Die vraag is me al een paar keer gesteld door mensen die de vertelavond in Zaamslag hebben bezocht. Het werk hangt bij Art Gallery Pot te Axel. Samen met nog een flink deel van mijn andere werk.

De tafel in mijn huiskamer ligt vol met tekeningen. Die ben ik nu aan het maken om het verhaal over de drieling van Terhole te illustreren voor de vertelavond op 28 December bij het Podium van Zaamslag, waar Jeanet d’Hont het verhaal voor zal dragen in het Axels dialect.

Een van die tekeningen, die ik wel een van de leukste vind, laat ik hierboven zien. Een klant bezoekt de landwinkel van de drieling en ziet daar, behalve veel streekproducten, appels, peren, groente, zelf gemaakte jam, mosterd, ketchup, etc. etc. ook toverstokjes liggen.

Het is een eigentijds Zeeuws Vlaams spookverhaal, maar ook een verhaal dat gaat over dieper liggende emoties die loskwamen toen men het onzalige plan lanceerde om de Hedwigepolder onder water te zetten voor ‘nieuwe natuur’. Prachtige bomenlanen, nostalgische boerderijen, wegen en land werden compleet verwoest voor die zogenaamde nieuwe natuur, wat natuurlijk helemaal geen natuur is. Daar maak je Zeeuwen niet blij mee.

De woede die daarbij los kwam, en vooral de onmacht, vindt een uitweg in dit verhaal. De herinneringen aan de watersnoodramp liggen nog vers in het geheugen. Daardoor wordt dit hele plan hier gezien als een belediging aan Zeeland, de Zeeuwen en de Zeeuws Vlamingen in het bijzonder. Dat moest ik schilderen en vertellen in het verhaal over de drieling van Terhole. Het schilderij hangt momenteel bij Art Gallery Pot in Axel waar je het elke dag kan gaan bekijken tussen schitterend design.

Op de vertelavond bij het Podium van Zaamslag zal het verhaal nog eens verteld worden door Jeanet d’Hont in het onvervalst Axels dialect. Aangevuld met tekeningen die ik nu aan het maken ben. Dicht bij de kachel en de koffie.

Het leek er op dat ik dit werk voltooid had. Er werd een foto van gemaakt en op die foto zag ik het eigenlijk al. De verlooptint die ik voor de lucht bestemd had was niet perfect. Het was bijna niet te zien en ik had het natuurlijk zo kunnen laten, maar dit is zo’n situatie waar een perfectionist als ik van wakker kan liggen.

Dan zit er maar één ding op, en dat is de gehele lucht opnieuw schilderen, maar dan wel perfect. En dat is niet een kwestie van even snel overschilderen. Het betreft hier een nauwelijks waarneembare verlooptint die de juiste spanning in de lucht maakt. Die zat er wel in, maar het kon beter en dat was mijn taak voor vandaag. Het lijkt makkelijk, maar dat is het niet. Ik ben er zowat de hele dag mee bezig. Elk oneffenheidje moet er uit. Nu pauzeer ik even, want ik ben nog niet klaar. Maar ik zie wel een grote verbetering en dat stemt me dan weer een stuk gelukkiger dan ik was.

Stiekem ging er toch nog best wat werk in zitten, maar nu ben ik tevreden met het gehele resultaat. ‘Kanten brann’ (slootkanten afbranden) is voltooid. Dit gebeurde aan het eind van de zomer in mijn uitzicht vanuit het huis gezien. Het doek meet 135 x 135 cm. en is daarom dus geen klein schilderijtje.

In het atelier ben ik weer wat verder met mijn nieuwe schilderij. Op de achtergrond komt de ‘skyline’ van Domburg. Die is het vaakst geschilderd vanaf de Hooge Hil, maar ik schilder het aangezicht vanaf het Noorden. Dat vind ik nu eenmaal mooier en beter passen in het schilderij dat ik nu aan het maken ben. Ik gebruik hiervoor een archieffoto die ik enige jaren geleden heb gemaakt toen ik daar op zoek was naar mooie plekjes en uitzichten.

Het album dat ik ontdekte bij De Stoof

Maar het idee voor deze invulling kwam van een oud Domburgs fotoalbum, dat ik onlangs aantrof bij Brocanterie de Stoof in Zaamslag. De man op de foto draagt zijn Walchers boerengoed en staat bovenop de Hooge Hil. De huisjes op de achtergrond zijn al bijna allemaal weg. De kerktoren vind ik het belangrijkst. De foto die ik zelf ooit maakte laat de kerk en het plaatsje van een heel mooie kant zien.

