Op de ezel staat het voltooide werk(je) van het dorpsgezicht van Hoek, dat straks ook zal gaan dienen voor het etiket van het Hoekse bier. Er zal ook een ansichtkaart van gemaakt worden en het schilderijtje zelf moet natuurlijk ingelijst worden in een echte Kley-lijst.
Gisteren geb ik het profiel al gezaagd en gefreesd en in elkaar gestoken. Vandaag kan ik het afwerken. Dat is nog best een klus van schuren, schilderen, signeren en vernissen.
Het pakt op de foto iets donkerder uit dan het in werkelijkheid is, maar dat heb ik altijd als ik een vers voltooid werk fotografeer. ‘De laarsjes van Astrid‘, zoals dit werk heet, is nu af en ik ben er zeer tevreden mee.
In het atelier ben ik met diverse werken bezig. Vandaag was het schilderijtje ‘Laarsjes van Astrid’ zo ver droog dat ik het kon gaan vernissen en inlijsten. Dan zie ik weer een ‘mooi klein juweeltje’ voltooid worden. Het is echt een prachtig, ingetogen, werkje met kleuren die je eigenlijk alleen maar in een film kunt zien.
Op de ezels staat volop nieuw werk. Elke ezel die ik heb is nu bezet en er staat ook nog werk te drogen op de kast. Vandaag ga ik me bezig houden met het dorpsgezicht van Hoek dat straks op het etiket zal komen te staan van ons eigen Hoekse bier, dat verkocht zal worden bij onze eigen dorpssuper van Eric Ruben. Die winkel, die voor ons dorp veel betekenis heeft, komt er dan ook prominent op te staan.
Maar ook de kerk en, uiteraard, de molen. Met de Windlust heb ik een wel heel bijzondere band. Mijn maatje, Jelle de Groote, is er de molenaar van en hem help ik regelmatig me met tal van molen-activiteiten. Het molenmeel van onze Windlust wordt in onze dorpssuper verkocht. Dit is meel van ons eigen graan en gemalen op echte zware molenstenen die nog steeds aangedreven worden door de wind. Dat meel smaakt natuurlijk het beste van al het andere meel dat op de wereld te koop is.
In huis hangt mijn jongste creatie al aan de muur. Zolang het nog geen bestemming gevonden heeft, want ook dit werk is straks gewoon te koop. Ik blijf er nog even zelf van genieten.
Het is een erg mooi schilderijtje geworden, al zeg ik het zelf. Avonden lang heb ik van dit mooie kleine werkje kunnen genieten, maar nu is het droog en heb ik het kunnen vernissen en inlijsten om het uit het atelier uit te kunnen laten vliegen naar een nieuwe bestemming.
Het thema ‘schoentjes’ is zo’n onderwerp wat me al mijn hele schilder carrière boeit. Ik heb er al heel wat schilderijen over gemaakt, en verkocht, en het is iets waar ik ook met groot plezier aan werk. De laatste tijd hou ik me weer graag bezig met kleinere schilderijtjes en van dit soort onderwerpen. Dat zal waarschijnlijk te maken hebben met de periode dat ik groot aan het werk was voor het Mathilde drieluik.
Maar dit fraaie werkje hangt voorlopig nog even bij mij aan de muur totdat ik er een nieuwe bestemming voor heb gevonden. Tot die tijd kan ik er lekker zelf van genieten.
In het atelier zie ik dat ik nu al drie werken op dit thema heb en dat ik voorlopig nog niet ben uitgewerkt met dit thema.
‘Red & blue for a collorised clue’, ‘Zilveren schoentjes’ en ‘Laarsjes van Astrid’ op een rijtje.
Nog even en ik heb genoeg thema schilderijtjes voor een expositie. Dat is misschien ook wel een leuk idee. Ik zal wel zien hoe dit gaat lopen, maar voorlopig heb ik genoeg inspiratie en materiaal om nog even op dit thema door te blijven schilderen.
Het is al weer even geleden toen ik dit voorbij zag komen in Wageningen tijdens onze expositie in de Casteelse Poort. Mede exposant Astrid kwam met deze roze laarsjes voorbij lopen en trok hiermee mijn aandacht. De setting, de half spiegelende vloer, witte wanden, die laarsjes en de gehele atmosfeer was perfect voor een schilderij en ik vroeg haar of ik hier een foto van mocht maken met de bedoeling dat ooit nog eens te gaan schilderen.
