Vandaag heb ik zowel het schilderij als het daarvoor bestemde kader voltooid. De binnenrand van het kader is een beetje op kleur gebracht zodat het goed kan corresponderen met kleuren die voorkomen in het schilderij. Nu mag alles nog even goed drogen en dan kan het werk naar de galerie.
Vanmorgen was ik voor een heel bijzondere zaak bij de gemeente. 3500 rode stempotloodjes krijgen een bijzondere bestemming. Ik ga er een lijst van maken voor het schilderij ‘De zwevende kiezer’. Dat is een ode aan de zwevende kiezer die naar mijn idee meer bij de politiek betrokken is dan de vaste kiezer, zoals ik, die altijd op dezelfde partij stemt.
Het idee kwam van de gemeente zelf om met die potloodjes aan de slag te gaan en zo kon het gebeuren dat ik een schilderij ga maken dat geen algemeen karakter krijgt maar een karakter dat echt is toegespitst op de gemeente Terneuzen en in die hoedanigheid ook een tijdsdocument gaat vormen.
Het gaat ook een ode worden aan onze fantastische (vertrekkende) burgemeester Jan Lonink. Maar hoe ik dat ga doen blijft voorlopig nog even een verrassing. Het schilderij komt in de hal van het gemeentehuis te hangen zodat iedereen in onze gemeente het kan zien. Iedereen kan dan even nadenken over het idee dat je kunt stemmen. Iets wat, bijvoorbeeld, in Noord Korea niet kan tenzij je op de grote leider stemt. Het wordt een lekker vrolijk schilderij met een boodschap.
Het is al weer even geleden dat ik in Heythuysen was waar het altaarretabel voor Sinterklaas is ondergebracht in de Sint Nicolaaskerk. Ik wilde er wat onderhoud aan plegen en er moest nog een naam bijgeschilderd worden op het bord van de donateurs.
En er bestaan vrienden van het retabel. Met hen had ik een afspraak en zo kon ik het een en ander mooi combineren. Collega Funda Özyer had een prachtig olielampje gemaakt voor een mooie ceremonie die we met elkaar bedacht hebben voor het moment dat Sint ons land weer verlaat op 5 en 6 December. Volgens de een keert hij dan terug naar Spanje, volgens de ander terug naar de hemel. Dat is het oorspronkelijke religieuze verhaal waar dit altaar retabel over gaat.
Het is een lampje zoals dat destijds gebruikt werd door Romeinse soldaten en waar er veel van teruggevonden zijn bij opgravingen te Myra waar de Sint oorspronkelijk (tot het jaar 1087) begraven lag in een basiliek uit de zesde eeuw die aan hem geweid was. Zijn stoffelijke resten werden in dat jaar door zeelui uit het graf gehaald en overgebracht naar Bari, waar in het jaar 1089 een nieuwe basiliek voor hem ingewijd werd. Paus Urbanus II wijdde in 1089 de crypte in. De kerk zelf werd ingewijd in 1197.
Vrienden uit Axel kwamen speciaal even langs om dit werk te bekijken. Dat was een erg leuke verrassing. Ze verbleven een paar dagen in de buurt en genoten van een korte fietsvakantie.
En als je dan in Limburg bent ga je natuurlijk asperges eten. Ik kreeg een volle zak mee om er thuis van te genieten. De poes lust geen asperges, maar wel de daarbij behorende ham. Het was dus even goed opletten in de keuken, maar het ging helemaal goed en het was goddelijk lekker. De eerste asperges van dit jaar. Wat een feest ter afsluiting van deze zeer leuke dag.
In het atelier ben ik al weer ver met een nieuw schilderij. De titel is ‘Start wearing purple’. Die titel is afkomstig van een gelijknamig nummer van Gogol Bordello, waar ik nogal fan van ben.
Luisterend naar hun muziek van een CD die ik regelmatig afspeel in het atelier kwam ook het idee om nog een keer dezelfde dame te schilderen die model had gestaan voor het schilderij ‘Woods of reflection’. Een van de foto’s die ik toen met haar maakte was zo leuk dat ik die toen al van plan was te gaan schilderen voor een lekker vrolijk schilderij. Daar voegde ik de poes aan toe, zodat het helemaal leuk werd.