Helaas komt het licht van de verkeerde kant en zal ik alles moeten aanpassen. Maar dat moet niet zo’n heel groot probleem zijn. Aan de hand van deze foto schets ik nu de aanblik op Domburg in de achtergrond.

Het doek wat ik gisteren heb opgespannen staat nu op de ezel om er al het schetswerk op te kunnen maken. Het verhaal achter dit werk kwam ik tegen op facebook. Later zal ik dat ook publiceren. Gisteren heb ik al het schetswerk op papier gedaan, de nodige foto’s voor dit werk gemaakt en de compositie uitgezocht. ‘S-avonds laat was ik al aan het eerste schetswerk op doek begonnen en daar ga ik vandaag mee verder.

Dat ziet er zo uit op doek. Er zit een behoorlijk perspectief in waardoor het geheel ‘vaart’ krijgt.

Het stadsgezicht op Deventer en tevens een typisch rivieren landschap heb ik vandaag gevernist en verder afgewerkt. Over dit werk ben ik zeer tevreden.

Met name dit stukje (foto hierboven) vind ik bijzonder mooi. Het is stevig geschilderd uit de losse pols, met dikke varkensharen penselen, en toch heeft het die fijnheid van priegelwerk met een marterharenkattentong. Maar dergelijke penselen zijn hier helemaal niet in gebruikt.

Het werk was mooi droog en zo kon ik vandaag de vernislaag aanbrengen (retouche vernis) waardoor de kleuren net even iets extra briljanter terugkeerden. Alles oogt nog steeds heel ingetogen en fragiel. Met een bak koffie kan ik er nog lang naar zitten kijken. Zo lang het nog kan wil ik hiervan kunnen genieten, want straks gaat het de deur uit naar ene nog nader te bepalen galerie. Zelf heb ik er geen plek meer voor. Helaas…

Het is een soort van nihilistisch landschap. Met zo min mogelijk informatie zo veel mogelijk schilderen. Ik schilder nu eigenlijk alles wat je niet ziet. Het landschap is het boerenland tegenover me waar een boer de slootkanten aan het afbranden is. Iets wat in de tegenwoordige landbouwindustrie niet vaak meer voorkomt, maar de boer in kwestie is nog echt een boer zoals wij die uit de boeken kennen. Op zijn fiets ging hij naar zijn land. ‘Kanten brann’. En daar was hij de hele dag mee bezig. Ik zag lange slierten rook over het land gaan en dat vond ik een machtig mooi gezicht.

Op de achtergrond de bomenrij van keurig recht, en op gelijke afstand van elkaar, geplante bomen. Dat zie je niet goed op de foto, maar straks wel op het schilderij. Een mooi formaat van 135 x 135 cm. De titel van het schilderij komt uit de mond van de boer. Hiermee weet je gelijk wat hier gebeurd. Maar het vertelt ook het leven van het land.

Voor het altaarstuk voor Sinterklaas moet ik nog een hele reeks foto’s maken om alle schilderijen die ik in dat altaarstuk wil tonen te kunnen maken. Om te beginnen heb ik goede foto’s nodig van de Sint. Via, via, wist ik hem telefonisch te bereiken en kon ik gisteren met hem afspreken in de uitgestrekte polders van IJzendijke.

Afgelopen zomer ben ik al begonnen met de bouw van het eerste deel van het altaarstuk en komend jaar zal ik gaan werken aan het hele geheel. De belangrijkste foto’s voor dit werk moeten nu, in de Sinterklaas periode, gemaakt worden. Het was daarom een unieke kans om de Sint in het echt te ontmoeten en om alle nodige foto’s te maken van hem op zijn paard.

Het was ook wel wat sprookjesachtig. Heel Zeeuws Vlaanderen was in een dichte mist gehuld. Ik stond op het afgesproken moment klaar met mijn camera en het was heel erg stil om me heen. Plots hoorde ik in de verte hoefgetrappel, maar ik zag niets door de mist. Dan plots verscheen hij. In vol galop. Dat moment was heel bijzonder en bracht me meteen weer terug bij een sprookjeswereld die ik zo koester.