Nieuwe kunstgids van Pot is uit

Geplaatst op door

Trots als een aap met zeven… ‘Ballunatics 8′ staat op de cover van de nieuwe kunstgids van Art Gallery Pot. Binnenin de gids ook nog een werk van mij, plus natuurlijk ook werk van vele andere collega’s die hier permanent exposeren.

‘Ballunatis 8’ heeft nu een prominente plaats in de grote hal naast de balie. Je kunt het werk niet missen als je binnen komt. Gisteren was er nog een drukke bedoening met heel veel dames uit België. Dat het een leuk feestje is geweest zag ik al toen ik aan kwam lopen.

Dit stond nog voor de deur. Een pracht van een HY bus. Zo’n ding wil ik ook nog steeds hebben. Dit is wel een echte oude, met een gescheiden voorruit en deuren die van achteren scharnieren. Deze bus moet nog worden opgehaald door de eigenaar van een restaurant. Als die dat vergeet haal ik ‘m gewoon op.

Het is niet de eerste keer dat ik hier leuke voertuigen heb zien staan. Doorgaans heel luxe sjezen als Aston Martin, Daimler, Porsche en Maserati. Nu dus iets wat meer bij mij past.

Houtkot

Geplaatst op door

Van schilderen kwam deze week niet veel terecht. Ik heb me voornamelijk bezig gehouden met de bouw van mijn stookhoutkot. De afgelopen jaren heb ik heel veel moeite moeten doen om droog hout in mijn fornuis en kachel te krijgen en de wens om dat hout mooi droog uit zo’n traditioneel houtkot te halen bestaat al sinds ik weer op hout stook. De bouw van zo’n kot is vrij intens en daarom stelde ik dit steeds uit. Maar nu ben ik er dus aan begonnen en de bouw vordert goed. Ik hoop dat ik dit weekeind de klus geklaard heb en weer snel aan de slag kan gaan met olieverf en doek in het aangrenzend atelier. Voor mij zijn er twee redenen om dit kot zelf te bouwen. De belangrijkste is dat ik nergens een authentiek kot kan vinden. Overal zie ik van die spuuglelijke nieuwbouw kotjes met wat dakleer of golfplaat. Daarom ontwierp ik zelf een kot dat meer authentiek oogt. Ik gebruikte wel moderne bouwmaterialen. De tweede reden is dat zelf een kot bouwen een enorme kostenbesparing is. Maar daartegenover staat dat het wel een enorme klus is. Ik voel nu al mijn spieren en gewrichten.

Toch heb ik wel een hoop plezier aan om dit te bouwen. Het is mijn bedoeling om een authentiek ogend Zeeuws kot te krijgen met oude dakpannen en geteerde planken. Teer mag niet meer gebruikt worden, maar ik verzin wel iets wat daar sterk op lijkt. Dit deel van mijn tuin wordt nu ook gelijk aangepakt om er een leuk hoekje van te maken. De afgelopen dagen heb ik me heel intensief bezig moeten houden met het verwijderen van oude boomstronken en boom-achtige struiken. Daardoor mis ik ineens een hele hoop groen. Dat moet ook weer terugkomen en ik wil nog een trapje gaan metselen en een laag stenen muurtje omdat ik voor dit kot de diepte in moest. Mijn tuin is eigenlijk het restant van een oude dijk en heeft flinke hoogteverschillen waar ik al mijn creativiteit op los kan laten.

Nu ik dit schrijf komt de regen met bakken uit de lucht. Ik moet zo weg om les te gaan geven bij Toonbeeld, dus dat komt me wel goed uit. Al het stookhout, dat de hele zomer mooi droog geworden is, is nu weer zeiknat. Maar straks dus niet meer.

Weekeind vol kunst en cultuur

Geplaatst op door

Zaterdagavond, laat, keerde ik weer terug uit het hoge noorden van het land met een jute buil vol goud,- en zilverstukken, was ik getuige van ‘Het mysterie Wardenier’, had ik iets uit te leggen over een altaarstuk voor Sinterklaas en had ik weer eens een ontmoeting met Renske Jansen om met haar te praten over haar nieuwe boek waar ik de illustraties voor mag gaan maken.

Samen met Ineke bezocht ik de laatste voorstelling van de musical ‘Het mysterie Wardenier’ op Vrijdagavond. Ineke is directe familie van Johannes Wardenier, de uitvinder van de brandstofloze motor, waar deze voorstelling over ging. Voor deze theateravond moest ik wel helemaal naar Steenwijk. Gezien vanuit Hoek ligt dat zo’n slordige 400 kilometer ver weg.