Astrid, Marlou en Ineke in gesprek tijdens die expositie
Daar is nu het moment voor aangebroken. Ik had daar eigenlijk gelijk al iets mee willen doen, maar al het werk aan het Mathildedrieluik en de organisatie van de Mathildedag in Terneuzen verhinderden dat.
Nu ik weer mijn handen vrij heb in het atelier kan ik weer lekker mijn gang gaan en ben ik alle inspiratie uit die tijd aan het verwerken geslagen. Die roze laarsjes vielen me toen op en ik maakte er dus een foto van toen ik de combinatie zag van de spiegelende vloer, het mooie licht in het museum en die specifieke atmosfeer die ik altijd bewonder in zo’n museum of tentoonstelling. Die atmosfeer is verstillend en nihil. Alles komt dan beter in beeld en draagt bij aan de lading die zo’n tentoonstelling heeft. Iedereen is aan het kijken naar wat er getoond wordt. Mensen gaan fluisteren en zijn over het algemeen verzonken in eigen waarneming en gedachten. Het enige wat je hoort is het geritsel van kleding en het tik-tak geluid van dat soort schoeisel wat de elegantie van zo’n moment alleen nog maar verder versterkt.
De sleutels bieden toegang tot deze prachtige kerk van Elst. En plek ook met heel veel historie.
Het is echt een heel gaaf werkje geworden, al zeg ik het zelf. Het schilderijtje ‘Sleutels van de kerk’ is nu gevernist en ingelijst en is klaar om het atelier te verlaten en uit te vliegen naar een van de galeries waar ik bij ben aangesloten. Het zijn de sleutels van de kerkbeheerder van de kerk van Elst die ik even geleden op een tafeltje zag liggen toen we koffie gingen drinken tijdens het inrichten van de expositie van Ineke.
Sleutels hebben op mij altijd al een magische indruk weten te maken omdat je hiermee deuren kunt openen naar iets wat achter de deur verborgen zit.
Gewone, moderne, sleutels maken op mij eigenlijk geen enkele indruk. Maar zo’n hele grote sleutel wel. Het ding wordt nog dagelijks gebruikt en de moderne sleutels hingen daar aan, dus schilderde ik ze mee. Maar ze boeien me totaal niet. De oude sleutel is mijn favoriet.
Sleutels schilderen is iets wat ik al heel lang doe. Zo af en toe zie ik zo’n indrukwekkende bos met van die prachtige oude sleutels en dan wil ik het schilderen. Op de foto hierboven zie je me aan het werk aan ‘Toegang tot het kerkje’. Dat is zo’n tweede liefde van me. Oude kerken en kerkjes. In dit geval betreft het het kerkje van Persingen, bij Nijmegen, waar Ineke en ik hebben geëxposeerd met onze ‘Muze tentoonstelling’ in 2016.
Toegang tot het kerkje. 80 x 120 cm. €4500,-
Dat werk hangt nu bij Pot Art Gallery in Axel. Het mooie van dit werk is dat het eigenlijk drie schilderijen in één zijn. Een stilleven met sleutels, architectuur en landschap.
Als ik na een dag schilderen stop neem ik zo’n klein schilderijtje altijd mee naar het huisje om er de hele avond naar te gaan zitten kijken. Dan weet ik wat ik de volgende ochtend moet gaan doen om het nog beter te maken dan het al is en zit ik er ook gewoon van te genieten.
Met groter werk doe ik dat ook, maar tot een bepaald formaat. Nu heb ik weer zo’n prachtig klein juweeltje wat al heel ver is voltooid. Ik bekijk het op afstand met lamplicht en dan ben ik altijd heel benieuwd hoe ik het werk zie als ik ‘s-morgens opsta en de luiken open zodat ik het weer in het daglicht zie. Dan weet ik exact wat ik die dag ga schilderen en hoe ik dit werk verder ga voltooien.
In het atelier ga ik dan weer verder met de verkregen kennis van het kijken van de vorige avond. Kijken is een heel belangrijk onderdeel van mijn werk. Zeg maar gerust de helft van het werk. Soms maak ik aantekeningen om alle aandachtspunten te kunnen onthouden. Soms loop ik op zo’n avond nog even terug naar het atelier om iets te corrigeren en dan weer verder te kijken. Alles moet kloppen met wat ik oorspronkelijk zag toen ik besloot om dit te gaan schilderen. Je kunt dus eigenlijk wel stellen dat ik leef in mijn werk en dat ik meer uren maak dan je zo op het eerste gezicht zou denken als je zo’n schilderijtje ziet. Schilderen is dus niet een baantje van 8 tot 5, maar heel intens en ik zie het meer als een roeping dan als een vak.
