderijtje goed zien staan en dat staat natuurlijk ook op het schilderijtje dat ik nu aan het maken ben.

Het is zo’n mooi klein wereldje op zichzelf dat hier midden in het dorp ligt. Een klein gemengd bedrijfje met wat dieren, een moestuin en wat veldjes met teelt voor de handel. Een heel rustig, overzichtelijk en content leven zit hier in verstopt. Achter dit boerderijtje ligt het land. Weids en open. Daarboven de mooiste Zeeuwse luchten waar ik nooit genoeg van zal krijgen.

Het schilderijtje is klaar en het lijstje eveneens. Het is nu wachten tot het schilderij geheel gedroogd is zodat ik het kan vernissen. Met dat laagje (retouch) vernis haal ik alle kleuren weer op die nu wat ingeschoten zijn. Daardoor keert de briljantie terug in het werk en kan ik het fotograferen.

Het flesje ‘Hoeks bier’ staat er naast. Hier is alles mee begonnen. Er moest een ander etiket op, want Hoek ligt niet aan zee, zoals de ontwerper van het huidige etiket doet vermoeden. De eigenaar van onze dorpssuper vond dat daar iets echt van ons dorp op moest komen en vroeg me of ik daar raad mee wist. En dat wist ik, want ik wilde dit tafereel toch al eens schilderen. Zonder lelijkheid van auto’s, verkeersborden en andere storende factoren.