Op de oude foto zie je Ineke zitten op de schoot van haar moeder, Catharina Wardenier. Zij was een dochter van Berend Wardenier, de broer van Johannes Wardenier.

En om Johannes Wardenier draait dit hele theaterstuk. Meesterlijk vertolkt door een grote hoeveelheid spelers en figuranten. In het stuk lopen de verschillende tijdlijnen en verhaallijnen naadloos door elkaar. Ik heb nog getracht een foto van ons tweetjes te maken voor dit artikel, maar die was zo vaag en bewogen dat ik hem maar weglaat.

Met Huissen als tussenstop was dit prima te doen. We genoten van de voorstelling, we spraken een heleboel leuke mensen die op de een of andere wijze iets met dit mysterie te maken hadden of nog steeds hebben, we spraken de schrijver van het beroemde boek met gelijknamige titel en we lopen beiden met plannen rond om over dit mysterie te gaan schilderen.

En natuurlijk kocht ik gelijk het boek van deze bijzonder boeiende schrijver, die in het theater aanwezig was met een grote stapel boeken. Ik ben heel blij dat ik dit schitterende mysterie nu in boekvorm tot mijn beschikking heb. Het verhaal kende ik natuurlijk al, maar de schrijver, een oud journalist die weet hoe je de meest interessante feiten boven tafel krijgt, vult alles wat ik al weet aan met enorm veel details en nieuwe inzichten. Nog steeds komen er nieuwe feiten over dit mysterie aan het licht. Ik denk dat dit verhaal nog wel eens verfilmd gaat worden. Lijkt me zo logisch.

Maar ik had meer te doen, dit weekeind. Al keivroeg, met weinig nachtrust, ging ik op pad naar Montfoort voor een bijeenkomst van het SNG (Sint Nicolaas Genootschap). Met een boodschap en een groots plan.

Een prachtig plan, dat ik deel met Pastoor Marcus Vankan, voor het maken van een altaarstuk voor Sinterklaas. Met een keynote presentatie vertel ik daar over voor een zaal vol met geïnteresseerde Sinterklaas-vrienden. De titel van deze presentatie is ‘Niet het vele is goed, maar het goede is veel’. Een tekst die ook op het altaarstuk komt te staan en die zoveel zegt over de huidige chaos in Sinterklaasland, en mogelijk ook over de complete chaos waarin de wereld zich lijkt te bevinden.

Het altaarstuk komt hoogstwaarschijnlijk in de kerk van Heythuysen te staan waar Marcus Vankan pastoor is. Mijn betoog gaat over het terugbrengen van het Sinterklaasfeest naar de oorspronkelijke proporties. Weg van televisie, massaliteit, commercie, mega intochten, en schreeuwerige shows. Terug naar de menselijke maat waar het op eigen creativiteit en vooral de familieband aan komt. Sint terugbrengen in de huiskamer. Daar gaat dit altaarstuk ook over. Primair is het bedoeld voor kinderen, maar secundair ook voor iedereen die zich voor het feest in wil spannen. Het altaarstuk laat zien hoe het feest ooit gevierd werd. Met eigen creativiteit, improvisatie, volkstoneel en gezelligheid. Het maakt ook gelijk duidelijk waar Zwarte Piet vandaan komt. Niet uit de schoorsteen, niet uit Spanje of wat voor ander land dan ook, maar uit de hel. Hij is zwart van het branden in het vagevuur en is in feite een duivel die door de Sint werd meegevoerd om ons te tonen. ‘Kijk zo kom je er uit te zien als je je bij leven niet weet te gedragen’, is dan de boodschap. Zo heb ik het ooit geleerd en zo laat ik het zien. Gelukkig is dit voor velen heel herkenbaar en hoef ik niets uit te leggen of te onderbouwen. Fijn dat er nog mensen bestaan die het weten.

Ik maakte van de gelegenheid gebruik om ook met Renske Jansen aan tafel te gaan zitten voor een bespreking over tekeningen voor haar nieuwe boek. Haar vorige boek heb ik ook voorzien van illustraties en hoewel ik er weinig tot niets over mag vertellen kan ik wel zeggen dat het een prachtige bundel gaat worden met korten vertel-verhalen die heel rijk geïllustreerd gaat worden.

Tijdelijk hout-atelier

Geplaatst op door

De dame op doek lijkt bezorgd toe te kijken.Daar heeft ze alle reden voor, want ik heb nu even geen tijd voor haar. Ik ben bezig met de noodzakelijke bouw van een houtkot voor mijn stookhout opslag. Het wordt een stevig geheel omdat de dakbedekking van oude holle pannen wordt gemaakt om de juiste sfeer te verkrijgen die ik wens. Geen lelijk nieuwbouwding met latjes en golfplaten maar een degelijk boeren kot van balken en oude pannen.

