Tussen het werk aan het Mathilde-drieluik door ben toch ook weer begonnen aan een nieuw werk over de, inmiddels al beroemd wordende, Mathilde-wijn. Mathilde Blanc Sec. Dat wordt ook de titel van dit werk.

Het kostte even tijd, maar het werk is nu eindelijk voltooid en voorzien van een retouche vernislaagje. Klaar om te gaan exposeren bij Galerie Lokaal 54 te Terneuzen. Daar zal het werk, inclusief lijst van mijn hand, te zien en te koop zijn vanaf 28 Februari.

Het verhaal achter dit schilderij is het verhaal van een samenloop van omstandigheden en wat fantasie. Enige tijd geleden liep ik, samen met collega Jeroen Quirijns, door Hulst. We waren de voorbereidingen aan het treffen voor onze expositie bij KrAAn en gingen even lekker lunchen bij de haven. Daar vlak bij staat een prachtige muur die me intrigeerde. Het is de muur die de tuin, achter het museum ‘De vier ambachten’, omsluit. Daarachter het half vervallen koetshuis en al dit fraais ligt aan een wat verborgen straatje. De Bontehondstraat.

Ik besloot die muur te gaan fotograferen om daar later iets van te kunnen gaan schilderen. En terwijl ik met mijn camera aan de slag ging liep er een mooi meisje door de Bontehondstraat die daar duidelijk liep te flaneren. Het was zo’n meisje dat wel wist dat ze mooi gevonden werd, maar daar zelf nog een beetje aan twijfelde. Thuis had ze waarschijnlijk al uren voor de spiegel gestaan om over die twijfel heen te komen.

Vervolgens ging ze op pad. Niet door een drukke winkelstraat, waar velen zich aan haar konden vergapen, maar uitgerekend door dat achteraf steegje waar nooit iemand komt. Behalve dan een maffe kunstenmaker met een camera die daar een muur ging staan fotograferen. Ze liep achter me langs en eer ik het door had was ze al weer weg.

Ik had dus geen foto van het mooie meisje maar van een oude muur. De combinatie van al deze elementen hield me die dag flink bezig. De muur werd bijzaak, maar niet onbelangrijk. Het meisje maakte het verhaal. Een verhaal van overwinning van verlegenheid, of zo iets. Ik vond het zo’n mooi gegeven dat ik het ging schilderen. Ik fantaseerde ongeveer zo’n meisje erbij. Haar verlegenheid en schroom overwinnend in haar lange, zwarte, jurk.

Het is een werk dat al langere tijd in het atelier staat te wachten op afwerking. Steeds kwam het er maar niet van, maar de laatste paar dagen heb ik er hard aan gewerkt om het alsnog af te krijgen. ‘Het gerucht uit de Bontehondstraat‘ (Hulst) is zo’n schilderij wat even tijd nodig had.

Straks, als de winterstop bij Galerie Lokaal 54 voorbij is, gaat het werk daar naartoe omdat het weer een Zeeuws werk is. Op de foto zie je helaas nog veel hinderlijke reflectie. Later zal ik een goede foto toevoegen, maar ik wilde je dit toch even laten zien.

Van 4 februari t/m 31 maart brengt galerie Het Koetshuis bij het Wageningse museum De Casteelse Poort een expositie van 5 kunstenaars. De exposanten zijn Ewald Sorbi, Ineke Reina Wiersema, Roeland van der Kley (drie kunstenaars met schilderijen), Lilian Steenhuisen (bronzen beelden) en Astrid Hut van Indiva (sieraden). Zij hebben zich bij hun werk voor deze tentoonstelling laten inspireren door het thema ‘Schone Schijn’.

Wie aan Schone Schijn denkt gaat in gedachten gelijk naar de Engelse comedy ‘Keeping up Appearances’ met Hyacinth en Richard Bucket (Bouquet). Schone Schijn is heerlijk, komisch als je er doorheen prikt maar ook pijnlijk als je er een leven lang in verstrikt zit. Schone Schijn op social media is de normaalste zaak van de wereld….tja hoe eerlijk mag je zijn? Uren bezig zijn met de perfecte selfie in een wereld vol rozengeur en maneschijn. Niets is wat het lijkt. Op deze expositie is het niet allemaal goud dat blinkt maar het blinkt wel allemaal. De kunstenaars nemen u mee naar een wereld vol schone kleuren en verhalen: maanlicht, kaarslicht, strijklicht, reflecties, goud en humor.

De vernissage van deze expositie is op zondag 4 februari om 16:00 uur.

Welkom in galerie Het Koetshuis van museum De Casteelse Poort.

Marlou Kursten Kunstbemiddeling

Expositielocatie:
Museum De Casteelse Poort
Galerie Het Koetshuis
Bowlespark 1a; 6701 DN Wageningen

De openingstijden van het museum zijn:
dinsdag t/m vrijdag 11:00 – 17:00 uur en in het weekeinde 13:00 – 17:00 uur.

Het is een erg leuk schilderijtje geworden, vind ik zelf. De titel, ‘Toverschoentjes‘, is een term die ik kan associëren met de Efteling en geheel in overeenstemming met wat ik wilde schilderen. Het formaat van dit werk(je) is 30 x 24 cm. en het hoort bij de Ballunatics schilderijen die ik al vele jaren heb gemaakt.

Momenteel werk ik aan twee schilderijen die iets te maken hebben met de ‘Ballunatics serie’. Een mooi klein stilleventje van de rode schoentjes en een wat groter werk van de zwart-wit gestreepte benen en die schoentjes.