Al vrij vroeg, ongeveer half zeven, ben ik al weer actief in het atelier. Ik ben met meerdere werken tegelijk bezig. Gisteren begonnen aan een klein werkje voor Galerie Sille in Oudewater. Op de achtergrond zie je nog net een groot werk wat ik eveneens voor Sille aan het maken ben. Zwart-witte streepjes en ritme. Links daarvan zie je werk wat vandaag gevernist moet worden en ingelijst. De lijst voor ‘Red & blue for a collorised clue’ moet nog gemaakt worden.
Maar vandaag ben ik vooral erg gecharmeerd van weer zo’n klein juweeltje van de zilveren schoentjes, de streepjes en de kleurrijke rok. Dat zilver van die schoentjes zie je bij de eerste schets al ontstaan. Nu nog heel ruw, maar straks heel scherp uitgewerkt.
Nu zijn alle ezels weer in gebruik en kom ik zelfs een ezel tekort. Dat was even geleden wel anders. Toen was ik maanden lang alleen maar bezig met het Mathilde drieluik waar ik niets van kon laten zien omdat er nog een verrassing bewaard moest blijven voor de onthulling.
Het drieluik staat nu bij Art Gallery Pot, waar ik aanstaande Zondag, voor de opening van de solo expositie aldaar, aanwezig zal zijn.
Maar vandaag ben ik aanwezig bij de opening van de nieuwe tentoonstelling bij Galerie en Kunstcafé Lokaal 54. Dit is de vaste plek waar ik mijn zogenoemde ‘Zeeuwse collectie’ heb ondergebracht. Al het werk dat ik maak dat geïnspireerd is op mijn woon,- en werkomgeving, is hier permanent te zien.
Met al die activiteiten moet ik tijd vrij maken om te schilderen. Dat doe ik bij voorkeur ‘s-ochtends omdat ik dan het meest creatief ben en ook het meest uit mijn handen krijg. En dat komt me goed van pas, want het is druk in het Zeeuwse, op dit moment.
Frans Dingemanse (links)
Gisterenavond was ik aanwezig op de opening van de Paeremessen tentoonstelling in het Museum ‘Het Warenhuis‘ te Axel waar meester houtsnijder Frans Dingemanse en collega schilder Wout Kole aanwezig waren om hun werk toe te lichten. We werden getrakteerd op drie zeer interessante lezingen over dit onderwerp en we konden ons vergapen aan een heel mooi overzicht van dit bijzondere en beroemde stukje houtsnijkunst en geschiedenis.
Het museum van Axel (Land van Axel) is voor mij een walhalla op het gebied van streek eigen kunst, geschiedenis en verhalen. Over die streektrots en het Land van Axel ga ik ook nog een bijzonder monumentaal werk maken wat mogelijk hier onthuld gaat worden. Daarvoor maakte ik gisteren gelijk wat afspraken. Een ode aan het Land van Axel en dat is dan gevat in een monumentale lijst die ik momenteel ook al aan het maken ben. Ook dat wordt weer een lang verhaal en veel werk, maar zo mooi en krachtig om te maken dat ik daar de tijd voor neem. Ook dat is weer zo’n werkstuk waar ik weinig tot niets over kan laten zien omdat er een verrassing over moet blijven voor de onthulling.
Hierboven zie je het begin van die monumentale lijst. Wie me al een tijdje volgt weet dat dit eigenlijk bedoeld was voor het altaarstuk dat ik wilde maken voor het Mathilde drieluik. Een leuk plan, maar het werk werd 4.5 m. hoog en was vrijwel nergens te plaatsen. Om die reden zag ik daar van af en gebruik ik nu die elementen van dat oude houten geval voor een nieuw monumentaal lijstwerk voor dat schilderij dat ik wil gaan maken over streektrots. Bovenin en onderin komt een tekst te staan die verwijst naar de zilveren Axelse broekstukken die bij de Axelse streekdracht hoort. Onderin komt de tekst ‘Het Land van Axel’ te staan. Een begrip in deze regio.