Foto’s van Milou heb ik natuurlijk in veelvoud. Met dat diertje erbij is het een heerlijk plaatje geworden. Een schilderij waar je zomaar van kan genieten. Dikke pret zonder verder verhaal of onderliggende boodschap. Gewoon zomaar leuk.
In het atelier was ik laatst een klein schilderijtje aan het maken van een klein, maar beroemd, Breda’s hondje. Dat was een verrassing voor vrienden die dit hondje nu moeten missen. Daarom kon ik er niets van laten zien, maar nu wel. De titel van het schilderijtje is ‘The red carpet dog’. Ik heb er ook nog een filmpje over gemaakt. Daarin leg ik uit waarom dit ‘The red carpet dog’ is.
‘Woods of reflection’, ging vandaag naar Breda. Naar Via Mioni in het Ginneken. Temidden van heel veel klasse antiek en dito schilderijen. Het werk kan straks gezien worden in de etalage. En wil je even binnen koekeloeren, dan kan dat. Gewoon op afspraak of als je er toevallig langs loopt. Als er even niemand is kun je gewoon op je gemak rondkijken. Daar hoef je geen afspraak voor te maken.
Mochten er meer dan vier mensen in de zaak zijn, dan kun je even buiten wachten, en je vergapen aan de etalage, om naar binnen te lopen zodra er weer plek is. Maar het handigste is echt om even te bellen voor een afspraak. Dan ben je verzekerd van alle tijd om even lekker rond te snuffelen en sfeer op te snuiven.
Woods of reflection. 110 x 95 cm. Olieverf op portret linnen.
‘Woods of reflection’ staat symbolisch voor de wereld waarin wij leven. Het bos is vrij ontoegankelijk. Van keurig gebaande paden is vrijwel geen sprake meer. Het bos is volledig dichtgegroeid. Je ziet door de bomen het bos niet meer. De bomen en het bos staan symbool voor de dichtgegroeide maatschappij. Voor overbevolking. Een thema waar ik al jaren tegenaan bots en waar niemand raad mee lijkt te weten. Ook ik niet.
Nog nooit is onze planneet zo vol met mensen geraakt en daardoor ook nog nooit zo bedreigd geraakt als nu. Dit onderwerp zou hoog bovenaan de politieke agenda moeten staan, maar politici hebben geen hapklare oplossing voor dit probleem bij de hand en kijken er dan ook het liefst van weg. Intussen groeit de wereldbevolking gestaag door. De bijbehorende problemen groeien eveneens gestaag door. Denk aan de opwarming van de aarde, industriële en afstandelijke voedselvoorziening met megastallen, monoteelt en nog ergere vormen van massaproductie van voedsel om alle monden te kunnen vullen. De aarde groeit dicht. Met mensen, en alles wat mensen nodig hebben om te kunnen leven.
In een overvolle maatschappij waarin iedereen elkaar voor de voeten is gaan lopen is het aan de orde van de dag dat we elkaar berispen, veroordelen, uitschelden, beledigen, vernederen en miskennen. Voor enige zelfreflectie is geen ruimte meer. Iedereen moet vechten voor een eigen plekje op deze aardbol. Tijd voor bezinning en reflectie is vrijwel weggevaagd door de enorme stroom aan informatie die we elke dag tot ons nemen via social media en alle andere vormen van media. In deze chaos van ruis is het vrijwel onmogelijk om nog in de spiegel te kijken. Maar wie het wil mag zichzelf terugvinden in ‘het woud van reflectie’.
Een nieuw lijstje voor een nieuw werk is klaar. Over dit nieuwe werk(je) kan ik nog even niets laten zien, maar dat komt later wel. Er wordt zelfs een filmpje over gemaakt.
De verstekstans is momenteel even buiten gebruik. De messen worden geslepen en als die terug zijn van de slijperij wordt alles weer piekfijn afgesteld voor het maken van vele eigen kaders die om mijn werk heen zullen gaan.