Dat stilleventje wordt echt een juweeltje. Qua formaat, compositie, karakter, kleurstelling etc. Het is nog niet voltooid, maar ik laat er toch alvast iets van zien. In het rechter schoentje zitten de zwart-wit gestreepte kousen. Keurig opgerold door Jennifer voor de volgende keer dat ze weer model staat of hangt voor de volgende Ballunatics.

Die schoentjes, door haar ‘de toverschoentjes’ genoemd, staan in een hoek van mijn atelier. Ik loop er dagelijks langs en telkens als ik ze opmerk denk ik, “Dat moet ik toch eens schilderen”. En dat is nu een feit aan het worden. De titel van dit werk wordt natuurlijk ‘Toverschoentjes’.

Het andere schilderij is nog in opzet en dus niet geschikt om te fotograferen, maar dat komt snel, want als ik met dit eigenwijze, vrolijke, stilleventje klaar ben ga ik gelijk door met dat werk.

Het schilderij ‘Mosterdveld bij Magrette‘ is voltooid. Een lekker stevig geschilderd werk van 100 x 160 cm.

Vandaag staat Gent (België) in het teken van kunst en cultuur. Gent Matinees duurt slechts 1 dag. Vandaag, 1 Oktober, staan vele deuren van ateliers, musea, instanties en tentoonstellingsruimtes voor u open. Ik ben, met nog vijf collega’s, aanwezig in het kasteel Claeys-Bouüaert (nr. 22 op de plattegrond) van het CJK.

Het fotograferen van werk in het atelier is voor mij altijd een probleem met licht en verse verf. Het licht geeft niet de juiste kleurtemperatuur die ik in het werk terug zie, en de verse verf geeft altijd een iets ander tintje dan ik heb geschilderd. Bij het ene werk valt dat te verwaarlozen, bij het andere werk is dat een drama. Bijvoorbeeld bij dit werk. ‘Escape’.

Dat valt maar op één manier te fotograferen en dat is buiten met natuurlicht. Maar daar heb je vaak veel last van reflectie van licht in de glanzende vernislaag. Gelukkig heb ik een plek waar ik zonder die problemen kan fotograferen. De boomgaard die direct aan mijn atelier grenst voorziet in een ideale filtering van licht en schaduw. En buiten dat vallen daar nu de lekkerste appelen en peren uit te halen.

Vanmorgen in alle vroegte, het was ongeveer zes uur toen ik begon, in het atelier de laatste hand gelegd aan ‘Contramime’ (150 x 100 cm.). Nu ben ik een echt ochtendmens, maar zes uur is voor mijn doen ook wat aan de vroege kant. Maar dit is wel een schilderij wat me 24 uur per dag bezig hield. Het gaat over de controversie van deze tijd. Iedereen wil klaar staan om een mens in nood te helpen. Dat zit in onze natuur. Als we dan vluchtelingen, uit helse oorlogsgebieden, onze kant op zien komen staan we met open armen klaar om ze op te vangen. Maar de enorme stromen met vluchtelingen van de afgelopen tijd kunnen we gewoon niet opvangen. Doe graag we het ook zouden willen.

Dan treedt er een ander mechanisme, in ons, in werking. Namelijk die van ‘beschermen wat je heilig is’. Die twee elementen botsen momenteel hevig. Ik wilde dat in beeld brengen en ik koos ervoor om dat te doen door een persoon te schilderen die aan de ene kant gedienstig wil zijn en aan de andere kant ons eten wil beschermen. Dat vond ik treffender dan wanneer ik grote stromen vluchtelinge zou gaan schilderen en mensen met spandoeken vol haatdragende teksten. Die beelden zien we vrijwel elke dag op het nieuws.

De titel voor dit schilderij komt van het woord ‘contramine’. Het staat voor iemand die dwars is. Iemand die het ergens niet mee eens is en op, een vaak niet al te redelijke wijze, de eigen zin doordrijft tot in het extreme. Mime is en theatervorm waarin de acteur of actrice iets uitbeeld met lichaamstaal. De eigen persoon wordt verborgen achter een wit masker van schmink om alle aandacht te vestigen op de lichaamstaal die de mimespeler wil vertonen. Feitelijk is die persoon bereid om zichzelf weg te cijferen voor het goede doel.

De dame op het schilderij heeft haar hele hoofd wit gemaakt. Als een soort Geisha. Dat staat voor gedienstigheid. Haar lichaamstaal zegt iets over haar stemming. Ze is niet van plan om te wijken voor iets wat op haar pad komt en ze lijkt ontspannen af te wachten, maar kan elk moment opspringen om aan te vallen. Ze is op deze wereld gezet, maar ze is het met deze wereld niet eens. Alles om haar heen wordt vernietigd door een veel te grote hoeveelheid mensen die nu de wereld bevolkt en totaal overheerst. Overal lopen die mensen elkaar in de weg en er ontstaat stress, oorlog en rampspoed. Grote stromen vluchtelingen proberen een veilig heenkomen te zoeken en te ontsnappen aan die dramatische gevolgen van overbevolking. Maar waar moeten ze naar toe? De hele wereld zit al vol met mensen die elkaar in de weg lopen.

Achter haar ligt een graanveld. Bijna rijp om geoogst te worden. Ze lijkt dat graanveld te willen bewaken. Graan staat hier, in dit schilderij, symbolisch voor al het eten op aarde. Graan is de spil waar ons leven om draait. Dit is ons graan. En daar moet je afblijven. Ze wil aan de ene kant graag een mens in nood helpen, maar ze wil zelf niet het slachtoffer worden van hun problemen. Ze heeft niet door dat ze zelf al deel uit maakt van het probleem. Het probleem van overbevolking wat nu overal zichtbaar begint te worden.