Enorm paeremes en een van de tentoongestelde werken van Wout Kole
Een dergelijk werk is natuurlijk een uitgelezen onderwerp voor het Axels museum. Vandaar dat ik meteen met de mensen van het museum, die ik inmiddels zeer goed ken, al iets af kon spreken voor de nabije toekomst.
Met de zeer ervaren houtsnijders, waarvan er drie aanwezig waren, kon ik nog even lekker bomen over het houtsnijwerk wat ik wil gaan maken voor de monumentale lijst voor mijn ‘streekttrots schilderij’. Tevens kwam ik hier ook de ‘paardemannen’ tegen van ‘het Zeeuws werkpaard’. Daar kon ik gelijk afspraken mee maken voor het fotograferen van zo’n noest Zeeuws werkpaard wat op dat schilderij moet komen te staan.
Je kunt dus wel stellen dat ik me, hier in het Zeeuwse, geen moment hoef te vervelen.
En als ik dan van het atelier uit terug naar het huisje loop, om dit verhaal op te schrijven, en de zon door zie breken, die de frisse ochtend en de dauw in de tuin gaat verdrijven weet ik dat met mijn stap om hier te gaan wonen en werken een geweldig goede stap heb gezet. Er gaat vandaag ook nog een beetje gewerkt worden in de moestuin en de Rayburn brand al weer om alles compleet te maken met een pan overheerlijke tomatensoep uit mijn eigen hof. Al schrijvende merk ik op dat ik eigenlijk al in de hemel zit en dat er toch een klein nadeel kleeft aan het wonen in zo’n heerlijk land. Als je zo leeft wil je nooit meer sterven.
Het is altijd maar de vraag hoe iets uitpakt. In dit geval wilde ik een zwarte lijst maken met een rode onderschildering die iets uitgeschuurd door het zwart heen zou komen. Maar toen ik het lijstje eenmaal rood had gemaakt zag ik dat het perfect bleek te passen bij wat ik wilde laten zien.
Het krijgt nog een laatste afwerking en het schilderijtje moet nog gevernist worden. Op de achtergrond zie je nog net een glimp van een nieuw groot schilderij dat ik aan het maken ben voor Galerie Sille. Op verzoek van de galeriehoudster verschijnen er weer streepjes. Ze heeft iets met die streepjes en ritme.
Het is best wel druk in het atelier, de laatste tijd. Na de Mathildedag lijkt alles weer een beetje op gang te komen in de gebruikelijke richting. Vanmorgen heb ik ‘Sleutels van de kerk’ voltooid en ik ben ook al bezig met de laatste hand te leggen aan ‘Red & blue for a collorised clue’. Tegelijk ben ik het expo-lijstje aan het maken voor ‘Sleutels van de kerk’. Zo zit de vaart er weer behoorlijk in en verwacht ik dat ik beide werken even kan laten zien op de opening van de solo tentoonstelling bij Art Gallery Pot aanstaande Zondag. Daar ben ik dan zelf ook van 13.00 u. t/m 18.00 u. om te vertellen over het Mathilde drieluik, de Mathildedag, de vele nieuwe ideeën en plannen en zo meer.
De foto is niet echt een beste foto omdat ik in deze fase van schilderen met de typische verschijnselen zit te hannesen van het fotograferen van verse verf. In werkelijkheid ziet het er een stuk briljanter uit, maar zo heb je een idee wat het is geworden. Morgen of overmorgen laat ik wel het complete werkje zien met lijst.
Sap van de appelen inmaken op de Rayburn
Omdat ik vandaag een dikke dag heb vol met afspraken en omdat ik gisteren nauwelijks aan dit schilderijtje heb kunnen werken omdat ik vooral bezig was met het persen van appelen tot sap, ben ik vanmorgen om half zes opgestaan om toch nog even iets te kunnen doen aan het stilleven met de sleutels van de kerk. Als ik dat niet had gedaan had ik me daar de hele dag over zitten ergeren. Ik ken mezelf. Dan maar vroeg op en aan de slag.
Gisteren heb ik wel wat kunnen doen aan dit schilderijtje, maar veel te weinig, naar mijn zin. Maar de appelen (Isilareina’s) moesten verwerkt worden. Ik had een halve kruiwagen vol klaar staan. De mooiste zitten in de groentela van de koelkast en de rest is verwerkt tot sap om daar later veel plezier van te hebben.