Maar eerst moet ik daarvoor buiten aan de slag. Er moeten wat struiken weggehaald worden op de plaats waar het houtkot komt te staan. Die struiken blijken inmiddels meer bomen te zijn geworden. Ik hoef, denk ik niemand uit te leggen wat voor een pokkeklus het was om die er uit te krijgen.

Een vllinderstruik werd een vlinderboom met een doorsnede van meer dan 16 cm. Zo stonden er drie. Heb ik weer extra stookhout voor over twee jaar. Nieuwe vlinderstruiken worden later weer aangeplant om de groene woestenij die ik had weer een beetje terug te krijgen. Ik mis dat nu al.

Als het gaat regenen kan ik buiten niet veel meer doen en ga ik binnen al het hout op maat maken voor het kot. Op de foto kun je goed zien dat het geen klein kotje wordt. Ik heb ook een enorme berg stookhout, dus moet het een flink kot worden. Hout kost me overigens niets, hier in het buitengebied. Dat betekent gratis warmte en gratis koken en bakken met de Rayburn. Maar het is wel een behoorlijke klus die ik al te lang voor me uit heb geschoven.

En dan is het wel fijn dat ik een fatsoenlijke houtwerkplaats heb met goed gereedschap om alle verbindingen te kunnen maken en alle passtukken. De komende week moet alles staan en klaar zijn.

Mooi weer bij Pot

Geplaatst op door

Het leek wel open monumentendag bij Pot in Axel. Een pracht van een Citroën SM cabrio(!), Porsches, een pracht van een Aston Martin en nog wel meer leuk spul om even naar te gaan kijken. De Citroën heeft mijn belangstelling meteen getrokken. De wagen is van een klant die ik binnen even tref voor een leuk gesprek over design en ontwerpkunst.

Ik kwam er om een werk, wat even wat aandacht nodig had in het atelier, terug te brengen. Dan kan ik het toch niet laten om even wat foto’s binnen te maken van het werk en het interieur.

Op de foto hierboven zie je hoe goed men hier het werk op het interieur afstemt. Het schilderij ‘Barcode’ met op de achtergrond de refererende zwart-witte streepjeswand.

Iets verderop hangt ‘De drieling van Terhole’, inclusief het bijbehorende verhaal in het gewoon Nederlands en dialect (Axels). Nu voorzien van een dikke knijper waar je op kunt zitten (het veermechanisme werkt echt).

Helemaal mooi bij Pot

Geplaatst op door

Telkens als ik bij Pot (Axel) binnenloop voel ik me trots. Vandaag zag ik voor het eerst het schilderij ‘De dromendraagster’ hangen in een machtig mooi gestileerd hoekje van de heel grote winkel vol stijl interieur en design. Er hangt nog veel meer werk van mij, maar deze moest ik toch even laten zien.

Nieuw werk bij Via Mioni in Breda en een Zeeuwse verrassing bij thuiskomst

Geplaatst op door

Vanmorgen ben ik ‘even’ op en neer geweest naar Via Mioni in Breda met een aantal nieuwe werken. Hierboven zie de eerste. ‘Verdwijnkunst‘.

Rechts zie je ‘Woeste Hoogte‘(Kate Bush).

Hieronder het schilderijtje ‘Streepjes‘.

 

 

 

 

 

 

 

 

Via Mioni is wel een heerlijke plek voor mijn klassieke kleinere werk. Temidden van schitterend antiek en prachtige lijsten, midden in het Ginneken (wat sinds 1942 bij Breda hoort). Hier is mijn werk al een tijdje ruim vertegenwoordigd.

Rechts zie je het werk ‘Telefoon’, met model Jennifer die hier eveneens ruim vertegenwoordigd is en mogelijk zelfs al een beetje beroemd is geworden, want als ik in de winkel kom tref ik daar vaak klanten die over een eerder schilderij van haar beginnen. ‘Het spionnetje’ te zien op de foto hieronder.

Via Mioni heeft niet alleen werk van mij hangen, maar ook werk van diverse van mijn collega’s. Daarnaast hangen er ook heel mooie stukken van onze schilderende voorgangers. Oud en nieuw door elkaar. Temidden van de meest schitterende antieke voorwerpen.

Twee andere werken zijn momenteel even elders onder gebracht, maar komen waarschijnlijk binnenkort ook deze kant op. ‘Giechelpietjes’ en ‘Fatale morgana’.

Giechelpietejes

Fatale morgana

Bij thuiskomst tref ik een pakket in de keuken aan. De postbode kent me en weet hier de weg. Dat is wel zo makkelijk.