Als ik alles voor deze dag in orde heb gemaakt in het atelier ga ik hout hakken voor de Rayburn waar ook vandaag weer brood op gebakken gaat worden en een taart voor morgen.
Die is dan al om 8 uur in vuurpositie gebracht om een hele dag te branden. Zo gaan alle werkzaamheden hier hand in hand en vliegt de dag om.
En de poes zit op de kast. Die vermaakt zich wel met dit weer. Zowel binnen als buiten. Milou houdt van gezelschap en volgt me de hele dag. Maar ze heeft ook haar eigen avonturen en ontmoetingen met andere poezen uit de buurt. Ze gedraagt zich als een echte boerderijkat en kan soms kilometers afleggen in de omgeving.
Met zo’n klus ben je zo een paar dagen verder. Vandaag heb ik me bezig gehouden met het in de was zetten van het kader en het aanbrengen van bladgoud (23 karaats). Een geduldklusje waar je en vaste hand goed bij kan gebruiken. Ik heb het kader, aan het eind van de dag, rond het schilderij gestoken. Het mag nu een nachtje drogen alvorens ik de laatste behandeling kan geven.
In het filmpje hierboven zie je hoe ik vandaag de dag doorbracht met was en bladgoud. Het kader is nu bijna klaar. Het goud glanst te hard en ik wil alles nog een keer nabehandelen om het wat te temperen zodat het meer één geheel gaat worden. Maar dat doe ik morgen.
Het tweede deel van het maken van een kader voor een schilderij gaat over het aanbrengen van de krijtgrond laag die dient als basis om het kader zo glad mogelijk te maken zodat er geen houtnerven, butsen, krasjes en andere oneffenheden nog in te zien zijn. Ook is deze basis geschikt om er drie dimensionale elementen op aan te brengen. In dit geval mijn atelierzegel.
Omdat het anders te lang ging duren heb ik er voor gekozen om dit proces in drie delen te filmen. In het derde en laatste deel laat ik zien hoe alles verder afgewerkt wordt in zwarte lak en bladgoud.
Het is een mooi proces wat wel om enige ervaring vraagt, maar wie wil kan hier wel het nodige uithalen om er zelf mee aan de gang te gaan. Ik maak deze kaders zelf omdat ik er eigen elementen aan toe wil kunnen voegen, zoals mijn atelierzegel en de titel van het schilderij.
Op de expo kaders signeerde ik altijd met goud. Het is gewoon veel werk en het kost je dagen tijd om het te maken. In veel gevallen is het dus verstandiger om je werk in te laten lijsten door een inlijstatelier. Qua kosten maakt het niet veel uit. Tel de uren en het materiaal maar op en je weet het. Twee inlijst ateliers die ik aan kan bevelen zijn Jan ‘d Art en Via Mioni in Breda. Er zijn er natuurlijk meer, maar met deze twee heb ik bijzonder goede ervaringen.
En zo ziet dat er uit met het schilderij er in. Het kader wordt diep zwart gepolitoerd, de randen in bladgoud en de letters en het zegel komen er in vaag goud op te staan. Het schilderij is nog niet voltooid, maar wel bijna af.
De verstekstans
Het schilderij ‘Woods of reflection’ is bijna klaar. Het heeft erg lang geduurd omdat ik tal van andere werkzaamheden er tussendoor heb gedaan, maar het eind is nu echt wel in zicht en er moet een kader, of lijst, om dit schilderij gemaakt worden. Iets speciaals.
Ik ben er inmiddels wel aan gewend om eenvoudige kaders te maken voor expositie doeleinden. Maar nu ik een professionele verstekstans heb en de middelen om een dergelijke lijst ook naar traditionele methodes echt af te werken heb ik besloten om dit kader eens volgens die regels te gaan maken. Ik heb er voor gekozen om een zelfde profiel aan te houden als de expo-kaders en daar mogelijk nog iets in terug te laten keren wat een verbinding met het werk tot stand brengt.
Om je eens te laten zien hoeveel werk dat is heb ik dit filmpje gemaakt van het maken van dit kader. Ik denk dat ik het in twee delen kan filmen. Hier het eerste deel. Het maken van het profiel en het houten raamwerk.