Ik weet al wat het is. Ik zat er al op te wachten.

Het prachtige fotoboek van Rem van den Bosch. Top-fotograaf hier in het Zeeuwse.

Dat is nog eens ’thuuskomen’.

 

Kunst Wageningen 2019

Geplaatst op door

Zaterdagochtend, in alle vroegte, was het dan weer zover. Het is al weer 2 jaar geleden dat we deelnamen aan Kunst Wageningen in Theater Junushoff. En het voelt alsof het een week geleden is. Voordat we onze stand in konden richten loop je eerst zoveel bekenden en collega’s tegen het lijf dat je je op het laatste moment nog flink moet haasten om alles op tijd op z’n plek te krijgen.

Maar als alles dan, net op tijd, staat en hangt begint een weekeind vol gesprekken en indrukken die ik al schilder zo hard nodig heb om te weten of ik op de juiste koers zit.

Het mooiste wat je als kunstenaar mee kan maken is dat je mensen emotioneel weet te raken met je werk. Dat gebeurde hier meerdere malen. Daar ontstaan dan heel erg leuke gesprekken uit die voor mij bijzonder leerzaam zijn. Je moet je voorstellen dat je in het atelier vrijwel nooit dat soort gesprekken krijgt omdat daar nooit publiek komt. Dat wil ik ook niet omdat mijn atelier echt mijn walhalla is en doorgaans ook een verschrikkelijke bende omdat daar nu eenmaal hard gewerkt wordt. Je hebt hooguit gesprekken met collega’s die langs komen. Die begrijpen die bende omdat ze zelf net zo functioneren.

En natuurlijk tref je een deel van je collega’s ook op zo’n beurs. Dan is het mooi dat je met hen nog even gezellig na kan praten op een terrasje op de markt van Wageningen over wat je deze twee zeer drukke dagen hebt meegemaakt. De echte vermoeidheid komt pas later. Als alles echt achter de rug is en je thuis neerploft. Moe maar gelukkig. Ik weet nu weer welke schilderijen mijn publiek het meest aansprak en welke schilderijen ik de komende tijd kan gaan maken om mensen te kunnen raken.

Enzovoort

Geplaatst op door

Zes recente werken voor Kunst Wageningen worden momenteel ingelijst. Twee nieuwe werken staan al weer op de ezels. Komend weekeind heb ik mijn handen vol aan de kunstbeurs in Wageningen en kan dit mooi drogen voor een volgende laag.

Drie jaar geleden

Geplaatst op door

Toegang tot het kerkje. 80 x 120 cm. €4500,-

Drie jaar geleden maakte ik dit schilderij van het kerkje van Persingen. Ineke en ik gingen daar toen exposeren met onze ‘Muze-terntoonstelling’. Het was een fijne tijd waarin we vaak het kerkje bezochten om er te genieten van de magische plek en om er wat studies te maken voor dit schilderij.

Het schilderij zelf hangt nu bij Art Gallery Pot. Als ik vandaag facebook open zie ik de herinnering voorbij komen. Normaal gesproken deel ik nooit zaken uit het verleden, maar voor dit schilderij, en alle herinneringen die ik er aan vast kan knopen, doe ik dat wel.

Dat kerkje staat, naar mijn idee en gevoel, op een magische plek. Een plaats waar ooit, heel lang geleden, prehistorische mensen al verbleven om er een grote zwerfkei te aanbidden. Het schijnt een kruispunt van zogenaamde leylijnen te zijn. Onzichtbare lijnen in de aarde die, net als de volle maan, mensen in beroering kunnen brengen. Vraag me niet hoe dat zit, want ik heb er geen verstand van, maar ik weet wel dat ik op die plek iets voel. Meer dan elders.

We maakten er mooie tijden mee. Eerst het schilderen, daarna het exposeren. Het schilderij wat ik er van maakte is een schilderij met een verhaal. Je ziet een paal met een bos sleutels er aan hangen. Vanaf de geijkte paden is die bos sleutels niet te zien. Wie over de geijkte paden naar het kerkje wil, treft daar een gesloten deur aan. Wie zich van de geijkte paden afwendt, en bijvoorbeeld door de weilanden naar het kerkje loopt, kan die paal met die sleutelbos tegen komen en wel even in het kerkje kijken.

Het kerkje van Persingen is voor ons ook een ontmoetingsplaats met collega’s die hier eveneens exposeren. Door hen kwamen wij ook op het idee om hier een keer een expositie in te richten. En ik verwacht dat we dat heus nog wel eens zullen gaan doen. Over twee weken exposeren twee collega’s van ons in het kerkje. Zeer waarschijnlijk gaan wij er dan ook weer even kijken.